دعای 4 ( دعا در درود بر پیروان و تصدیق کنندگان پیامبران ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) الهى از آنان كه از عمق جان سپردند دل را به پيغمبران هم از جان گواه ره حق شدند رفيقان آگه دل حق شدند در آن دم كه از كافران عنود ز هر سوى آهنگ انكار بود ز شوق حقيقت سپردند دل به پيغمبر و دعوتش متصل

(2) به هر روزگارى ز پيغمبران فرستاده‌اى بر بشر رهبران نخستين آنها همه آدم است پسين همه در شمر خاتم است به همراه هر يك دليلى دگر گشاينده‌ى راه هر ره سپر پس از انبيا رهبرانى تمام كه بادا بر آنها هم از تو سلام ز آمرزش و جنت خويشتن بر اين جملگى مهر تأييد زن

(3) از آن جمله ياران ختم رسل كه ماندند همراه آن عقل كل به ايمان گرفتند پيشى ز جمع چو پروانه بودند بر گرد شمع به ميدان به هنگام پيكارها كشيدند بهر تو آز رها

(4) هم آنان كه در راه اين عشق و شور ز فرزند و از زن بماندند دور به اين عشق و اين شور نازيده‌اند به جنگ كسان دست يازيده‌اند به راه نبى رهسپر بوده‌اند از آن رو قرين ظفر بوده‌اند

(5) بدين عشق آنان كه سودا كنند زيانى كجا در دو دنيا كنند از آن رو كه در عشق او دم زدند قدم را فراتر ز عالم زدند

(6) بريدند قومان و خويشان او رها كرده در دست غم جان او

(7) خدايا نگر تا چه پرداختند كه دين تو را اين چنين ساختند رضاى نبى با رضاى خدا كه هرگز نبودست از هم جدا همه خواستند و در آن ماندند جهان را به اين ره از آن خواندند

(8) مر آنان تو اى داور بى‌نياز به خشنودى خويش خوشنود ساز بر آنها كه بهر تو اى كردگار بريدند دل را ز شهر و ديار رها كرده راحت به رنج آمدند به دنبال اين طرفه گنج آمدند ز درياى رحمت رسان قطره‌اى از آن كان نعمت بده بهره‌اى ستم بيش ديدند در هر گذار پى عزت دين پروردگار

(9) خدايا جزا ده بر او بهترين بر او و به هر همره و هر قرين كه بودند در راه او استوار بماندند همراه او پايدار به آنها كه گفتند اى كردگار ز الطاف خود دارمان رستگار مرا و گروهى كه در راه حق ز من برده بودند گوى سبق

(10) به آنها كه تا راه طى كرده‌اند جز آن راه را عزم كى كرده‌اند جز آن سو نرفتند سوى دگر نكردند از راه ديگر گذر

(11) نه افكنده ترديد بر ديده خواب نه وسواسها بر دلى اضطراب گزيدند آن راه را بهر خويش كه ياران او رفته بودند پيش

(12) در اين ره ورا ياورند و معين مهين رهروانند در راه دين مر او را هماهنگ و يكدل همه نه از تهمت از سويشان واهمه

(13) خدايا از امروز تا واپسين عطا كن تو بر جمله‌ى تابعين بر آنها و بر خيل اهل و عيال كز آنها همى يافت حق اتصال ز تو باد رحمت دمادم همى مبادا به محشر به آنها غمى

(14) درودى از آن معدن جود باد كه دلهاى آن جمله شادان كناد ز عصيان امرت كند دورشان به جنت كند همدم حورشان ز شيطان و مكرش نگهدارشان به هر كار نيكو تو خود يارشان بگيرند از دست قدرت امان نيابد بديها از ايشان نشان

(15) درودى كزان ماند آن بى‌قرار به لطف و به عدل تو اميدوار

(16) كه آيند سوى تو با بندگى نه از كفرشان بيم و شرمندگى كه هرگز به دنيا نبدند دل نه از آنچه كردند هرگز خجل مهيا چنان ساز اسبابشان كه خواهند بيدارى از خوابشان

(17) چو خواهد جدا گردد از جسم، جان بمانند از هر غمى در امان

(18) به هنگام جان دادن و رنج سخت كه از ياد آن دل شود لخت لخت از آن امتحان وز آسيب نار تن و جانشان جاودان دور دار

(19) درودى كه جنت به بار آورد همان نعمت ماندگار آورد