وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا مَرِضَ أَوْ نَزَلَ بِهِ كَرْبٌ أَوْ بَلِيِّةٌ
در هنگام بيمارى
﴿1﴾
اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا لَمْ أَزَلْ أَتَصَرَّفُ فِيهِ مِنْ سَلَامَةِ بَدَنِي ، وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا أَحْدَثْتَ بِي مِنْ عِلَّةٍ فِي جَسَدِي
(1) خدايا تو را زان سلامت سپاس
كه مىداشتى پيش از اين هم تو پاس
بر اين رنج و بيماريم نيرهم
كه اين را تو گر خواهى از من چه غم
﴿2﴾
فَمَا أَدْرِي ، يَا إِلَهِي ، أَيُّ الْحَالَيْنِ أَحَقُّ بِالشُّكْرِ لَكَ ، وَ أَيُّ الْوَقْتَيْنِ أَوْلَى بِالْحَمْدِ لَكَ
(2) ندانم خدايا كه از آن و اين
كدامين بود به كدامين گزين
كدامين از اين هر دو شايستهتر
به شكرت سازد مرا رهسپر
﴿3﴾
أَ وَقْتُ الصِّحَّةِ الَّتِي هَنَّأْتَنِي فِيهَا طَيِّبَاتِ رِزْقِكَ ، وَ نَشَّطْتَنِي بِهَا لِابْتِغَاءِ مَرْضَاتِكَ وَ فَضْلِكَ ، وَ قَوَّيْتَنِي مَعَهَا عَلَى مَا وَفَّقْتَنِي لَهُ مِنْ طَاعَتِكَ
(3) به روز سلامت كز انعامها
برآورده كردى مرا كامها
كه توفيق كردى رفيق رهم
ز شيطان و از كيد او وارهم
به شكر تو جان را ببخشم اميد
بدينسان توانم ز غم وارهيد
﴿4﴾
أَمْ وَقْتُ الْعِلَّةِ الَّتِي مَحَّصْتَنِي بِهَا ، وَ النِّعَمِ الَّتِي أَتْحَفْتَنِي بِهَا ، تَخْفِيفاً لِمَا ثَقُلَ بِهِ عَلَيَّ ظَهْرِي مِنَ الْخَطِيئَاتِ ، وَ تَطْهِيراً لِمَا انْغَمَسْتُ فِيهِ مِنَ السَّيِّئَاتِ ، وَ تَنْبِيهاً لِتَنَاوُلِ التَّوْبَةِ ، وَ تَذْكِيراً لِمحْوِ الْحَوْبَةِ بِقَدِيمِ النِّعْمَةِ
(4) و يا روز ديگر در آن روز سخت
كه روى دگر را نشان داد بخت
كه بيمارى از من گناهم زود
از آن صفحهى جان من پاك بود
مر اين نعمتم ارمغان تو بود
نگين گرانى ز كان تو بود
كه گردد به توبه مرا رهنمون
شناسم كه اين راه چون است چون
﴿5﴾
وَ فِي خِلَالِ ذَلِكَ مَا كَتَبَ لِيَ الْكَاتِبَانِ مِنْ زَكِيِّ الْأَعْمَالِ ، مَا لَا قَلْبٌ فَكَّرَ فِيهِ ، وَ لَا لِسَانٌ نَطَقَ بِهِ ، وَ لَا جَارِحَةٌ تَكَلَّفَتْهُ ، بَلْ إِفْضَالًا مِنْكَ عَلَيَّ ، وَ إِحْسَاناً مِنْ صَنِيعِكَ إِلَيَّ .
(5) در آن دم كه بيمارى آيد به پيش
به چنگال آن واگذاريم خويش
نمايد ملك ثبت در دفترم
ثوابى كه آسان از آن برخورم
به دست و زبان و نه پا و نه سر
و نه هيچ از عضوهاى دگر
نبردند رنجى در اين رهگذر
ز فضل تو بود و نه چيز دگر
﴿6﴾
اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ حَبِّبْ إِلَيَّ مَا رَضِيتَ لِي ، وَ يَسِّرْ لِي مَا أَحْلَلْتَ بِي ، وَ طَهِّرْنِي مِنْ دَنَسِ مَا أَسْلَفْتُ ، وَ امْحُ عَنِّي شَرَّ مَا قَدَّمْتُ ، وَ أَوْجِدْنِي حَلَاوَةَ الْعَافِيَةِ ، وَ أَذِقْنِي بَرْدَ السَّلَامَةِ ، وَ اجْعَلْ مَخْرَجِي عَنْ عِلَّتِي إِلَي عَفْوِكَ ، وَ مُتَحَوَّلِي عَنْ صَرْعَتِي إِلَى تَجَاوُزِكَ ، وَ خَلَاصِي مِنْ كَرْبِي إِلَى رَوْحِكَ ، و سَلَامَتِي مِنْ هَذِهِ الشِّدَّةِ إِلَى فَرَجِكَ
(6) درود تو بر احمد و خاندان
كه هستى شرف يافت از نامشان
خدايا مرا سوى آن راه بر
كه دارد پسند تو از آن گذر
به چشم من آن راه مطلوب كن
بلا و غمش جمله محبوب كن
مرا بخش از رنج اين راه سود
توانم خطاهاى پيشين زدود
پديد آر نور سلامت مرا
ز بيماريم ساز آن دم رها
چشانم ز شهد سلامت دمى
منه در دل خستهى من غمى
درى باز فرما ز بيماريم
سوى آن كه بر خويش نگذاريم
به رحمت رها كن ز اندوه و درد
ز من درگذر چون ندانم چه كرد
درى نيز بگشا از اين سختيم
به سوى نجات و به خوشبختيم
﴿7﴾
إِنَّكَ الْمُتَفَضِّلُ بِالْإِحْسَانِ ، الْمُتَطَوِّلُ بِالِامْتِنَانِ ، الْوَهَّابُ الْكَرِيمُ ، ذُو الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ .
(7) تو از فضل بر جمله احسان كنى
نشايند و شايستهاى زان كنى
تو بخشنده آنسان كه نتوان ستود
بزرگيت آن سوى پندار بود