وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِي الصَّلَاةِ عَلَي أَتْبَاعِ الرُّسُلِ وَ مُصَدِّقِيهِمْ
«نيايش آن حضرت عليهالسلام، در درود بر پيروان پيامبران، و تصديقكنندگان ايشان»
﴿1﴾
اللَّهُمَّ وَ أَتْبَاعُ الرُّسُلِ وَ مُصَدِّقُوهُمْ مِنْ أَهْلِ الْأَرْضِ بِالْغَيْبِ عِنْدَ مُعَارَضَةِ الْمُعَانِدِينَ لَهُمْ بِالتَّكْذِيبِ وَ الِاشْتِيَاقِ إِلَى الْمُرْسَلِينَ بِحَقَائِقِ الْايمَانِ
(1) بار الها! و پيروان پيامبران و تصديقكنندگان ايشان، از زمينيان (كه ايمان آوردند) به غيب، هنگامى كه دشمنان ايشان، براى معارضه، در مقام تكذيب برآمدند، (اما مومنان) به حقيقت ايمان، مشتاقانه به رسولان گرويدند،
﴿2﴾
فِي كُلِّ دَهْرٍ وَ زَمَانٍ أَرْسَلْتَ فِيهِ رَسُولًا وَ أَقَمْتَ لِأَهْلِهِ دَلِيلًا مِنْ لَدُنْ آدَمَ إِلَى مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ مِنْ أَئِمَّةِ الْهُدَى ، وَ قَادَةِ أَهْلِ التُّقَى ، عَلَى جَمِيعِهِمُ السَّلَامُ ، فَاذْكُرْهُمْ مِنْكَ بِمَغْفِرَةٍ وَ رِضْوَانٍ .
(2) در هر دوره و زمانى كه پيامبرى فرستادى و براى مردم آن زمان، راهنمايى، معين فرمودى، از زمان آدم (ع) تا حضرت محمد - درود خدا بر او و خاندانش - از پيشوايان هدايت (به راه خدا)، و رهبران و مربيان اهل تقوا - بر همهى آنان سلام - پس آنان را به مغفرت و رضايتت ياد (و شاد) فرما.
﴿3﴾
أَللَّهُمَّ وَ أَصْحَابُ مُحَمَّدٍ خَاصَّةً الَّذِينَ احسنوا الصَّحَابَةَ وَ الَّذِينَ أَبْلَوُا الْبَلَاءَ الْحَسَنَ فِي نَصْرِهِ ، وَ كَانَفُوهُ ، وَ أَسْرَعُوا إِلَى وِفَادَتِهِ ، وَ سَابَقُوا إِلَى دَعْوَتِهِ ، وَ اسْتَجَابُوا لَهُ حَيْثُ أَسْمَعَهُمْ حُجَّةَ رِسَالَاتِهِ .
(3) بار الها! و به خصوص، اصحاب حضرت محمد (ص) آنان كه شرط صحبت او را به خوبى، پاس داشتند، و آنان كه در يارى وى از عهدهى امتحان، به خوبى برآمدند، و معاون و مددكارش گرديدند، مددكارش بودند، و به تصديق و پذيرايىاش شتافتند، و براى قبول دعوتش، بر يكديگر سبقت گرفتند، و چون دليل محكم و برهان رسالت و پيامهايش را به سمع ايشان رساند، به نداى او پاسخ گفتند،
﴿4﴾
وَ فَارَقُوا الْأَزْوَاجَ وَ الْأَوْلَادَ فِي إِظْهَارِ كَلِمَتِهِ ، وَ قَاتَلُوا الآْبَاءَ وَ الْأَبْنَاءَ فِي تَثْبِيتِ نُبُوَّتِهِ ، وَ انْتَصَرُوا بِهِ .
(4) و در راه اعتلا و اعلان (كلمهى توحيد و) سخنش، از همسران و فرزندان، جدا شدند، و در جهت تثبيت نبوتش، با پدران و پسران، به نبرد و مقاتله پرداختند، و (در اين حقطلبى،) به بركت وى پيروز و سرافراز برآمدند،
(5) و آنان كه مهر او را در دل و جانشان مىپروردند، (و) با محبت او به تجارتى، ايمن از كساد و زيان، چشم داشتند،
﴿6﴾
وَ الَّذِينَ هَجَرَتْهُمْ الْعَشَائِرُ إِذْ تَعَلَّقُوا بِعُرْوَتِهِ ، وَ انْتَفَتْ مِنْهُمُ الْقَرَابَاتُ إِذْ سَكَنُوا فِي ظِلِّ قَرَابَتِهِ .
