دعای 52 ( دعا برای اصرار در درخواست از خداوند ) ترجمه محیی الدين مهدی الهی قمشه ای

(1) اى خدائى كه در همه آسمان و زمين (و تمام عوالم غيب و شهود) چيزى بر تو مخفى نيست (و از احاطه علم تو خارج نخواهد بود) و چگونه چيزى كه تو اى خداى من (به علم ازلى و حكمت بالغه خود) آفريده‌اى بر تو مخفى تواند بود؟ و چگونه از نظر تو پنهان شود چيزى كه به تدبير خلقت (و تكميل وجود آن و تربيت و رزق هر روزه آن حضرتت) پيوسته توجه دارى و يا چگونه از (ملك و حكم) تو فرار تواند كرد چيزى كه جز به رزق تو زنده نتواند بود؟ (و اگر روزى روزى تو به او نرسد بدست مرگ نابود خواهد شد؟) و يا چگونه از (قهر ) تو (جز به لطفت) راه نجاتى دارد و در غير ملك تو رهگذرى (و راه خروجى) تواند يافت؟

(2) اى خداى پاك و منزه (از هر نقص و عيب) خدا ترس‌ترين بندگان تو آنكس است كه علم و معرفتش به تو بيشتر است (بحكم انما يخشى الله من عباده العلماء) و دليل و خاضعترين كس به درگاهت آن بنده‌ايست كه بيشتر به كار طاعتت پرداخته (و به انجام اوامرت كاملتر قيام كرده) است و بيقدر و خوارتر بنده نزد تو آن كس است كه رزق و روزى تو او را پرورش مى‌دهد و او به پرستش غير تو مى‌پردازد

(3) اى خداى پاك و منزه آن كس كه (به كفر و ضلالت) به تو (خداى يكتاى عالم و يگانه سلطان ملك وجود) شرك آرد و رسولانت را تكذيب كند (به خود ظلم كرده و) از سلطنت (و خدائى) تو چيزى نكاهد (و نقص و رخنه‌اى در ملك تو نتواند وارد آرد) و كسى كه قضاء و قدرت (در ملك آفرينش و حسن نظام خلقت) بر او ناپسند است (و راضى به حسن قضاى تو نيست) البته قادر بر آنكه قضاى تو رد كند (و حكمت را در نظام عالم دگرگون كند) البته نخواهد بود و كسى كه قدرتت را تكذيب كند عاجزتر از آنست كه از آن قدرت امتناع ورزد و سرپيچى كند و آن كس كه غير تو را پرستش كند (و هواى نفس و بتها و فرعون و مهر و ماه و ستارگان و غيره را معبود خود سازد) هرگز از محيط علم و قدرتت بيرون نرود آن كس كه مرگ و لقاى تو را روز مرگ دوست ندارد هم عمر ابد در دنيا نخواهد كرد و از چنگ مرگ نجات نخواهد داشت (يعنى هر كه راضى يا ناراضى به مرگ است همه مى‌ميرند و زنده‌ى ابد جز خدا احدى نخواهد بود پس بهتر آنست كه مردم به روز مرگ كه وقت ملاقات خداست راضى شوند بلكه بدان شاد و مشتاق باشند)

(4) اى خداى پاك و منزه چقدر شان و جلال تو بزرگ و سلطنت و شاهنشاهيت قاهر و غالب و قوت و قدرتت شديد و فرمانت (در همه‌ى عوالم وجود) نافذ است (و احدى را قدرت سرپيچى از امرت نيست)

(5) اى خداى پاك و منزه تو بر تمام خلائق چه به يكتائى تو مقر و معترف باشند يا مشرك و كافر باشد بر همه حكم به مرگ و فنا كردى و جميع خلق شربت (ناگوار يا گواراى) مرگ را خواهند چشيد و همه از اين عالم پست دنياى فانى به سوى تو (و جهان حيواه جاودانى) حتما به سير (تكامل كه حكم ربوبيت است) روانه شوند بارى اى خدا بزرگوار است و متعالى ذات يكتايت و (در عالم وجود) جز تو خدائى نيست تو يگانه‌اى و بى‌شرك و شريك‌

