وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِي الصَّلَاةِ عَلَي أَتْبَاعِ الرُّسُلِ وَ مُصَدِّقِيهِمْ
نيايش در طلب رحمت بر پيروان پيمبران و مصدقين ايشان.
﴿1﴾
اللَّهُمَّ وَ أَتْبَاعُ الرُّسُلِ وَ مُصَدِّقُوهُمْ مِنْ أَهْلِ الْأَرْضِ بِالْغَيْبِ عِنْدَ مُعَارَضَةِ الْمُعَانِدِينَ لَهُمْ بِالتَّكْذِيبِ وَ الِاشْتِيَاقِ إِلَى الْمُرْسَلِينَ بِحَقَائِقِ الْايمَانِ
(1) خدايا، و اما پيروان پيمبران و مصدقين ايشان به غيب و از اهل زمين، به هنگام حضور پيمبران كه معاندينشان، با سلاح تكذيب به معارضهى ايشان برخاسته بودند، و به هنگام فترت و غيبت پيمبران كه مومنان در پرتو حقايق ايمان در شوق ديدارشان به سر مىبردند.
﴿2﴾
فِي كُلِّ دَهْرٍ وَ زَمَانٍ أَرْسَلْتَ فِيهِ رَسُولًا وَ أَقَمْتَ لِأَهْلِهِ دَلِيلًا مِنْ لَدُنْ آدَمَ إِلَى مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ مِنْ أَئِمَّةِ الْهُدَى ، وَ قَادَةِ أَهْلِ التُّقَى ، عَلَى جَمِيعِهِمُ السَّلَامُ ، فَاذْكُرْهُمْ مِنْكَ بِمَغْفِرَةٍ وَ رِضْوَانٍ .
(2) در هر عصر و زمان كه پيامبرى فرستادهاى و براى اهل آن زمان راهنمايى بپاداشتهاى. از زمان آدم تا روزگار محمد خاتم (صلى الله عليه و آله)، از پيشوايان هدايت و قائدين اهل تقوى (كه بر همگى ايشان درود باد). پس خدايا ايشان را از لطف و كرم خود به غفرانى و رضوانى ياد و شاد فرماى.
﴿3﴾
أَللَّهُمَّ وَ أَصْحَابُ مُحَمَّدٍ خَاصَّةً الَّذِينَ احسنوا الصَّحَابَةَ وَ الَّذِينَ أَبْلَوُا الْبَلَاءَ الْحَسَنَ فِي نَصْرِهِ ، وَ كَانَفُوهُ ، وَ أَسْرَعُوا إِلَى وِفَادَتِهِ ، وَ سَابَقُوا إِلَى دَعْوَتِهِ ، وَ اسْتَجَابُوا لَهُ حَيْثُ أَسْمَعَهُمْ حُجَّةَ رِسَالَاتِهِ .
(3) خدايا، و اصحاب محمد (ص) بخصوص همان كسانى كه شرط صحبت آن حضرت را به خوبى رعايت كردند، و آنان كه در ياريش از عهدهى امتحان پايدارى به خوبى برآمدند، و با او مددكارى كردند، و به تصديق رسالتش شتافتند، و به پذيرفتن دعوتش سبقت گرفتند. و چون حجت رسالتهايى خود را به گوش ايشان فروخواند او را اجابت
﴿4﴾
وَ فَارَقُوا الْأَزْوَاجَ وَ الْأَوْلَادَ فِي إِظْهَارِ كَلِمَتِهِ ، وَ قَاتَلُوا الآْبَاءَ وَ الْأَبْنَاءَ فِي تَثْبِيتِ نُبُوَّتِهِ ، وَ انْتَصَرُوا بِهِ .
(4) و در راه پيروز ساختن رسالتش از همسران و فرزندان مفارقت گزيدند. براى تثبيت نبوتش با پدران و پسران خود كارزار كردند، و به بركت او پيروزى يافتند.
