وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا مَرِضَ أَوْ نَزَلَ بِهِ كَرْبٌ أَوْ بَلِيِّةٌ
نيايش به هنگام بلا و بيمارى
دعاى آن حضرت عليه السلام است به هنگام بيمارى و بلا و محنت.
﴿1﴾
اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا لَمْ أَزَلْ أَتَصَرَّفُ فِيهِ مِنْ سَلَامَةِ بَدَنِي ، وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا أَحْدَثْتَ بِي مِنْ عِلَّةٍ فِي جَسَدِي
(1) خداوندا، سپاس تو را بر آن مايه تندرستى كه همواره از آن برخوردارم و سپاس تو را بدين بيمارى كه پديد آوردهاى در پيكرم.
﴿2﴾
فَمَا أَدْرِي ، يَا إِلَهِي ، أَيُّ الْحَالَيْنِ أَحَقُّ بِالشُّكْرِ لَكَ ، وَ أَيُّ الْوَقْتَيْنِ أَوْلَى بِالْحَمْدِ لَكَ
(2) و من نمىدانم خداوندا، در كدامين يك از اين دو حال سزاوارتر است كه سپاست گزارم و در كدامين يك از دو وقت شايسته تر است ستايشت كنم؟
﴿3﴾
أَ وَقْتُ الصِّحَّةِ الَّتِي هَنَّأْتَنِي فِيهَا طَيِّبَاتِ رِزْقِكَ ، وَ نَشَّطْتَنِي بِهَا لِابْتِغَاءِ مَرْضَاتِكَ وَ فَضْلِكَ ، وَ قَوَّيْتَنِي مَعَهَا عَلَى مَا وَفَّقْتَنِي لَهُ مِنْ طَاعَتِكَ
(3) آيا هنگام تندرستى كه در آن روزيهاى پاكيزهات ر بر من گوارا مىساختى، و در طلب خشنودى واحسانت به تلاش وا مىداشتى، و براى فرمانبرداريت توفيق مىدادى و توان مىبخشيدى.
﴿4﴾
أَمْ وَقْتُ الْعِلَّةِ الَّتِي مَحَّصْتَنِي بِهَا ، وَ النِّعَمِ الَّتِي أَتْحَفْتَنِي بِهَا ، تَخْفِيفاً لِمَا ثَقُلَ بِهِ عَلَيَّ ظَهْرِي مِنَ الْخَطِيئَاتِ ، وَ تَطْهِيراً لِمَا انْغَمَسْتُ فِيهِ مِنَ السَّيِّئَاتِ ، وَ تَنْبِيهاً لِتَنَاوُلِ التَّوْبَةِ ، وَ تَذْكِيراً لِمحْوِ الْحَوْبَةِ بِقَدِيمِ النِّعْمَةِ
(4) يا اكنون كه بيمارم و مرا بدين بيمارى آزمودهاى، و نعمت بيمارى را ارزانيم داشتهاى، تا بار گناهانى كه بر پشتم سنگينى مىكند را سبك گردانى و از خطاهايى كه در آن فرو رفتهام پاكيزهام سازى، و به توبه هشدارم دهى، و با ياد كرد نعمت پيشين گناهانم را ببخشايى؟
﴿5﴾
وَ فِي خِلَالِ ذَلِكَ مَا كَتَبَ لِيَ الْكَاتِبَانِ مِنْ زَكِيِّ الْأَعْمَالِ ، مَا لَا قَلْبٌ فَكَّرَ فِيهِ ، وَ لَا لِسَانٌ نَطَقَ بِهِ ، وَ لَا جَارِحَةٌ تَكَلَّفَتْهُ ، بَلْ إِفْضَالًا مِنْكَ عَلَيَّ ، وَ إِحْسَاناً مِنْ صَنِيعِكَ إِلَيَّ .
(5) بار خدايا، در خلال اين بيمارى بسا كارهاى نيكى را كه آن دو فرشتهى نويسنده در نامه كردارم نوشتهاند، كارهايى كه نه خاطرى بدان انديشيده، نه زبانى بدان گويا گشته، و نه اندامى در انجامش به زحمت افتاده، بلكه همهى اينها فضل و بخشايشت در حق من بوده، و لطف و احسانت بوده كه مرا نواخته.
﴿6﴾
اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ حَبِّبْ إِلَيَّ مَا رَضِيتَ لِي ، وَ يَسِّرْ لِي مَا أَحْلَلْتَ بِي ، وَ طَهِّرْنِي مِنْ دَنَسِ مَا أَسْلَفْتُ ، وَ امْحُ عَنِّي شَرَّ مَا قَدَّمْتُ ، وَ أَوْجِدْنِي حَلَاوَةَ الْعَافِيَةِ ، وَ أَذِقْنِي بَرْدَ السَّلَامَةِ ، وَ اجْعَلْ مَخْرَجِي عَنْ عِلَّتِي إِلَي عَفْوِكَ ، وَ مُتَحَوَّلِي عَنْ صَرْعَتِي إِلَى تَجَاوُزِكَ ، وَ خَلَاصِي مِنْ كَرْبِي إِلَى رَوْحِكَ ، و سَلَامَتِي مِنْ هَذِهِ الشِّدَّةِ إِلَى فَرَجِكَ
(6) بارخدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و برايم آنچه را پسنديدهاى بياراى، و آنچه را خواستهاى آسان فرماى، و آلودگيهاى پيشينم را بزداى، و كارهاى ناپسند گذشتهام را ببخشاى، و شيرينى عافيت را به من رسان، و گوارايى سلامت را به من چشان. و بهبودى از اين بيماريم را با بخششت، و برخاستن از بسترم را با گذشتت، و رهايى از اندوهم را با رحمتت، و رهايى از اين محنت را با گشايشت، قرين گردان.
﴿7﴾
إِنَّكَ الْمُتَفَضِّلُ بِالْإِحْسَانِ ، الْمُتَطَوِّلُ بِالِامْتِنَانِ ، الْوَهَّابُ الْكَرِيمُ ، ذُو الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ .
(7) بىگمان اين تويى كه بى استحقاق مىبخشى، و نعمتهاى بىشمار مىدهى، تو گشاده دستى هستى بلند اقتدار، و قدرتمندى بزرگوار.