دعای 52 ( دعا برای اصرار در درخواست از خداوند ) ترجمه ابوالحسن شعرانی

(1) اى خدائى كه چيزى در زمين و آسمان بر تو پنهان نيست و چگونه مخفى ماند بر تو اى خداى من چيزى كه تو خود آفريده‌اى؟ و چگونه شماره‌ى آن را ندانى كه ساخته توست و چگونه از تو پنهان ماند چيزى كه تدبير او بدست توست و چگونه مى‌تواند از تو بگريزد آنكه بى روزى تو زنده نماند و چگونه از تصرف تو بيرون رود كسى كه سوى غير ملك تو راه ندارد.

(2) پاك خداوندا! ترسنده‌ترين مردم از تو كسى است كه تو را بهتر شناخته است و خاضعترين آنها كسى است كه بيشتر به طاعت تو عمل كرده است. و پست‌ترين مرد نزد تو كسى است كه روزى تو را مى‌خورد و بندگى غير تو را مى‌كند.

(3) پاك خداوندا! آنكه شريك براى تو قرار داد و پيغمبران تو را به دروغ نسبت داد چيزى از ملك تو نكاست، و آنكه حكم تو را نپسنديد نتوانست از فرمان تو سرپيچد، و آنكه قدرت تو را انكار كرد خود را از مشيت تو نگاه نداشت، و آنكه غير تو را پرستيد از دست تو بدر نرفت و آنكس كه مرگ و لقاى تو را دوست نداشت نتوانست در دنيا جاودان بماند.

(4) پاكا خداوندا! چه بزرگ است كار تو و استوار است پادشاهى تو، بى‌منتها است قدرت تو، روان است فرمان تو.

(5) پاكى اى خداوند! براى همه آفريدگان مرگ را مقدر فرمودى، موحد يا كافر، همه چشنده مرگ‌اند و سوى تو آيند. فرخنده و بلند است نام تو. خدائى غير تو نيست، تنهائى و انباز ندارى.

(6) ايمان به تو آوردم، پيغمبران تو را تصديق كردم كتاب تو را پذيرفتم به هر معبودى جز تو كافر شدم و از هر كس غير تو را پرستد بيزارى جستم.

(7) خدايا! من هر بامداد و شام عمل خود را اندك مى‌بينم و به گناه خود اعتراف مى‌كنم و به خطاى خويش اقرار دارم. من چون بر خود ستم كردم خوارم، و كردار من مرا هلاك كرد و خواهش من مرا درانداخت و شهوتها مرا محروم ساخت.

(8) اى مولاى من! از تو سوال مى‌كنم مانند كسى كه به آرزوى دراز دل بسته و تنش به سبب آرامش اعصاب غافل و دل او به نعمتهاى بسيار گرفتار و انديشه‌اش كمتر در عاقبت كار خود مى‌گردد.

(9) سئوال كسى كه آرزو بر او چيره گشته و خواهش دل او را گرفتار كرده و دنيا در دل او جاى گرفته و اجل بر سر او سايه گسترده است، سئوال كسى كه گناهان خود را بسيار بيند و به خطاى خود معترف است، سئوال كسى كه پروردگارى جز تو ندارد و غير تو مددكارى نشناسد و كسى او را از خشم تو نرهاند و پناهگاهى ندارد كه از تو به او پناه برد مگر آنكه به خود تو پناه برد.

(10) خدايا از تو سوال مى‌كنم به آن حق تو كه بر همه بندگان ثابت است و به نام بزرگ تو كه رسول خود را فرمودى بدان نام تو را تسبيح كند، و به بزرگى ذات كريم تو كه هرگز فرسوده نمى‌شود و تغيير نمى‌يابد و دگرگون و نابود نمى‌گردد بر محمد و خاندان محمد درود فرست و مرا به عبادت خود از هر چيز بى‌نياز گردان و جان مرا از غم اين جهان بترس از خود تسلى ده، و مرا به رحمت خود با دست پر از عطاياى خود بازگردان،

(11) چون من به سوى تو مى‌گريزم با آنكه از تو مى‌ترسم، و از تو فريادرسى مى‌جويم، و به تو اميدوارم، و تو را مى‌خوانم و به تو پناه مى‌برم، و به تو اعتماد مى‌كنم و از تو يارى مى‌خواهم، و به تو ايمان دارم، و بر تو توكل مى‌كنم، و پشتيبان من جود و كرم توست.