دعای 52 ( دعا برای اصرار در درخواست از خداوند ) ترجمه محمود صلواتی

(1) اى خدايى كه در آسمانها و زمين چيزى از تو پوشيده نمى‌ماند، آفريده‌ى تو چگونه از تو نهان ماند؟ آنچه را خود ساخته‌اى چگونه شمار نتوانى؟ آنچه را تدبير مى‌كنى چگونه نمى‌بينى؟ كسى را كه اگر روزيش ندهى مى‌ميرد، چگونه از تو گريز تواند؟ كسى را كه توانش نيست از كشورت بگريزد، چگونه از تو رهايى يابد؟

(2) بار خدايا، تو منزهى! آن بنده كه تو را بيشتر شناسد از تو بيشتر ترسد، آن كه در برابرت خاضع‌تر است بيشتر به اطاعتت پردازد، فرومايه‌ترين آفريدگانت كسى است كه تو روزيش دهى و او جز تو را بپرستد.

(3) بار خدايا، تو منزهى! كسى كه بر تو شرك آورد، و پيامبرانت را دروغين داند، از فرمانرواييت نمى‌كاهد، آن كه تقديرت را خوش ندارد، نتواند فرمانت را باز گرداند، آن كه تواناييت را نپذيرد، نتواند خود را از تواناييت برهاند، آن كس كه جز تو را بپرستد، نتواند از او بگريزد، و آن كس كه ديدارت را نپسندد، نتواند در دنيا بر عمر خويش بيفزايد.

(4) خداوندا، تو منزهى! چه بر فراز است مقام و مرتبه ات! چه پيروز است فرمانرواييت! چه گسست ناپذير است نيرويت و چه نافذ است فرمانت!

(5) بار خدايا، تو منزهى! بر همه‌ى آفريدگانت مرگ را مقرر داشته‌اى، خواه تو را بپرستند، يا نپرستند، همه چشنده‌ى مرگند و همه به سويت باز مى‌گردند، پس فرخنده و فرازينى، هيچ خداى جز تو نيست، يكتا و بى انبازى.

(6) به تو گرويدم، پيامبرانت را راستين دانستم، كتابت را پذيرفتم، به هر معبودى جز تو كفر ورزيدم و از هر كه جز تو را بپرستد بيزارى جستم.

(7) بار خدايا، من شب را به صبح و صبح را به شب مى‌رسانم در حالى كه عملم را ناچيز مى‌دانم، به گناهم معترفم و اقرار به خطايم دارم، و خود را با اين همه خطا و گناه ذليل مى‌بينم، كردارم مرا به هلاكت افكنده، هواى نفسم مرا به تباهى كشانيده و هوسهايم مرا محروم گردانده.

(8) پس، اينك اى سرور و مولايم از تو مى‌خواهم، خواستن كسى كه نفسش به خاطر آرزوى دراز به لهو و لعب سرگرمش داشته، و تنش به خاطر تن پرورى به غفلت فرو رفته، و دلش به خاطر افزونى نعمت شيفته‌ى دنيا گشته، و بدانچه به سوى آن خواهد رفت نمى‌كند انديشه.

(9) از تو مى‌خواهم، خواستن كسى كه: آرزو بر وى چيره شده، هواى نفس وى را فريفته، دنيا بر وى سلطه يافته و مرگ بر وى سايه افكنده. خواستن كسى كه: گناهش را بسيار دانسته، و به خطايش اعتراف كرده، خواستن كسى كه: پروردگارى جز تو ندارد، و جز تواش دوستى نمى‌باشد، كسى از خشم تواش نمى‌رهاند، پناهگاهى براى وى جز تو نمى‌باشد.

(10) بار خدايا، از تو مى‌خواهم به حق خودت، كه رعايت آن بر همه‌ى آفريدگانت ضرورت، و به نام اعظمت، كه پيامبرت را فرموده‌اى تو را بدان فرا خواند، و به شكوه و بزرگواريت كه نه كهنه مى‌شود، نه دگرگونى يابد، نه پايان پذيرد، كه بر محمد و خاندانش درود فرستى و مرا با عبادت از هر چيز بى نياز گردانى، و با بيمت دوستى دنيا را از دلم برانى، و با رحمتت به كرامت و احسان فراوانت بازگردانى.

(11) بار خدايا، اينك من به سوى تو مى‌گريزم، از خشم تو مى‌ترسم،از تو فرياد رسى مى‌خواهم، به تو اميد مى‌بندم، تو را مى‌خوانم، به تو پناه مى‌برم، به تو اطمينان مى‌كنم، از تو يارى مى‌خواهم، به تو ايمان مى‌آورم، بر تو توكل مى‌كنم، و تنها به احسان و كرمت متكى هستم.