(5) آنان كه محبت او را در جان و دل مىپروردند، و در دوستيش اميد تجارتى ايمن از زيان و كساد مىداشتند،
﴿6﴾
وَ الَّذِينَ هَجَرَتْهُمْ الْعَشَائِرُ إِذْ تَعَلَّقُوا بِعُرْوَتِهِ ، وَ انْتَفَتْ مِنْهُمُ الْقَرَابَاتُ إِذْ سَكَنُوا فِي ظِلِّ قَرَابَتِهِ .
(6) و آنان كه چون به عروهى دين آن حضرت چنگ در زدند قبايلشان از ايشان دورى كردند، و چون در سايهى خويشاوندى او مسكن گزيدند، و خويشان از ايشان بيگانه گشتند.
﴿7﴾
فَلَا تَنْسَ لَهُمُ اللَّهُمَّ مَا تَرَكُوا لَكَ وَ فِيكَ ، وَ أَرْضِهِمْ مِنْ رِضْوَانِكَ ، وَ بِمَا حَاشُوا الْخَلْقَ عَلَيْكَ ، وَ كَانُوا مَعَ رَسُولِكَ دُعَاةً لَكَ إِلَيْكَ .
(7) پس خدايا گذشتى را كه براى تو و در راه تو انجام دادند از نظر دور مدار، و به سبب آن فداكاريها و در برابر آنكه خلق را بر تو گرد آوردند، و با پيغمبرت از جملهى داعيان به سوى تو بودند، ايشان را از خشنودى خود خشنود ساز،
﴿8﴾
وَ اشْكُرْهُمْ عَلَى هَجْرِهِمْ فِيكَ دِيَارَ قَوْمِهِمْ ، وَ خُرُوجِهِمْ مِنْ سَعَةِ الْمَعَاشِ إِلَى ضِيقِهِ ، وَ مَنْ كَثَّرْتَ فِي إِعْزَازِ دِينِكَ مِنْ مَظْلُومِهِمْ .
(8) و سعى ايشان را به پاس آنكه در راه تو از شهر و ديار قوم خود هجرت كردند و خويش را از فراخى زندگى و سختى و تنگى درافكندند، مشكور دار. و (همچنين) آنان را كه براى اعزاز دينت ستمزدگانشان را فراوان ساختى خشنود فرماى
(9) خدايا، بهترين پاداش خود را به تابعين اصحاب در راه ايمان و عمل صالح برسان: آنان كه مىگويند: پروردگارا، ما و آن برادرانمان را كه به ايمان بر ما سبقت گرفتهاند، بيامرز.
﴿10﴾
الَّذِينَ قَصَدُوا سَمْتَهُمْ ، وَ تَحَرَّوْا وِجْهَتَهُمْ ، وَ مَضَوْا عَلَى شَاكِلَتِهِمْ .
(10) همان تابعينى كه آهنگ طريقهى صحابه كردند، و وجههى ايشان را طلب نمودند، و به روش ايشان سلوك كردند،
﴿11﴾
لَمْ يَثْنِهِمْ رَيْبٌ فِي بَصِيرَتِهِمْ ، وَ لَمْ يَخْتَلِجْهُمْ شَكٌّ فِي قَفْوِ آثَارِهِمْ، ، وَ الْاِئْتَِمامِ بِهِدَايَةِ مَنَارِهِمْ .
(11) در حالى كه هيچ شك و شبههاى در بصيرتشان آنان را از عقيدهى خود برنگرداند، و در پيروى آثار و اقتداء به علامات هدايت صحابه هيچ شكى خاطرشان را پريشان نساخت،
﴿12﴾
مُكَانِفِينَ وَ مُوَازِرِينَ لَهُمْ ، يَدِينُونَ بِدِينِهِمْ ، وَ يَهْتَدُونَ بِهَدْيِهِمْ ، يَتَّفِقُونَ عَلَيْهِمْ ، وَ لَا يَتَّهِمُونَهُمْ فِيما أَدَّوْا إِلَيْهِمْ .
(12) در حالى كه ايشان معاونين و مساعدين صحابهاند. چنانكه در دين پيرو ايشان و در اخلاق پوياى راه آنانند. در تعظيم شان صحابه اتفاق مىورزند، و در اخبار و احكامى كه از پيغمبر ابلاغ مىكنند متهمشان نمىدارند.