(6) و آنان كه چون به ريسمان (دين) وى، دست تمسك زدند، عشيره و معاشران، آنان را ترك كردند، و چون در سايهى قرابت او مسكن گرفتند خويشان، از ايشان بيگانه گشتند،
﴿7﴾
فَلَا تَنْسَ لَهُمُ اللَّهُمَّ مَا تَرَكُوا لَكَ وَ فِيكَ ، وَ أَرْضِهِمْ مِنْ رِضْوَانِكَ ، وَ بِمَا حَاشُوا الْخَلْقَ عَلَيْكَ ، وَ كَانُوا مَعَ رَسُولِكَ دُعَاةً لَكَ إِلَيْكَ .
(7) پس خدايا! گذشتى را كه براى تو و در راه تو انجام دادند، از نظر، دور مدار، و آنان را با خوشنودى حضرتت خرسند ساز، و به خاطر آنكه مردم را پيرامون (دين) تو گرد آوردند، و با پيامبرت در دعوت خلق به سويت، هم آواز بودند،
﴿8﴾
وَ اشْكُرْهُمْ عَلَى هَجْرِهِمْ فِيكَ دِيَارَ قَوْمِهِمْ ، وَ خُرُوجِهِمْ مِنْ سَعَةِ الْمَعَاشِ إِلَى ضِيقِهِ ، وَ مَنْ كَثَّرْتَ فِي إِعْزَازِ دِينِكَ مِنْ مَظْلُومِهِمْ .
(8) و به پاس اينكه در راه تو، شهر و ديار كسان خود را ترك كردند، و از رفاه در زندگى، به سختى افتادند، (ايشان) و ستمزدگانى (بسيار) را كه براى اعزاز دينت افرادشان را زياد ساختى، (آن ستمديدگان فداكار كه روز به روز، بر تعدادشان افزوده مىشد، همه را) پاداش، عطا و قدردانى فرما.
(9) بار خدايا! و تابعان كه از اصحاب، به نيكى، پيروى كردند، آنان كه مىگويند: «پروردگارا! ما و برادران ما را كه پيش از ما ايمان آوردند بيامرز»، بهترين پاداشت را به آنان برسان،
﴿10﴾
الَّذِينَ قَصَدُوا سَمْتَهُمْ ، وَ تَحَرَّوْا وِجْهَتَهُمْ ، وَ مَضَوْا عَلَى شَاكِلَتِهِمْ .
(10) آنها كه عازم هدف و مايل به طرف اصحاب گشتند، و وجهه و مقصد ايشان را خواستار شدند، و به وضع و روش آنان روزگار گذراندند،
﴿11﴾
لَمْ يَثْنِهِمْ رَيْبٌ فِي بَصِيرَتِهِمْ ، وَ لَمْ يَخْتَلِجْهُمْ شَكٌّ فِي قَفْوِ آثَارِهِمْ، ، وَ الْاِئْتَِمامِ بِهِدَايَةِ مَنَارِهِمْ .
(11) در حالى كه هيچ ترديد و شبههاى آنان را از عقيدهى روشن خود برنگرداند، و در پيروى از آثار اصحاب، و اقتداء به نور هدايتشان شكى به خاطرشان راه نيافت،
﴿12﴾
مُكَانِفِينَ وَ مُوَازِرِينَ لَهُمْ ، يَدِينُونَ بِدِينِهِمْ ، وَ يَهْتَدُونَ بِهَدْيِهِمْ ، يَتَّفِقُونَ عَلَيْهِمْ ، وَ لَا يَتَّهِمُونَهُمْ فِيما أَدَّوْا إِلَيْهِمْ .
(12) در حالى كه ياران و معاونان آنان بودند، (و) به دين آنان درآمده، و به راه هدايت آنان گام نهادند، (و) با آنان اتفاق نظر داشتند، و صحابه را در آنچه به تابعان رساندند (به خلاف و انحراف) متهم نمىساختند.
