دعای 52 ( دعا برای اصرار در درخواست از خداوند ) ترجمه محمد رسولی

(1) اى خدايى كه چيزى در زمين و آسمان بر او پوشيده و پنهان نمى‌ماند! و چگونه- اى خداى من!- چيزى كه تو آن را آفريده‌اى بر تو پوشيده باشد؟! و چگونه حساب چيزى كه تو آن را ساخته و پرداخته‌اى در دست تو نباشد؟! و يا چگونه از نظر تو دور بماند چيزى كه تو آن را اراده مى‌كنى؟! و يا چگونه مى‌تواند از تو بگريزد كسى كه جز به وسيله‌ى روزى تو او را زندگى و حياتى نيست؟! و يا چگونه از تسلط تو رهايى مى‌يابد كسى كه در مملكتى جز مملكت تو او را راهى نيست؟!

(2) منزه و پاكى تو، با واهمه‌ترين و ترسنده‌ترين آفريدگان تو، داناترين با شناخت‌ترين آنها به تو است. و افتاده‌ترين آنها براى تو عمل كننده‌ترين آنها به فرمانبرى تو است. و خوار و زبون‌ترين آنها پيش تو كسى است كه تو او را روزى مى‌دهى در حالى كه او جز تو را بندگى مى‌كند و مى‌پرستد.

(3) پاك و منزهى تو، كسى كه به تو شرك ورزد و پيامبرانت را به دروغ نسبت دهد از تسلط و فرمانروايى تو نمى‌كاهد و كم نمى‌كند. و كسى كه تقدير و حكم تو را خوش ندارد، نمى‌تواند امر و فرمان تو را بازگرداند. و كسى كه توانايى تو را باور ندارد نتواند خود را از تو بازدارد. و كسى كه غير تو را بندگى كند و بپرستد از تحت تسلط و فرمانروايى تو بيرون نمى‌رود. و كسى كه رسيدن به پيشگاه تو و ديدارت را خوش ندارد، در دنيا عمر دراز به دست نمى‌آورد.

(4) پاك و منزهى تو، چه بزرگ است پايه و مقام تو! و چه غالب و پر توان است تسلط و فرمانروايى تو! و چه سخت است قوت و نيروى تو، و چه گذرا و روان است حكم و فرمان تو!

(5) پاك و منزهى تو، مرگ را بر همه‌ى آفريدگانت مقدر كرده‌اى چه آن كسى كه تو را به يگانگى شناخت، و چه كسى كه به تو كفر ورزيد. و همگى چشنده‌ى مرگ هستند. و همه به سوى تو بازمى‌گردند. پس تو بزرگوار و برترى؛ خداى جز تو نيست، يگانه و بى‌همتايى و تو را شريكى نيست.

(6) به تو ايمان آوردم. و پيامبران تو را تصديق كردم. و كتاب تو را پذيرفتم. و به هر معبودى جز تو كافر شدم. و از هر كسى كه جز تو را پرستيد بيزار شدم.

(7) بار خدايا! من صبح و شام مى‌كنم در حالى كه كردار و عملم را كم و ناچيز مى‌بينم. به گناهم اقرار دارم. و به اشتباه و لغزشهايم اعتراف مى‌كنم. من با زياده‌روى بر ضرر خودم خوار و زبونم. كار و كردارم مرا تباه و هلاك كرده. و هواى نفس و خواهش درونيم مرا نابود نموده. و ميلهاى نفسانى من، مرا محروم و بى‌بهره ساخته است.

(8) پس، از تو درخواست مى‌كنم- اى آقاى من!- مثل درخواست كسى كه به جهت آرزوى درازش جان و روحش به بيهودگى مشغول است. و بدن و تنش به خاطر آرامش اعصابش غافل و بى‌خبر است. و قلب و دلش، فريفته و دلبسته‌ى نعمت‌هاى زيادى است كه به او داده شده است. و انديشه و فكرش نسبت به آينده‌اى كه به سوى آن پيش مى‌رود، كم و كوتاه است.

(9) و مثل درخواست كسى كه آرزو بر او چيره شده و هواى نفس، او را فريفته و گرفتارش كرده است. و دنيا او را به خود رام كرده است. و پايان يافتن زندگى و سر آمدن اجل، بر او سايه گسترده است. مثل درخواست كسى كه گناهان خود را زياد شمرده و به خطا و اشتباهش اقرار كرده است. مثل درخواست كسى كه او را پروردگارى جز تو نبوده و يار و مددكارى جز تو ندارد. و رهاننده‌اى برايش از انتقام تو نبوده و او را پناهگاهى از تو جز به سوى تو نيست.

(10) اى خداى من!- از تو مى‌خواهم- تو را قسم به حق خودت كه بر همه‌ى آفريدگانت لازم و ثابت است، و تو را قسم به نام بزرگت كه به پيامبرت فرمان دادى تو را به آن نام تسبيح گويد، و تو را قسم به بزرگى ذات بزرگوارت كه كهنه، پوسيده، دگرگون، فانى و نيست و نابود نمى‌شود كه بر محمد و آل محمد درود و رحمت فرستى، و مرا از هر چيزى به سبب بندگى كردنم به تو بى‌نياز كنى. و جان و علاقه‌ى مرا به ترسيدنم از تو از شيفتگى به دنيا بگسلى و ببرى. و با رحمت و مهربانيت، مرا كرامات و بخشش‌هاى زيادت جفت و همراه گردانى.

(11) پس به سوى تو مى‌گريزم. و از تو مى‌ترسم، و از تو فريادرسى مى‌جويم. و از تو اميد دارم. و تو را مى‌خوانم. و به سوى تو پناه مى‌برم. و به تو تكيه و اعتماد مى‌كنم. و از تو يارى مى‌خواهم و به تو باور دارم و ايمان مى‌آورم. و بر تو توكل مى‌كنم. و بر جود و بخشش تو دلبسته‌ام.