دعای 52 ( دعا برای اصرار در درخواست از خداوند ) ترجمه محمد مهدی فولادوند

(1) اى خداى يكتايى كه در آسمان و زمين چيزى بر تو نهان نيست و چيزى كه تو خود آن را آفريده‌اى چگونه بر تو نهان ماند؟ يا چگونه شمارش نتوانى كرد چيزى را كه تو خود ساخته‌اى؟ يا چگونه از تو پوشيده ماند آنچه را كه تدبيرش به دست توست؟ يا چگونه تواند از چنگ تو گريخت آن كه زندگانيش وابسته به روزى توست؟ يا چگونه از دست تو تواند رهيد آن كه در غير قلمرو شاهى تو راه بجايى نمى‌برد.

(2) پاكا كه تويى! بيمناكترين آفريده‌هاى تو داناترين ايشان به تواند و خاضعترين كس نسبت به تو عمل‌كننده‌ترين آنان به طاعت توست و خوارترين ايشان به نزديك تو كسى است كه تواش روزى مى‌دهى و او جز «تو» را مى‌پرستد.

(3) پاكا كه تويى! آن كس كه به تو شرك آورد و پيغمبرانت را دروغزن خواند از سلطه و توانايى تو نخواهد كاست و آن كس كه فرمان تو را ناخوش دارد از حكمت سر بر تافتن نتواند و آن كس كه به انكار قدرتت خيزد از توانايى تو روى امان ندارد و هر كس كه جز تو ديگرى را پرستد از كيفر تواش رهايى نيست و آن كس كه ديدار تو را خوش ندارد عمر دراز نيابد.

(4) پاكا كه تويى! چه رفيع است مقامت و چه بسيار چيره است قدرت تو، چه سهمگين است نيروى تو و چه نافذست فرمانت!

(5) پاكا كه تويى! مرگ را بر همه‌ى آفريدگانت مقدر فرموده‌اى، خواه ترا به يكتايى بپرستند يا نه، همه شرنگ مرگ را در مى‌چشند و همه به سوى تو باز گرده‌اند، چه فرخنده و والايى! خدايى جز تو نيست، يكتايى و بى‌شريك،

(6) به «تو» ايمان آوردم و پيامبرانت را تصديق كردم و كتابت را پذيرفتم و هر معبودى جز تو را انكار كردم و از هر كس كه جز تو را پرستد بيزارى جستم!

(7) بار خدايا! صبح و شام مى‌كنم در حالى كه عمل خويش را اندك مى‌شمارم و به گناه خويش معترفم و به خطاى خود اذعان دارم. از آنجا كه در هواى نفس به اسراف گراييده‌ام، آفريده‌اى ذليلم. عملم مرا به هلاكت افكند و هوسم مرا به تباهى كشانيد و شهوات مرا محروم (از توفيق تو) كرده است.

(8) اى مولاى من! از تو مسئلت دارم (با همان سوز و گداز) كسى كه در نتيجه‌ى درازى آرزويش دستخوش هوس گرديده و تنش به علت تن‌پرورى غافل مانده و قلبش به سبب بسيارى نعمت بر او گرفتار شده و انديشه‌اى ناچيز دارد

(9) و مانند درخواست كسى كه آرزو بر وى چيره شده و هوس او را در بلا و آزمايش افكنده و دنيا بر وى دست يازيده و مرگ بر وى سايه افكنده است، و مانند درخواست كسى كه گناهان خود را بسيار يافته و به خطاى خود اذعان كرده! و مانند درخواست آن كس كه جز تواش پروردگارى و غير از تو سرپرستى ندارد و كسى از خشم (و كيفر) تواش نمى‌رهاند و پناهى جز درگاه تو ندارد!

(10) بار خدايا! از تو درخواست مى‌كنم كه به حق واجبى كه بر عهده‌ى همگان مقرر فرموده‌اى و تو را به «اسم اعظمت» كه به پيامبر خود فرموده‌اى تا تو را بدان نام تسبيح (و نيايش) كند و به عظمت ذات بزرگوارت كه نه فرسوده و نه دستخوش تغيير و فنا مى‌گردد، و درود بر محمد و خاندان وى، كه مرا با عبادت خود از هر چيز بى‌نياز فرمايى و با بيم خويش دلم را از دنيا سرد سازى و به كرامت و رحمت فراوان خود پاداشم بخشى!

(11) پس به سوى تو مى‌گريزم، و از تو مى‌هراسم و به تو استغاثه مى‌كنم و از تو اميد دارم و ترا مى‌خوانم و از تو زنهار مى‌طلبم و به تو واثقم و از تو يارى مى‌جويم و به تو مى‌گروم و بر تو توكل مى‌كنم و به جود و دهش تو اتكاء دارم.