وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا مَرِضَ أَوْ نَزَلَ بِهِ كَرْبٌ أَوْ بَلِيِّةٌ
هنگام مرض و يا در حال غم و اندوه يا مصيبت و رنج به اين دعا با خداى خود راز و نياز مىكرد
﴿1﴾
اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا لَمْ أَزَلْ أَتَصَرَّفُ فِيهِ مِنْ سَلَامَةِ بَدَنِي ، وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا أَحْدَثْتَ بِي مِنْ عِلَّةٍ فِي جَسَدِي
(1) اى خدا تو را حمد و ستايش مىكنم (و شكر و سپاس مىگويم) بر اين نعمت سلامتى بدن كه دائم بر اين نعمت عمر مىگذرانم (و به گوناگون اعمال خير و امور زندگى مىپردازم) و باز تو را ستايش و سپاس مىگويم بر اين (نعمت) كه در جسمم علت و مرض احداث فرمودى (تا در حال مرض از كار و امور زندگى ممنوع شده و به درگاه تو به ناله و دعا روى آورم و به ذكر تو و درخواست سلامتى از تو پردازم و به اجر و ثواب تو در اثر صبر بر درد و رنج نائل شوم و من بر اين هر دو حال تو را حمد و شكر مىگويم)
﴿2﴾
فَمَا أَدْرِي ، يَا إِلَهِي ، أَيُّ الْحَالَيْنِ أَحَقُّ بِالشُّكْرِ لَكَ ، وَ أَيُّ الْوَقْتَيْنِ أَوْلَى بِالْحَمْدِ لَكَ
(2) و نمىدانم اى خداى من كه كدام يك از اين دو حال (صحت و مرض نعمتش بزرگتر و) به شكر تو سزاوارتر است و در كدام يك از اين دو وقت (سلامت و بيمارى) حمد و ثناى تو اولى است
﴿3﴾
أَ وَقْتُ الصِّحَّةِ الَّتِي هَنَّأْتَنِي فِيهَا طَيِّبَاتِ رِزْقِكَ ، وَ نَشَّطْتَنِي بِهَا لِابْتِغَاءِ مَرْضَاتِكَ وَ فَضْلِكَ ، وَ قَوَّيْتَنِي مَعَهَا عَلَى مَا وَفَّقْتَنِي لَهُ مِنْ طَاعَتِكَ
(3) آيا اوقات صحت و سلامتى كه در آن حال از نعمتهاى نيكو و (طعام و شراب لذيذ) به گوارائى رزق و روزيم فرمودى و به آن نعمتهايت براى دريافتن فضل و كرم و رضا و خشنودى خود مرا نشاط خاطر بخشيدى و هم با آن نعمتها مرا قوت و نيرو دادى تا بر طاعتت (و معرفت و عمل صالح و خدمتت) موفق گرديدم (آن اوقات به شكر و سپاس حضرتت سزاوارتر است)
﴿4﴾
أَمْ وَقْتُ الْعِلَّةِ الَّتِي مَحَّصْتَنِي بِهَا ، وَ النِّعَمِ الَّتِي أَتْحَفْتَنِي بِهَا ، تَخْفِيفاً لِمَا ثَقُلَ بِهِ عَلَيَّ ظَهْرِي مِنَ الْخَطِيئَاتِ ، وَ تَطْهِيراً لِمَا انْغَمَسْتُ فِيهِ مِنَ السَّيِّئَاتِ ، وَ تَنْبِيهاً لِتَنَاوُلِ التَّوْبَةِ ، وَ تَذْكِيراً لِمحْوِ الْحَوْبَةِ بِقَدِيمِ النِّعْمَةِ
(4) يا اوقات مرض و بيمارى كه به واسطه آن بيمارى مرا از آلايش و كدورت گناهان پاك و پاكيزه گردانيدى (چنانكه امام صادق فرمود مومن چون شبى تب كند گناه قبل و بعد آن همه محو مىگردد) (كه آن درد و الم خود نعمتهائى بود كه بر من تحفه فرستادى و مرا به آن تحفه و هديه گرامى داشتى) تا بار گناهان سنگين مرا سبك بر دوش من سازى و روح قدسى مرا از فرورفتن در منجلاب معاصى (و شهوات حيوانى) پاك و مهذب گردانى و نيز براى توبه و انابه به درگاه كرمت متنبه و متذكرم فرمائى (تا به توبه به درگاهت بازگردم) و بالنتيجه گناهانم به نعمت و احسان قديمت محو و نابود (و بخشيده و آمرزيده) شود
﴿5﴾
وَ فِي خِلَالِ ذَلِكَ مَا كَتَبَ لِيَ الْكَاتِبَانِ مِنْ زَكِيِّ الْأَعْمَالِ ، مَا لَا قَلْبٌ فَكَّرَ فِيهِ ، وَ لَا لِسَانٌ نَطَقَ بِهِ ، وَ لَا جَارِحَةٌ تَكَلَّفَتْهُ ، بَلْ إِفْضَالًا مِنْكَ عَلَيَّ ، وَ إِحْسَاناً مِنْ صَنِيعِكَ إِلَيَّ .
