دعای 52 ( دعا برای اصرار در درخواست از خداوند ) ترجمه باقر رجبی نژاد

(1) اى خدائى كه در آسمان و زمين چيزى بر او پوشيده نمى‌باشد، و چگونه - اى خداى من!- بر تو پوشيده باشد آنچه تو خود آفريده‌اى؟ و چگونه به شماره نياورى آنچه را خود ساخته‌اى؟ يا چگونه از تو پنهان باشد آنچه خود تصديق مى‌نمايى! يا چگونه مى‌تواند از تو بگريزد كسى كه جز به روزيت برايش زندگى نيست؟ يا چگونه از تو رهايى يابد كسى كه در غير مملكت تو راهى برايش نيست؟

(2) پاك و منزهى تو! ترسنده‌ترين آفريده‌گانت از تو داناترين آنها به توست، و افتاده‌ترينشان به درگاهت عمل كننده‌ترين آنان به فرمان توست، و خوارترين آنها در برابرت كسى است كه تو روزيش مى‌دهى و او غير تو را مى‌پرستد.

(3) پاك و منزهى تو! كسى كه به تو شرك آورد و پيامبرت را تكذيب كند از پادشاهيت نمى‌كاهد، و كسى كه حكمت را نپسندد قدرت ندارد كه فرمانت را باز گرداند و خود را از تو باز دارد كسى كه قدرتت را انكار كند، و كسى كه غير تو را بپرسند از دسترس تو بيرون نرود، و در دنيا عمر دراز نيابد كسى كه ديدارت را نپسندد.

(4) پاك و منزهى تو! چه بزرگ است مرتبه‌ات! و چه غالب است پادشاهيت! و چه سخت است نيرويت! و چه نافذ است فرمانت!

(5) پاك و منزهى تو! مرگ را بر همه‌ى آفريدگانت مقدر فرمودى، كسى كه تو را يگانه داشت و كسى كه به تو كافر شد، و همه چشنده‌ى مرگند و يكسره به سويت رهسپارند، پس تو جاويد و برترى، جز تو خدايى نيست، يگانه‌اى كه براى تو شريكى نيست.

(6) به تو ايمان آوردم، و پيامبرت را تصديق نمودم، و كتابت (قرآن) را پذيرفتم، و به هر معبودى جز تو كافر شدم، و از هر كه غير تو را پرستيد بيزار شدم.

(7) خدايا! من صبح و شام مى‌كنم در حالى كه عمل خود را اندك شمرده به گناهم اعتراف، و به خطاهايم اقرار دارم، من به سبب اسراف درباره‌ى خويش خوارم، كردارم مرا به هلاكت افكنده، و خواهش نفس مرا تباه ساخته، و شهوتهايم مرا محروم كرده.

(8) پس از تو درخواست مى‌كنم كه - اى آقاى من!- درخواست كسى كه به خاطر آرزوى درازش هوسران، و تنش به سبب آرامش رگهايش بى‌خبر، و دلش بر اثر بسيارى نعمت بر او شيفته (دنيا)، و انديشه‌اش براى آنچه به سويش رهسپار است اندك است.

(9) درخواست كسى كه آرزو بر او چيره گشته، و خواهش نفس گرفتارش كرده، و دنيا بر او دست يافته، و مرگ بر او سايه افكنده درخواست كسى كه گناهانش را بسيار شمرده، و به خطاهاى خود اقرار كرده، درخواست كسى كه جز تو پروردگار براى او نيست، و نه سرپرستى غير تو، و نه رهاننده‌اى از تو، و نه پناهگاهى از تو جز به سوى تو براى او مى‌باشد.

(10) خداى من! به حق خودت كه بر همه آفريدگانت واجب است از تو درخواست مى‌كنم، و به نام بزرگت كه پيامبرت را فرمان دادى تا تو را به آن نام تسبيح كند، و به بزرگى ذات ارجمندت كه كهنه و دگرگون نمى‌شود و تغيير حال نمى‌يابد، و از بين نمى‌رود، كه بر محمد (ص) و خاندان محمد (ص) درود فرستى، و مرا به وسيله‌ى عبادت خود از هر چيزى بى‌نياز كنى، و به ترس از خود علاقه‌ام را به دنيا زايل نمايى، و مرا به فراوانى كرامتت باز گردانى به وسيله‌ى رحمتت.

(11) از اين رو به سوى تو مى‌گريزم، واز تو مى‌ترسم، و از تو فريادرسى مى‌طلبم، و به تو اميدوارم، و تو را مى‌خوانم، و به سوى تو پناه مى‌آورم، و به تو اطمينان دارم، و از تو يارى مى‌خواهم، و به تو ايمان مى‌آورم، و بر تو توكل مى‌كنم، و به بخشش و سخاوت تو تكيه مى‌نمايم.