دعای 52 ( دعا برای اصرار در درخواست از خداوند ) ترجمه محسن غرویان - عبدالجواد ابراهیمی

(1) اى خدايى كه چيزى در زمين و آسمان از تو پنهان نمى‌ماند، و اى معبود من، چگونه پنهان بماند چيزى كه تو خود خالق آن هستى؟ و چگونه قابل شمارش نباشد چيزى كه خود آن را ساخته‌اى؟ يا چگونه از تو غايب شود چيزى كه خود آن را تدبير مى‌كنى؟ يا چگونه مى‌تواند از تو بگريزد كسى كه زندگى او جز به روزى تو بسته نيست؟ يا چگونه مى‌تواند از دست تو خود را رها كند كسى كه در غير مملكت تو راهى براى او نيست؟!

(2) خدايا پاك و پيراسته‌اى! با ترس‌ترين بندگانت از تو، عالمترين آنان به توست و خاشع‌ترين آنان در بارگاه تو مطيعترين آنهاست و پست‌ترين آنان كسى است كه تو او را روزى مى‌دهى ولى او غير تو را مى‌پرستد.

(3) خداوندا پاك و منزهى! كسى كه مشرك شود و پيامبرانت را تكذيب كند از سلطنت تو چيزى نمى‌كاهد. و كسى كه حكم تو را ناگوار مى‌پندارد نمى‌تواند فرمان تو را بگرداند و كسى كه قدرت تو را دروغ مى‌شمرد نمى‌تواند از چنگ تو بگريزد و آن كس كه غير تو را پرستش كند از خاطر تو نمى‌رود و آن كس كه ديدار تو برايش ناگوار است، در دنيا براى هميشه عمر نمى‌كند.

(4) خدايا پاك و منزهى! چقدر مقام تو بزرگ و سلطنت تو غالب و قدرت تو شديد و فرمان تو نافذ است!

(5) پاك و پيراسته‌اى! براى جميع بندگانت مرگ را امرى حتمى قرار داده‌اى چه آنها كه تو را به يكتايى مى‌پرستند و چه آنها كه به تو كافرند، و همگان مرگ را خواهند چشيد و همه به سوى تو باز مى‌گردند. پس تو مبارك و والايى، هيچ معبودى جز تو نيست، يكتايى و هيچ شريكى براى تو نيست.

(6) من به تو ايمان آوردم و رسولانت را تصديق كردم و كتابت را پذيرفتم و به هر معبودى غير تو كافر شدم و از هر كس كه غير تو را عبادت كند، بيزارى جستم.

(7) خداوندا من همواره كه شب را صبح مى‌كنم و صبح را به شب مى‌رسانم عمل خودم را اندك مى‌بينم و به گناهانم اعتراف دارم و به خطاهايم اقرار مى‌كنم. من به خاطر تعدى به خويشتن ذليلم، رفتارم مرا هلاك ساخته و هواى نفسم مرا پست و ذليل گردانيده و شهواتم مرا از توفيقات و بهره‌ها محروم ساخته است.

(8) پس اى مولاى من، به گدايى آمده‌ام، و اين گدايى از سوى كسى است كه به خاطر آرزوهاى دراز روحش بيهوده شده و به خاطر خشكى و بى‌تحركى رگها جسمش غافل شده و دلش شيفته و شيداى فراوانى نعمتها گشته و فكرش نسبت به آينده‌اى كه به سوى آن پيش مى‌رود اندك است.

(9) گدايى كسى است كه به راستى آرزو بر او غالب آمده و هواى نفس او را فريب داده و دنيا بر او مسلط گشته و مرگ بر او سايه افكنده است. گدايى كسى است كه گناهانش را بسيار مى‌داند و به خطاى خود معترف است. گدايى كسى است كه جز تو پروردگارى برايش نيست و غير تو سرپرستى ندارد و هيچ كس او را از چنگ تو نجات نمى‌دهد و هيچ پناهى براى فرار از تو جز آستان خودت ندارد.

(10) خدايا از تو درخواست مى‌كنم به احترام حقى كه بر همه‌ى مخلوقاتت دارى و به اسم اعظمت كه پيامبرت را فرمان دادى تا به آن اسم تو را تسبيح گويد و به عظمت ذات بزرگت كه هرگز فرسوده و متغير نمى‌گردد و دگرگونى و نيستى نمى‌پذيرد، كه بر محمد و آل محمد صلى الله عليه و آله درود فرستى و در پرتو بندگى خودت مرا از هر چيزى بى‌نياز گردانى و با ترس از خودت علاقه‌ى به دنيا را از دل من بكنى و با رحمت خود مرا با انبوه كرامتهايت جفت و همراه گردانى.

(11) پس من به سوى تو مى‌گريزم و از تو مى‌ترسم و از تو يارى مى‌جويم و تنها به تو اميد دارم و تو را مى‌خوانم و به تو پناهنده مى‌شوم و تنها به تو اطمينان دارم و از تو كمك مى‌طلبم و به تو ايمان دارم و بر تو توكل مى‌كنم و بر بخشش و كرم تو اعتماد و تكيه دارم.