دعای 52 ( دعا برای اصرار در درخواست از خداوند ) ترجمه صدرالدین بلاغی

(1) اى خدايى كه چيزى در آسمان و زمين بر تو پوشيده نمى‌ماند، و چگونه بر تو پوشيده بماند- اى معبود من- آنچه تو خود آن را آفريده‌اى؟ و چگونه نشناسى آنچه را كه تو خود ساخته‌اى؟ يا چگونه از نظر تو غايب شود آنچه تو آن را به عنايت خود روبراه مى‌سازى؟ يا چگونه مى‌تواند از تو بگريزد كسى كه جز به روزى تو حيات ندارد؟ يا چگونه از تو نجات يابد آنكه در غير ملك تو راهى نمى‌يابد-

(2) منزهى تو! ترسنده‌ترين خلق تو، در پيشگاه جلالت داناترين آنها نسبت به توست، خاضعترين ايشان در مقام عظمت تو عاملترين ايشان به طاعت توست، و خوارترين ايشان در نظر تو كسى است كه تو او را روزى مى‌دهى، و او غير تو را عبادت مى‌كند.

(3) منزهى تو! هر كه به تو شرك آورد و پيغمبرانت را تكذيب كند از پادشاهى تو نمى‌كاهد، و هر كه حكم تو را نپسندد نمى‌تواند فرمانت را رد كند، و هر كه قدرتت را انكار كند، خود را از غلبه‌ى قدرت تو بازنمى‌دارد، و هر كه غير تو را بندگى كند از دست مواخذه‌ى تو به در نمى‌رود، و هر كه لقاى تو را مكروه دارد در دنيا جاويد زيست نمى‌كند.

(4) منزهى تو! چه عظيم است شان تو! و چه قاهر است پادشاهى تو! و چه سخت است نيروى تو! و چه نافذ است فرمان تو!

(5) منزهى تو! همه‌ى آفريدگانت را به مرگ محكوم كرده‌اى: چه آن كس كه تو را به توحيد بستايد، و چه آن كس كه تو را انكار كند، و ايشان همگى چشنده‌ى مرگند، و يكسره به سوى تو باز گردنده‌اند، پس تو از هر نقص و عيب منزهى و از همگان برترى. نيست معبودى جز تو كه تنهايى و شريكى ندارى.

(6) به تو ايمان آوردم و پيغمبرانت را تصديق كردم، و كتابت را پذيرفتم، و به هر معبودى جز تو كافر شدم، و از هر كه غير تو را پرستيد بيزار گشتم.

(7) خدايا من صبح و شام مى‌كنم در حالى كه عمل خود را اندك مى‌شمارم، و به گناه خود معترفم، و به خطاهاى خود مقرم من به سبب اسرافم درباره‌ى خويش خوارم. عملم دستخوش هلاكم ساخته، و هواى نفسم مرا بميرانده، و شهواتم محرومم كرده‌

(8) پس از تو مسئلت مى‌كنم- اى مولاى من- مانند سوال كسى كه نفس او به علت درازى آرزويش غافل است، و بدنش به سبب تن پروريش بى‌خبر و بى‌حركت و دلش به علت فزونى نعمتهايش گرفتار است، و انديشه‌اش نسبت به فرجام كارش كم است،

(9) مانند سوال كسى كه آرزو بر او چيره شده و هواى نفس گرفتارش ساخته، و دنيا بر او دست يافته، و مرگ بر او سايه انداخته است مانند سوال كسى كه گناهان خود را بسيار شمرده، و به خطاى خود اعتراف كرده مانند سوال كسى كه پروردگارى جز تو و دوستى غير از تو ندارد، و رهاننده‌اى براى او از تو، و پناهگاهى براى او از تو جز به سوى تو نيست-

(10) اى معبود من- ترا مسئلت مى‌كنم به حق واجب و لازمت، بر همه‌ى آفريدگانت، و به آن نام بزرگت كه پيغمبرت را فرمان دادى تا تو را به آن نام تسبيح كند، و به بزرگى ذات بزرگوار تو كه كهنه نمى‌شود، و ديگرگون نمى‌گردد، و تغيير حال نمى‌دهد، و فنا نمى‌پذيرد، كه رحمت فرستى بر محمد و آل محمد، و مرا به عبادت خود از هر چيزى بى‌نياز كنى، و با ترس خود دل مرا از محبت دنيا پاك سازى، و مرا به رحمت خود با ارمغانهاى فراوان كرامت خود بازگردانى،

(11) زيرا كه من به سوى تو مى‌گريزم، و از تو مى‌ترسم، و از تو فريادرسى مى‌خواهم، و به تو اميدوارم و تو را مى‌خوانم، و به سوى تو پناه مى‌آورم، و به تو اطمينان دارم، و از تو مدد مى‌طلبم، و به تو مى‌گروم، و بر تو توكل مى‌كنم، و بر جود و كرم تو اعتماد مى‌ورزم.