وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا مَرِضَ أَوْ نَزَلَ بِهِ كَرْبٌ أَوْ بَلِيِّةٌ
دعاى امام عليهالسلام است، هنگامى كه بيمار مىشد يا اندوه و گرفتارى به آن حضرت رو مىآورد.
﴿1﴾
اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا لَمْ أَزَلْ أَتَصَرَّفُ فِيهِ مِنْ سَلَامَةِ بَدَنِي ، وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا أَحْدَثْتَ بِي مِنْ عِلَّةٍ فِي جَسَدِي
(1) خدايا! تو را سپاس بر نعمت سلامتى بدنم كه هميشه به آن دست مىاندازم، و تو را سپاس بر آن بيمارى كه در جسمم پديد آوردهاى،
﴿2﴾
فَمَا أَدْرِي ، يَا إِلَهِي ، أَيُّ الْحَالَيْنِ أَحَقُّ بِالشُّكْرِ لَكَ ، وَ أَيُّ الْوَقْتَيْنِ أَوْلَى بِالْحَمْدِ لَكَ
(2) نمىدانم، اى خداى من! كه كدام يك از اين دو حال براى شكرگزاريت بهتر است؟ و كدام يك از اين دو وقت به ستايشت سزاوارتر است؟
﴿3﴾
أَ وَقْتُ الصِّحَّةِ الَّتِي هَنَّأْتَنِي فِيهَا طَيِّبَاتِ رِزْقِكَ ، وَ نَشَّطْتَنِي بِهَا لِابْتِغَاءِ مَرْضَاتِكَ وَ فَضْلِكَ ، وَ قَوَّيْتَنِي مَعَهَا عَلَى مَا وَفَّقْتَنِي لَهُ مِنْ طَاعَتِكَ
(3) آيا وقت سلامت كه روزىهاى پاكيزهات را بر من گوارا ساختهاى، و به سبب آن مرا براى به دست آوردن خشنودى و روزيت برانگيختهاى، و با آن مرا نيرو دادى بر آنچه از طاعت خويش كه موفقم نمودى،
﴿4﴾
أَمْ وَقْتُ الْعِلَّةِ الَّتِي مَحَّصْتَنِي بِهَا ، وَ النِّعَمِ الَّتِي أَتْحَفْتَنِي بِهَا ، تَخْفِيفاً لِمَا ثَقُلَ بِهِ عَلَيَّ ظَهْرِي مِنَ الْخَطِيئَاتِ ، وَ تَطْهِيراً لِمَا انْغَمَسْتُ فِيهِ مِنَ السَّيِّئَاتِ ، وَ تَنْبِيهاً لِتَنَاوُلِ التَّوْبَةِ ، وَ تَذْكِيراً لِمحْوِ الْحَوْبَةِ بِقَدِيمِ النِّعْمَةِ
(4) يا وقت بيمارى كه مرا به آن رهانيدى، و نعمتهايى كه براى سبك نمودن گناهانى كه به آن پشتم سنگين گشته به من بخشيدهاى، و پاك نمودن بديهايى كه در آن فرو رفتهام، و آگاهى دادن بر فراگيرى توبه، و يادآورى نعمت پيشين براى محو گناه؟
﴿5﴾
وَ فِي خِلَالِ ذَلِكَ مَا كَتَبَ لِيَ الْكَاتِبَانِ مِنْ زَكِيِّ الْأَعْمَالِ ، مَا لَا قَلْبٌ فَكَّرَ فِيهِ ، وَ لَا لِسَانٌ نَطَقَ بِهِ ، وَ لَا جَارِحَةٌ تَكَلَّفَتْهُ ، بَلْ إِفْضَالًا مِنْكَ عَلَيَّ ، وَ إِحْسَاناً مِنْ صَنِيعِكَ إِلَيَّ .
(5) در حالى كه در ميان آن (بيمارى) كردارهاى پاكيزهاى است كه دو نويسندهى (اعمال) برايم نوشتهاند كه نه عقلى در آن انديشه نموده، و نه زبانى به آن سخن گفته، و نه اندامى رنج (انجام) او را برده، (همه اينها را) از جانب خود بر من تفضل، و از نيكى خود به من احسان نمودى،
﴿6﴾
اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ حَبِّبْ إِلَيَّ مَا رَضِيتَ لِي ، وَ يَسِّرْ لِي مَا أَحْلَلْتَ بِي ، وَ طَهِّرْنِي مِنْ دَنَسِ مَا أَسْلَفْتُ ، وَ امْحُ عَنِّي شَرَّ مَا قَدَّمْتُ ، وَ أَوْجِدْنِي حَلَاوَةَ الْعَافِيَةِ ، وَ أَذِقْنِي بَرْدَ السَّلَامَةِ ، وَ اجْعَلْ مَخْرَجِي عَنْ عِلَّتِي إِلَي عَفْوِكَ ، وَ مُتَحَوَّلِي عَنْ صَرْعَتِي إِلَى تَجَاوُزِكَ ، وَ خَلَاصِي مِنْ كَرْبِي إِلَى رَوْحِكَ ، و سَلَامَتِي مِنْ هَذِهِ الشِّدَّةِ إِلَى فَرَجِكَ
(6) خدايا، پس بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و آنچه را كه برايم پسنديدهاى خوش آيند من گردان، و آنچه را كه بر من فرود آوردهاى برايم آسان گردان، و مرا از پليدهاى گذشتهام پاك گردان، و بدكاريهاى پيشينهام را نابود ساز، و مرا به لذت تندرستى كامياب فرما، و سردى (گوارائى) سلامت را به من بچشان، خروج مرا از بيماريم به بخششت قرار ده، و انتقال مرا از زمنگيريم به گذشتت، و رهائيم را از غم و اندوهم به رحمتت، و سلامتيم را از اين شدت به گشايشت،
﴿7﴾
إِنَّكَ الْمُتَفَضِّلُ بِالْإِحْسَانِ ، الْمُتَطَوِّلُ بِالِامْتِنَانِ ، الْوَهَّابُ الْكَرِيمُ ، ذُو الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ .
(7) همانا تو به احسان (خويش) بىاستحقاق (ما) نيكوئى كننده، به نعمتهاى بزرگ (خود) بخشنده، بسيار بخشنده و كريم، داراى جلال و بزرگوارى مىباشى.