دعای 4 ( دعا در درود بر پیروان و تصدیق کنندگان پیامبران ) ترجمه محمد حسین سلطانی لرگانی کجوری

(1) الها روح طيبها ز بينش ترا يكتا شناسا و پرستش جوار رحمت خود كرده خشنود و هم آنان كه از پيغمبران بود كلامى راز توحيدت شنودند و بر يكتاپرستى لب گشودند و هم آنان كه در راه درستى به پيرو راه حق نى كرده سستى كه پيشانى خود در پيشگاهت به سجده زد به خاك از عز و جاهت و از بدگويى دشمن نترسيد نبودش دل هراس از كس نلرزيد و ترديدى نيفكنده به روحش ز ايمان استوارى در فتوحش و هم آنان كه اندر طول اعصار به مشتاقانه از توحيد گفتار به پشتيبانى از پيغمبرانت نمود سينه اسپر زان مهانت ز تير دشمنان بهر ملامت به خود در بردبارى زين شماتت ز مرگ خويش كى انديشه‌اش بود فقط يكتاپرستى پيشه‌اش بود

(2) به امتها و ملتها كه ممتد كه از آدم و تا عصر محمد گواهى داده بر پيغمبرانت بياوردند ايمان از امانت بر آنها باد از ما زين سلامى پذيرا و بيفزا بر مقامى خداوندا بر اين ارواح اقدس به تربتهاى پاكان و مقدس كه بر تو در ستايش حال در خواب بر اين تربت به باران رحمت ناب و جانهاى عزيز و پارسايى كه با جمع ملك بد آشنايى به عليين اعلا داده امكان قرين مرحمت فرماى احسان‌

(3) خداوندا به اصحاب محمد (ص) گرامى مردمان اى حى سرمد كه حق صحبت خود در ادايى و ايفا كرده تكليف خدايى بر آنها باد از ما زين تحيت كه در پيكارها رنج و مشقت به عزم جنگهايى از مهالك نترسيده ز دشمن در معارك و چون پروانه پروازى بر شمع به پيرامون او هر لحظه‌اى جمع كه بر تصديق تعظيمش ز صحت صميمانه ز دل بگرفته سبقت به پاسخ بر نداى حق اصولى و بر اين حجت حق در قبولى‌

(4) و بر پرهيز از كبر و عنادى ره اعلاى توحيد و معادى كه بر ترويج دينى بس مقدس به امر رهنما از ذات اقدس ز خانه خانمان ترك و ز دلبند فرو پوشيد چشم از زن و فرزند و حتى تيغ را بر روى بابش و هم فرزند تا جان در ركابش كه تا نام محمد را به عنوان به تثبيت نبوت داده امكان و اين دين محمد استوارى و بر اين رسم منحوسى كنارى كه تا بر جاهليت چيرگى را به مردم سوق رسم زندگى را

(5) خداوندا به اصحاب محمد (ص) درودت باداى داناى سرمد كه اينان دوستدارش از دل و جان از اين دنيا گذشته آنچه امكان و بر جاى متاع اين جهانى به كالايى ز عشق جاودانى محبت دوستى وارد به بازار نه هرگز در زيانى بوده نى خوار

(6) به اصحابش درود ما فراوان كه آنها خاطرى از عشق و ايمان به رنج هجرت و غم را ز غربت به خود هموار و بر دينش محبت ز فاميل و قبايل با عشاير كه بت را مى‌پرستيدند و زائر به مردان خدا پيوسته خوشنام و اين دين مبين پاك اسلام كه آن را بر ملاك از بهر قربت به ترجيحش شمرده بر قرابت الهى دستگاهت را تباهى خلل راهى نيابد چون الهى كه ذات اقدست عالى و محمود فراموشى نباشد بر تو موجود به اين رنج و گرفتارى و زحمت به ما پاداش فرمايى ز رحمت‌

(7) به يادت آنچه بايد ترك مى‌شد پذيرفتند راه و ترك آن شد رضاى تو ز هر چيزى پذيرا ز جان و دل پذيرفتند آنها كه با پيغمبر تو گام در گام بپيمودند ره هادى بر اين عام‌