﴿13﴾
اللَّهُمَّ وَ صَلِّ عَلَى التَّابِعِينَ مِنْ يَوْمِنَا هَذَا إِلَى يَوْمِ الدِّينِ وَ عَلَى أَزْوَاجِهِمْ وَ عَلَى ذُرِّيَّاتِهِمْ وَ عَلَى مَنْ أَطَاعَكَ مِنْهُمْ .
(13) خدايا! از امروز تا روز جزا، بر تابعين، و بر همسرانشان و بر فرزندانشان و بر هر كدام از ايشان كه تو را اطاعت كردهاند رحمت فرست،
﴿14﴾
صَلَاةً تَعْصِمُهُمْ بِهَا مِنْ مَعْصِيَتِكَ ، وَ تَفْسَحُ لَهُمْ فِي رِيَاضِ جَنَّتِكَ ، وَ تَمْنَعُهُمْ بِهَا مِنْ كَيْدِ الشَّيْطَانِ ، وَ تُعِينُهُمْ بِهَا عَلَى مَا اسْتَعَانُوكَ عَلَيْهِ مِنْ بِرٍّ ، وَ تَقِيهِمْ طَوَارِقَ اللَّيْلِ وَ النَّهَارِ إِلَّا طَارِقاً يَطْرُقُ بِخَيْرٍ .
(14) رحمتى كه به سببش، از نافرمانىات نگاهشان دارى، و در باغهاى بهشتت، در وسعت و رفاهشان قرار دهى، و ايشان را به يمن آن، از شر و نيرنگ شيطان، ايمن گردانى، و در هر كار نيك كه از تو مدد جويند كمك و اعانتشان كنى، و از پيش آمدهاى شب و روز، مگر آن كه با خير و منفعت، پيش آيد حفظشان فرمايى،
﴿15﴾
وَ تَبْعَثُهُمْ بِهَا عَلَى اعْتِقَادِ حُسْنِ الرَّجَاءِ لَكَ ، وَ الطَّمَعِ فِيما عِنْدَكَ وَ تَرْكِ التُّهَمَةِ فِيما تَحْوِيهِ أَيْدِي الْعِبَادِ
(15) و به نيروى آن، بر اين اعتقادشان برانگيزى كه به نيكى، اميدوار به تو باشند، و به آنچه نزد تو است دل به بندند، و از بدگمانى در زمينهى آنچه (از نعمت) در دست بندگان است (كه تو را به بىعدالتى نسبت دهند) بپرهيزند،
﴿16﴾
لِتَرُدَّهُمْ إِلَى الرَّغْبَةِ إِلَيْكَ وَ الرَّهْبَةِ مِنْكَ ، وَ تُزَهِّدَهُمْ فِي سَعَةِ الْعَاجِلِ ، وَ تُحَبِّبَ إِلَيْهِمُ الْعَمَلَ لِلآْجِلِ ، وَ الِاسْتِعْدَادَ لِمَا بَعْدَ الْمَوْتِ
(16) تا بدين مرتبتشان باز آورى كه به ذات اقدست رغبت كنند، و از حضرتت بهراسند، و به توسعهى زندگانى اين جهان، بىرغبتشان نمايى، و كار براى آخرت، و تحصيل توشه و آمادگى براى بعد از مرگ را محبوبشان سازى،
﴿17﴾
وَ تُهَوِّنَ عَلَيْهِمْ كُلَّ كَرْبٍ يَحُلُّ بِهِمْ يَوْمَ خُرُوجِ الْأَنْفُسِ مِنْ أَبْدَانِهَا
(17) و هر اندوه و سختى را كه روز خروج جانها از بدنها، به ايشان مىرسد بر آنان آسان گردانى،
﴿18﴾
وَ تُعَافِيَهُمْ مِمَّا تَقَعُ بِهِ الْفِتْنَةُ مِنْ مَحْذُورَاتِهَا ، وَ كَبَّةِ النَّارِ وَ طُولِ الْخُلُودِ فِيهَا
(18) و از خطرهايى كه بر اثر امتحان (و آزمايش الهى) برمىخيزد، و از صدمه و سقوط در آتش و مدت طولانىاش آنان را معاف بدارى،
﴿19﴾
وَ تُصَيِّرَهُمْ إِلَى أَمْنٍ مِنْ مَقِيلِ الْمُتَّقِينَ .
(19) و به سر منزل امن، در آسايشگاه پرهيزگاران، منتقل فرمايى.