(5) و در خلال ايام بيمارى دو ملك نويسنده اعمال بر من در نامه عملم حسناتى بزرگ بنويسند كه نه در قلب من خطور كرده و نه ذكرى به زبان و نه عملى به جوارح و اركان از من صادر شده بلكه به صرف كرم و فضل و احسان و لطف بىانتهاى تو (آن ثوابها در نامه عملم نويسند)
﴿6﴾
اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ حَبِّبْ إِلَيَّ مَا رَضِيتَ لِي ، وَ يَسِّرْ لِي مَا أَحْلَلْتَ بِي ، وَ طَهِّرْنِي مِنْ دَنَسِ مَا أَسْلَفْتُ ، وَ امْحُ عَنِّي شَرَّ مَا قَدَّمْتُ ، وَ أَوْجِدْنِي حَلَاوَةَ الْعَافِيَةِ ، وَ أَذِقْنِي بَرْدَ السَّلَامَةِ ، وَ اجْعَلْ مَخْرَجِي عَنْ عِلَّتِي إِلَي عَفْوِكَ ، وَ مُتَحَوَّلِي عَنْ صَرْعَتِي إِلَى تَجَاوُزِكَ ، وَ خَلَاصِي مِنْ كَرْبِي إِلَى رَوْحِكَ ، و سَلَامَتِي مِنْ هَذِهِ الشِّدَّةِ إِلَى فَرَجِكَ
(6) پس پروردگارا درود فرست بر محمد و آل پاكش و هر چه را مشيت و رضاى تو بر من مىفرستد آن را محبوب من بگردان (و در هر حال مرا راضى به رضاى خود ساز) و آنچه (از مشكلات به قضا و قدرت) بر من وارد كردى آن مشكل را هم به كرم آسان گردان و مرا از آلايش پليدى گناهان در گذشتهام پاك و پاكيزه فرما و شرور و بدكاريهاى پيشينهام همه را از كرم محو ساز و باز بر من حلاوت و لذت تندرستى و سلامت را عطا فرما و آسايش صحت و عافيت را به من به چشان و تنم كه از حال مرض به صحت درآيد (جانم را) به سوى عفو و بخشش خود آور و از لغزشگاه معاصى به آمرزش و مغفرتت متحول ساز و از غم و اندوهم به عالم راحتى (به ياد) حضرتت خلاصى بخش و از اين شدت و سختى به گشايش حال و فرج لطفت به ساحل سلامتم برسان
﴿7﴾
إِنَّكَ الْمُتَفَضِّلُ بِالْإِحْسَانِ ، الْمُتَطَوِّلُ بِالِامْتِنَانِ ، الْوَهَّابُ الْكَرِيمُ ، ذُو الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ .
(7) اى خداى من كه همانا توئى خداى با فضل و كرم بىپايان و احسان و عطاى نامنتها كريم و بخشنده بىعوض و غرض بزرگوار با عزت و جلال