دعای 52 ( دعا برای اصرار در درخواست از خداوند ) ترجمه اسدالله مبشری

(1) اى خدايى كه نه در زمين چيزى از تو پنهان است نه در آسمان و اى پروردگار من ، چگونه تواند بود كه چيزى كه تو آن را آفريده‌اى بر تو پنهان باشد؟ و چگونه تواند بود كه شماره چيزى را كه تو ساخته‌اى ندانى؟ يا چيزى را كه تو تدبير كرده‌اى و به مقتضاى حكمت و عنايت پايان آن را مى‌دانى از نظرت پنهان ماند؟ موجودى كه زندگيش جز به روزى تو وابسته نيست چگونه تواند كه از تو بگريزد، يا آن كس كه جز در ملك تو راه گريز ندارد چگونه تواند كه از چيرگى تو رهايى يابد؟

(2) پاكا! از آفريدگان تو آن كس از تو بيش مى‌ترسد كه داناترين خلق به تو باشد. افتاده‌ترين بنده‌ى درگاه تو اوست كه طاعت تو را بيش از ديگران به كار بندد و خوارترين ايشان در درگاه تو اوست كه تو او را روزى كرامت كنى و او جز تو را پرستد

(3) پاكا! منزها! آن كس كه به تو شرك آورد و راستى فرستادگان تو را تكذيب كند، پادشاهى تو را نكاهد و كسى كه حكم تو را ناخوش داشته باشد ياراى آنش نيست كه از فرمان تو سرپيچد. كسى كه قدرت تو را دروغ انگارد خود را از توانايى تو باز نتواند داشت و آنكه جز تو را پرستد از دست قدرت تو بيرون نتواند رفت و آنكه مرگ و جزا را ناخوش داشته باشد پيوسته در دنيا نزيد

(4) پاكا! منزها! چه بزرگ است شان تو و چه قاهر است پادشاهى تو و چه استوار است نيروى تو و چه روان است فرمان تو!

(5) پاكا! منزها! تو مرگ را بر همه‌ى بندگانت روا داشته‌اى. چه بر آن كس كه تو را به يگانگى پرستد، چه بر آنكس كه به تو كفر ورزد. همه چاشنى مرگ را مى‌چشند و همه چشندگان مرگ‌اند و به سوى تو آيندگان. پس فرخندگى و والايى تو راست و جز تو خدايى نيست، تو يگانه و بى‌انبازى

(6) به تو گرويده‌ام، به تو ايمان آورده‌ام و فرستادگانت را به راستى تصديق كرده‌ام و كتابت را پذيرفته‌ام و معبودى جز تو نمى‌شناسم و از هر كس كه جز تو را پرستد بيزارم‌

(7) بار خدايا، صبح و شامى بر من مى‌گذرد كه عمل خود را اندك مايه مى‌بينم و به گناه خود معترفم و به خطاهاى خويش اقرار دارم. من به سبب زياده‌رويها كه با نفس خويشتن كرده‌ام ذليلم. از اين روى كردار من مرا تباه كرده و خواهش نفس به هلاكتم در انداخته و شهوتها از نيكبختى محرومم ساخته است‌

(8) اى سرور من، من مانند كسى از تو مسئلت مى‌كنم كه در پى آرزويهاى دراز دل به كارهاى بيهوده بسته باشد و از احوال آخرت فارغ نشسته با بدنى دور از آفت بيمارى، قرين سلامت، غافل از عبادت، دلبسته‌ى راحت و با دلى شيفته‌ى نعمتهاى فراوان كه در دست دارد و به پايان كار خويش و احوال آن جهان اندك انديشد

(9) درخواست من از درگاه مقدس‌ات مانند مسئلت كسى است كه آرزو بر او چيره شده و خواهش دل او را از خود ربوده باشد و توقع جهان گذرا او را راه زده و در بلا افكنده و مهر آن در دل او ريشه دوانيده و مرگ بر او سايه انداخته باشد. مسئلت كسى كه گناهان خود را بسيار بيند و به خطاهاى خود معترف باشد. مسئلت كسى كه او را نه جز تو پروردگارى است و نه جز تو دوستى، نه از عذاب تو رهاننده‌ايى، نه جز سوى آستان تو پناهگاهى‌

(10) پروردگارا، به حق تو- حقى كه بر همه‌ى آفريدگانت مسلم است- و به نام بزرگ تو كه به فرستاده‌ى خود فرمان داده‌اى كه تو را با آن نام بستايد و تسبيح گويد و به جلال وجه كريمت، به بزرگى ذات بزرگوارت، كه نه هرگز مى‌فرسايد و نه هرگز دگرگون مى‌گردد و نه فانى مى‌شود، سوگند كه به محمد و آل محمد درود نثار فرمايى و مرا به عبادت خود از هر چيز بى‌نياز گردانى و جانم از اندوه دنيا با خوف خود بنوازى و تسليت دهى و به رحمت خود حالى كه دست و دامنم پر از بخششها و ارمغانهاى بسيار (كرامت) توست باز گردانى.

(11) پس به سوى تو پناه آورده‌ام و از تو خوف دارم و از تو فريادرسى مى‌خواهم و به درگاه تو پناه جسته‌ام و به تو اعتماد دارم و تنها از تو مدد مى‌خواهم و به تو ايمان دارم، به تو گرويده‌ام و بر تو توكل كرده‌ام و به جود و كرم تو دل استوارم.