(8) خدايا سعى اين قوم وفادار ز لطف خويشتن مشكورشان دار ز محروميت رنج و مشقت به پاداشى عطا از لطف رحمت كه آنان در وطن خوش زندگى را و اما در رضايت بندگى را شده دور از وطن با ناخوشيها به غربت ساختندى در بديها عزيز و محترم در موطن خويش ز مهرت ذلت غربت رهى پيش كه زيرا خواستندى زان ره تو عزيز و محترم در درگه تو و آنان در ديار خود غرورى كسى يارا نبوده تا كه جورى و هم اين قوم نى بودش رضايت محيط كفر سر برده به راحت كه رو سوى بلادى هجرت خويش و از آن زير دست و قوم در نيش ستم بر خاطرت ديدند آنان ولى لذت همى برده فراوان الهى روح اصحاب پيمبر ز رحمت كن عطا اى حى داور

(9) و هم بر پيروان صلح جويش كه صالح بوده از خلق نكويش خدايا روح آنان در كتابت تحيت با صلاتى كن عنايت به نيكوتر ز پاداشى كه دانى سزاوار است بر اين بندگانى ز پاداشى عطا كن تابعين را كه آنها تابع حق اينچنين را كه سر را بر عبوديت عبادت بياورده فرو از بهر طاعت‌

(10) و پا بر جاى پاى آن كسانى كه اصحاب پيمبر آن زمانى به آن آيين اسلام و پيمبر كه بر آن زيسته تا عمر شد سر

(11) نه ترديدى به ايمان نى كه در دل دلى چون كوه نى ترس ز مشكل كه شهوتها و لذتهاى دنيا و بر اين كاروان راه‌پيما نكرده منحرف راهش ز بيراه كه خود تشخيص داده راه از چاه و بر دنبال اصحاب پيمبر كه مومن بوده ره بر سوى داور

(12) از اين مشكل كه بد راه هدايت به تشخيص درستى راه صحت و بر آن پيروى از قلب و از جان به شكر نعمت از آن حى سبحان ز حق پيشوايان در ادايش قدم در راه حق بهر رضايش‌

(13) الهى همچنان بر خانمانى كه از جد و پدر در دودمانى كمر بر طاعتت در پارسايى كه چون بگذشتگانش در ندايى به درگاه تو آنها در عبادت بر آنان روسپيدى در اطاعت‌

(14) الهى اين نژاد از سرنوشتى چنان فرخنده سازى بر سرشتى كه همواره كناره از مفاسد و از هر معصيت دور از معاند و چون اسلاف خود در پارسايى شود او پاكدامن در ادايى چنان بنما كه اين درهاى جنت بر اين قومى گشوده از محبت كه بر وسعت ز عظماى بهشتى به پيش پايشان افزوده گشتى و از افسون اهريمن ز نيرنگ از او ايمن نگردد كارشان لنگ كمك از هر شدايد بر تو اميد در اين مورد نگشته از تو نوميد حوادث وحشت‌انگيز شب و روز خدايا در پناهت كن تو محفوظ بجز خير و بركت در زمانه نبينندى به خود در اين ميانه‌

(15) خدايا آنچنان بنما كه اينان به تو چشم اميدى را ز احسان كه بر چشم و دل آنها مناعت طمع نى از كسى بل خود قناعت و جز بر درگهت راز و نيازى نه بر درگاه كس دستى درازى‌

(16) كه همواره به سوى تو شتابان و بر غير تو بگريزند آنان و از آنچه كه بر ناپايدارى از او دل كنده از لطف تو يارى و بر آنچه كه او جاويد و سرمد به آن دل بسته از دين محمد (ص) و بر خود توشعه راهى به عقبا بيفزايند نزد حق والا و محنتها گذر از زندگانى به كوچك در نظر چون هست فانى‌

(17) از اين تلخى مرگيرا كه در پيش به كامشان گورانوش نى نيش‌

(18) و از هر فتنه در اين دين به دنيا برآشوبد نما تو دور از آنها و مگذارى كه آنها در عذابى فتاده تا ابد اندر عقابى‌

(19) بدانسانى كه آن پرهيزگاران به نعمت در امن سر برده آنان‌