(6) من به يكتائى و يگانگى تو ايمان آوردم و رسولان و پيمبرانت را تصديق كردم و كتاب وحيت را به حق پذيرفتم و به هر معبودى جز تو كافرم و از هر كه غير تو را پرستش كند بيزارم‌

(7) اى خداى من در صبح و شام كه بر من مى‌گذرد بسيار عمل (طاعتم) قليل و ناچيز است و به گناهان و خطاهاى خود (كه فراوان و بسيار است) اقرار و اعتراف مى‌كنم من به واسطه اسراف و ظلم به نفس خود ذليل و خوارم و كردار زشت من مرا به هلاكت رسانيده و هواى نفس و شهوتهاى (نارواى) من مرتبه‌ام را (نزد حضرتت) پست كرده و مرا (از لطف و عنايتت) محروم گردانيده‌اى‌

(8) مولاى من لذا از درگاه حضرتت درخواست مى‌كنم درخواست كسى كه به سبب آمال و آرزوهاى دور و دراز عمرش به لهو (و لعب) گذشته بدنش به واسطه آرامش عروق و سلامتى غافل (از ياد حق) شده و قلبش به واسطه كثرت و فراوانى نعمتهايت (به نعمت) مفتون و مغرور گرديده (و منعم خود را فراموش كرده) و كمتر به فكر آن عالم ابديست كه به سوى آن مى‌رود (و به زودى از اين منزل موقت بدان منزلگاه ابد خواهد شتافت)

(9) از تو درخواست مى‌كنم (اى مولاى من) درخواست كسى كه امل (و آرزوهاى دنيوى) بر او غلبه كرده و مفتون و مغرور هواى نفس گرديده و (حب) دنيا در دلش جاى گرفته و اجل (و مرگ حتمى) بر سرش سايه انداخته است سئوال كسى كه گناهانش بسيار و به خطاى خويش معترف است سئوال كسى كه جز تو خدائى و ولى نعمتى و نجات دهنده‌اى ندارد و ملجا و پناهى (از قهر و انتقامت) جز درگاه (كرم) حضرتت نخواهد داشت‌

(10) اى خداى من از تو درخواست مى‌كنم به حقى كه تو را بر جميع خلائق واجب و لازم است و به آن اسم عظيم (و نام بزرگ كه رسولت را امر كردى بدان نام تو را تسبيح گويد و به حق جلال ذات بزرگوار كريمت كه آن عظمت و جلال هرگز دستخوش فرسودن و تغيير و تحول و فنا و زوال نخواهد شد از تو) به حق آن حق و آن اسم بزرگ و آن جلال ابدى سرمدى (درخواست مى‌كنم كه درود بر محمد و آل پاكش فرستى و مرا هم به عبادت (و طاعت) خود از هر چيز بى‌نياز گردانى (و لذت و ابتهاج مرا منحصر به ذكر و عبادت و معرفت و توجه و انس به حضرتت مقرر فرمائى) و هم از تو مى‌طلبم كه نفس (قدسى) مرا به واسطه خداترسى (و خضوع و خشوع به درگاهت) به كلى از توجه به دنيا منقطع سازى و روى دلم را به كرامت و عنايتت به جانب رحمت (نامنتهاى) خود گردانى‌

(11) كه اى خداى مهربان من (از قهر) تو به سوى تو فرار مى‌كنم و تنها از تو (يعنى از بعد و فراق و قهر و عتاب تو) مى‌ترسم و تو را فريادرس مى‌طلبم و تنها به تو (و كرم و احسان بى‌انتهاى تو) اميدوارم و تو را به دعا مى‌خوانم و به درگاه حضرتت پناه مى‌آورم و تمام وثوق و اعتمادم به تو (و كرم و عفو و بخشش تو) است و هم از تو (در همه‌ى امورم) استعانت و يارى مى‌طلبم و به درگاهت امن و امان مى‌جويم و (در هر حال) به تو توكل مى‌كنم و به جود و كرم حضرتت اعتماد من است.