دعای 52 ( دعا برای اصرار در درخواست از خداوند ) ترجمه عبدالحسین موحدی

(1) اى خدائى كه چيزى در آسمان و زمين، بر تو پوشيده نمى‌ماند. و چگونه مخفى ماند اى خداى من- آنچه تو خود آن را آفريده‌اى؟ و چگونه نشناسى آنچه را كه تو ساخته‌اى؟ يا چگونه از (نظر) تو غايب شود آنچه تو آن را به عنايت خود روبراه مى‌سازى؟ يا چگونه مى‌تواند از تو بگريزد، كسى كه جز به روزى تو حيات ندارد؟! يا چگونه از تو نجات يابد آنكه در غير ملك تو راهى ندارد؟!

(2) منزهى تو! ترسنده‌ترين خلق تو، در پيشگاه (جلالت) داناترين آنها نسبت به تو است و افتاده‌ترين آنها در مقام تو، عاملترين ايشان به طاعت توست، و خوارترين ايشان در نظر تو كسى است كه، تو او را روزى مى‌دهى و او غير تو را عبادت مى‌كند!

(3) منزهى تو! هر كه به تو شرك آورد و پيغمبرانت را تكذيب كند از پادشاهى تو نمى‌كاهد و هر كه حكم تو را نپسندد نمى‌تواند فرمان تو را رد كند، و هر كه قدرتت را انكار كند خود را از تو باز نتواند داشت، و هر كه غير تو را بپرستد از دست (مواخذه‌ى) تو به در نخواهد رفت، و هر كه لقاى تو را مكروه دارد، در دنيا (جاويد) نخواهد زيست،

(4) منزهى تو! چه عظيم است مرتبه‌ى تو! و چه قاهر است پادشاهى تو! و چه سخت است نيروى تو! و چه نافذ است فرمان تو!

(5) منزهى تو! همه‌ى آفريدگانت را به مرگ محكوم كرده‌اى چه آنكه تو را يگانه دانست و چه آنكه به تو كافر شد، و همه‌ى جشنده‌ى مرگند و يكسره به سوى تو بازگرده‌اند زيرا تو جاويد و برترى. نيست معبودى جز تو كه تنهائى و شريكى ندارى،

(6) به تو ايمان آوردم، و پيغمبرانت را تصديق كردم، و كتابت را پذيرفتم، و به هر معبودى جز تو كافر شدم، و از هر كه غير تو را پرستيد بيزار گشتم.

(7) بار الها، من صبح مى‌كنم و شام مى‌كنم در حالى كه عمل خود را اندك مى‌شمارم، و به گناه خود معترفم، و به خطاهاى خود مقرم من به سبب اسرافم درباره‌ى خويش خوارم، عملم هلاكم ساخته، و هواى نفسم مرا ميرانده و شهواتم محرومم كرده.

(8) پس از تو مسئلت مى‌كنم- اى مولاى من- مانند سوال كسى كه نفس او به علت درازى آرزويش غافل است و بدنش به سبب تن‌پروريش بى‌خبر، و دلش به علت فزونى نعمتهايش گرفتار است، و انديشه‌اش نسبت به فرجام كارش كم است،

(9) مانند سوال كسى كه، آرزو بر او چيره شده و هواى نفس گرفتارش ساخته، و دنيا بر او دست يافته و مرگ بر او سايه انداخته، مانند سوال كسى كه گناهان خود را بسيار شمرده و به خطاى خود اعتراف كرده. مانند سوال كسى كه پروردگارى جز تو و دوستى غير از تو ندارد، و رهاننده‌اى براى او از تو و پناهگاهى براى او از تو جز به سوى تو نيست.

(10) الهى، تو را مسئلت مى‌كنم به حق تو، كه بر همه‌ى آفريدگانت واجب است، و به نام بزرگت كه پيغمبرت را فرمان دادى تا تو را به آن نام تسبيح كند، و به بزرگى ذات بزرگوار تو كه كهنه نمى‌شود و ديگرگون نمى‌گردد و تغيير حال نمى‌دهد، و فنا نمى‌پذيرد، كه رحمت فرستى بر محمد و آل محمد و مرا به عبادت خود از هر چيزى بى‌نياز كنى و با ترس خود دلم را از دنيا سرد گردانى و به رحمت خود با ارمغانهاى فراوان كرامت خود بازگردانى.

(11) زيرا كه من به سوى تو مى‌گريزم، و از تو مى‌ترسم، و از تو فريادرسى مى‌خواهم، و به تو اميدوارم و تو را مى‌خوانم، و به سوى تو پناه مى‌آورم، و به تو اطمينان دارم، و از تو مدد مى‌طلبم و به تو مى‌گروم، و بر تو توكل مى‌كنم، و بر جود و كرم تو اعتماد مى‌ورزم.