دعای 52 ( دعا برای اصرار در درخواست از خداوند ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) اى خدايى كه نه در زمين چيزى از تو پوشيده مى‌ماند و نه در آسمان، و چگونه چيزى كه خود آن را آفريده‌اى، از تو پنهان تواند بود اى معبود من؟ يا چگونه چيزى را كه خود پديد آورده‌اى، شماره نتوانى كرد؟ يا چگونه چيزى كه تدبير كارش به دست توست، از چشمت پنهان شود؟ يا چگونه مى‌تواند از تو بگريزد كسى كه بى‌رزق و روزى تو زنده نخواهد بود؟ و يا چگونه از بند اراده‌ات رهايى يابد آن كس كه جز در قلمرو فرمانروايى‌ات راهى برايش نيست.

(2) پاك و منزهى تو، از آفريدگان تو آن كس كه بيشتر تو را بشناسد، از تو بيش‌تر مى‌ترسد، و آن كس كه طاعتش بيش از ديگران باشد، فروتنى‌اش در پيشگاه تو بيش‌تر خواهد بود، و خوارترين آنان كسى است كه روزى‌اش را تو مى‌دهى، ولى او ديگرى را پرستش مى‌كند.

(3) پاك و منزهى تو، آن كس كه به تو شرك مى‌ورزد و فرستادگانت را دروغ مى‌پندارد، از پادشاهى‌ات نتواند كاست. آن كس كه حكم تو را بر نمى‌تابد، نتواند از فرمان تو سرپيچد، و آن كس كه قدرتت را منكر مى‌شود، خود را از سلطه‌ى تو باز نتواند داشت، و آن كس كه جز تو را مى‌پرستد، از دست تو راه گريزش نيست، و آن كس كه ديدار تو را خوش ندارد، در دنيا جاودان نخواهد زيست.

(4) پاك و منزهى تو، و چه بلند است مرتبه‌ات، و چه غالب است قدرتت، و چه سخت است نيرويت، و چه نافذ است فرمانت.

(5) پاك و منزهى تو، مرگ را براى همه‌ى آفريدگانت مقدر كرده‌اى؛ چه آنان كه تو را به يكتايى مى‌پرستند و چه آنان كه نمى‌پرستند. همگان چشنده‌ى طعم مرگ هستند، و همه رهسپار كوى تواند. نامت بلند و فرخنده است جز تو هيچ خدايى نيست. يكتايى و انباز ندارى.

(6) به تو ايمان آوردم، و فرستادگانت را تصديق كردم، و كتابت را پذيرفتم، و به هر معبودى جز تو كافر گرديدم، و از هر كه غير تو را پرستيد، بيزار شدم.

(7) خدايا، روز و شبم را در حالى سپرى مى‌كنم كه كار نيك خود را اندك مى‌بينم، و به گناه خود معترفم، و به خطاى خود اقرار دارم. من چون بر خويشتن ستم كرده‌ام، ذليل و خوارم. كردار من مرا به نابودى افكنده، و هواى نفس من تباهم گردانيده، و شهوات مرا از خوبى‌ها بى‌بهره ساخته است.

(8) اى مولاى من، از تو درخواست مى‌كنم؛ چونان كسى كه آرزوهاى دراز او را به كار بيهوده سرگرم نموده، و جسمش به سبب تندرستى به غفلت افتاده، و قلبش به افزونى نعمت فريفته گرديده، و كم‌تر به فرجام كار خود مى‌انديشد؛

(9) چونان كسى كه آرزوها بر او چيره شده، و خواهش نفس به فتنه‌اش دچار كرده و دنيا تمام وجودش را به تصرف درآورده، و مرگ بر او سايه افكنده است؛ چونان كسى كه گناهان خود را بسيار مى‌بيند و به خطاى خود معترف است؛ چونان كسى كه نه جز تو پروردگارى دارد و نه جز تو سرپرستى مى‌شناسد. كسى او را از خشم تو نمى‌رهاند، و او هرگز پناهگاهى نمى‌يابد كه از تو بدان پناه برد، مگر آن‌گاه كه به درگاه تو پناه آورد.

(10) معبود من، از تو مى‌خواهم كه به حق خود كه بر همه‌ى آفريدگانت لازم گردانده‌اى، و به نام بزرگ خود كه به پيامبرت فرموده‌اى با آن به تسبيح تو پردازد، و به بزرگى ذات بزرگوارى‌ات كه نه كهنگى مى‌پذيرد، نه دگرگون مى‌شود نه تغيير حالت مى‌دهد و نه از ميان مى‌رود، بر محمد و خاندان محمد درود فرستى و مرا با عبادت خود از هر چيز بى‌نياز كنى، و با ترس از خود، محبت دنيا را از دلم بزدايى، و به رحمت خود مرا با دستى پر از كرامت باز گردانى؛

(11) زيرا من تنها به سوى تو مى‌گريزم، و تنها از تو مى‌ترسم، و تنها از تو فريادرسى مى‌خواهم، و تنها به تو اميدوارم و تنها تو را مى‌خوانم، و تنها به درگاه تو پناه مى‌آورم، و اعتمادم تنها به توست، و تنها از تو يارى مى‌جويم، و تنها به تو ايمان دارم، و تنها بر تو توكل مى‌كنم و اتكاى من تنها به جود و بخشش توست.