وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا مَرِضَ أَوْ نَزَلَ بِهِ كَرْبٌ أَوْ بَلِيِّةٌ
نيايش آن حضرت هنگام بيمارى
﴿1﴾
اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا لَمْ أَزَلْ أَتَصَرَّفُ فِيهِ مِنْ سَلَامَةِ بَدَنِي ، وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا أَحْدَثْتَ بِي مِنْ عِلَّةٍ فِي جَسَدِي
(1) خدايا، ستايش براى توست به خاطر آن تندرستى كه همچنان از آن برخوردارم، و ستايش براى توست بر اين بيمارى كه در تنم پديد آوردى.
﴿2﴾
فَمَا أَدْرِي ، يَا إِلَهِي ، أَيُّ الْحَالَيْنِ أَحَقُّ بِالشُّكْرِ لَكَ ، وَ أَيُّ الْوَقْتَيْنِ أَوْلَى بِالْحَمْدِ لَكَ
(2) اى معبود من، نمىدانم كدام يك از اين دو حالت به شكرگزارى سزاوارتر است و ستايش در كدام يك از اين دو هنگامه شايستهتر،
﴿3﴾
أَ وَقْتُ الصِّحَّةِ الَّتِي هَنَّأْتَنِي فِيهَا طَيِّبَاتِ رِزْقِكَ ، وَ نَشَّطْتَنِي بِهَا لِابْتِغَاءِ مَرْضَاتِكَ وَ فَضْلِكَ ، وَ قَوَّيْتَنِي مَعَهَا عَلَى مَا وَفَّقْتَنِي لَهُ مِنْ طَاعَتِكَ
(3) آيا هنگام تندرستى كه روزىهاى پاكيزهى خود را بر من گوارا ساخته بودى و مرا در طلب خشنودى و بخشش خود به نشاط آورده بودى و به فرمانبردارى خود توفيق مىدادى و نيرو مىبخشيدى،
﴿4﴾
أَمْ وَقْتُ الْعِلَّةِ الَّتِي مَحَّصْتَنِي بِهَا ، وَ النِّعَمِ الَّتِي أَتْحَفْتَنِي بِهَا ، تَخْفِيفاً لِمَا ثَقُلَ بِهِ عَلَيَّ ظَهْرِي مِنَ الْخَطِيئَاتِ ، وَ تَطْهِيراً لِمَا انْغَمَسْتُ فِيهِ مِنَ السَّيِّئَاتِ ، وَ تَنْبِيهاً لِتَنَاوُلِ التَّوْبَةِ ، وَ تَذْكِيراً لِمحْوِ الْحَوْبَةِ بِقَدِيمِ النِّعْمَةِ
(4) يا هنگام بيمارى كه مرا به آن آزمودى و آن را همچون نعمتى به من ارزانى كردى تا بار سنگين گناه را بر پشت من سبك گردانى و مرا از آلودگىهاى نافرمانى پاكيزه سازى و هشدارم دهى كه توبه كنم و به يادم آورى كه قدر نعمت پيشين را بدانم و زنگار گناه را از دلم بزدايم؟
﴿5﴾
وَ فِي خِلَالِ ذَلِكَ مَا كَتَبَ لِيَ الْكَاتِبَانِ مِنْ زَكِيِّ الْأَعْمَالِ ، مَا لَا قَلْبٌ فَكَّرَ فِيهِ ، وَ لَا لِسَانٌ نَطَقَ بِهِ ، وَ لَا جَارِحَةٌ تَكَلَّفَتْهُ ، بَلْ إِفْضَالًا مِنْكَ عَلَيَّ ، وَ إِحْسَاناً مِنْ صَنِيعِكَ إِلَيَّ .
(5) و در اين ميان، چه بسيار كارهاى پسنديده را كه فرشتگان در كارنامهى من بر قلبم آوردند، بىآن كه دلى در آن انديشه كند و زبانى بدان سخن گويد و اندامى با آن به رنج افتد، بلكه هر چه بود، از فضل و بخشش و احسان تو بود در حق من.
﴿6﴾
اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ حَبِّبْ إِلَيَّ مَا رَضِيتَ لِي ، وَ يَسِّرْ لِي مَا أَحْلَلْتَ بِي ، وَ طَهِّرْنِي مِنْ دَنَسِ مَا أَسْلَفْتُ ، وَ امْحُ عَنِّي شَرَّ مَا قَدَّمْتُ ، وَ أَوْجِدْنِي حَلَاوَةَ الْعَافِيَةِ ، وَ أَذِقْنِي بَرْدَ السَّلَامَةِ ، وَ اجْعَلْ مَخْرَجِي عَنْ عِلَّتِي إِلَي عَفْوِكَ ، وَ مُتَحَوَّلِي عَنْ صَرْعَتِي إِلَى تَجَاوُزِكَ ، وَ خَلَاصِي مِنْ كَرْبِي إِلَى رَوْحِكَ ، و سَلَامَتِي مِنْ هَذِهِ الشِّدَّةِ إِلَى فَرَجِكَ
(6) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و آنچه را كه خود براى من مىپسندى، در چشم دلم آراسته گردان، و آنچه را كه خود بر سرم مىآورى، بر من آسان ساز. مرا از پليدى گناهان پيشين پاكيزه كن، و از گزند آنچه كردهام، دور فرما. شيرينى تندرستى را در من پديد آور و گوارايى سلامت را به من بچشان، و چنان كن كه چون از اين بيمارى به در روم، خود را به آمرزشت رسانم و بهبود حالم با گذشت تو از گناهانم پيوند خورد، و چون از چنبر اندوه رهايى يابم، در گسترهى رحمتت پاى نهم و تندرستىام با گشايش و آسايش از سوى تو همراه شود.
﴿7﴾
إِنَّكَ الْمُتَفَضِّلُ بِالْإِحْسَانِ ، الْمُتَطَوِّلُ بِالِامْتِنَانِ ، الْوَهَّابُ الْكَرِيمُ ، ذُو الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ .
(7) تنها تويى كه بىمزد و منت احسان مىكنى، و بىشايستگى ما، نعمت مىدهى. بسيار بخشنده و احسان كنندهاى، و داراى بزرگى و بزرگوارى هستى.