﴿13﴾
اللَّهُمَّ وَ صَلِّ عَلَى التَّابِعِينَ مِنْ يَوْمِنَا هَذَا إِلَى يَوْمِ الدِّينِ وَ عَلَى أَزْوَاجِهِمْ وَ عَلَى ذُرِّيَّاتِهِمْ وَ عَلَى مَنْ أَطَاعَكَ مِنْهُمْ .
(13) خدايا از امروز تا روز جزا بر تابعين صحابه و بر همسران و اولادشان و بر هر كدامشان كه تو را اطاعت كرده است رحمت فرست،
﴿14﴾
صَلَاةً تَعْصِمُهُمْ بِهَا مِنْ مَعْصِيَتِكَ ، وَ تَفْسَحُ لَهُمْ فِي رِيَاضِ جَنَّتِكَ ، وَ تَمْنَعُهُمْ بِهَا مِنْ كَيْدِ الشَّيْطَانِ ، وَ تُعِينُهُمْ بِهَا عَلَى مَا اسْتَعَانُوكَ عَلَيْهِ مِنْ بِرٍّ ، وَ تَقِيهِمْ طَوَارِقَ اللَّيْلِ وَ النَّهَارِ إِلَّا طَارِقاً يَطْرُقُ بِخَيْرٍ .
(14) چنان رحمتى كه به وسيلهى آن ايشان را از نافرمانى خود نگاهدارى، و در باغهاى بهشت در وسعت و رفاه قرار دهى، و آنان را به يمن آن از مكر شيطان بازدارى، و در هر كار خير كه از تو مدد خواهند اعانت كنى، و از حوادث شب و روز- مگر پيشامدى كه مژدهى خير دهد- نگاه دارى.
﴿15﴾
وَ تَبْعَثُهُمْ بِهَا عَلَى اعْتِقَادِ حُسْنِ الرَّجَاءِ لَكَ ، وَ الطَّمَعِ فِيما عِنْدَكَ وَ تَرْكِ التُّهَمَةِ فِيما تَحْوِيهِ أَيْدِي الْعِبَادِ
(15) و به نيروى آن ايشان را بر عقيدهى حسن رجاء به تو طمع در آنچه نزد توست و بر متهم نساختن تو به بيعدالتى در آنچه در دست بندگان است برانگيزى،
﴿16﴾
لِتَرُدَّهُمْ إِلَى الرَّغْبَةِ إِلَيْكَ وَ الرَّهْبَةِ مِنْكَ ، وَ تُزَهِّدَهُمْ فِي سَعَةِ الْعَاجِلِ ، وَ تُحَبِّبَ إِلَيْهِمُ الْعَمَلَ لِلآْجِلِ ، وَ الِاسْتِعْدَادَ لِمَا بَعْدَ الْمَوْتِ
(16) تا ايشان را به رغبت به سوى خود و ترس از خود و ترس از خود بازگردانى. و در توسعهى زندگى دنيا بىرغبت كنى، و عمل براى آخرت و ساختن توشهى مراحل بعد از مرگ را در نظرشان خوشايند سازى.
﴿17﴾
وَ تُهَوِّنَ عَلَيْهِمْ كُلَّ كَرْبٍ يَحُلُّ بِهِمْ يَوْمَ خُرُوجِ الْأَنْفُسِ مِنْ أَبْدَانِهَا
(17) و هر اندوه را كه روز برآمدن جانها از بدنهاشان رخ دهد برايشان آسان نمايى،
﴿18﴾
وَ تُعَافِيَهُمْ مِمَّا تَقَعُ بِهِ الْفِتْنَةُ مِنْ مَحْذُورَاتِهَا ، وَ كَبَّةِ النَّارِ وَ طُولِ الْخُلُودِ فِيهَا
(18) و از خطرهايى كه امتحان آن را به وجود مىآورد و از شدت آتش و در ازناى خلود در آن عافيت بخشى،
﴿19﴾
وَ تُصَيِّرَهُمْ إِلَى أَمْنٍ مِنْ مَقِيلِ الْمُتَّقِينَ .
(19) و به سرمنزل امنى از آسايشگاه پرهيزگاران منتقل سازى.