دعای 52 ( دعا برای اصرار در درخواست از خداوند ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) اى خداوند يكتايى كه در آسمان و زمين چيزى بر تو پوشيده نيست و چگونه تواند- اى خداى من- چيزى كه خود آن را آفريده‌اى بر تو پوشيده ماند، يا چگونه شمار نتوانى كرد آنچه خود آن را پديد آورده‌اى، يا چگونه از تو پنهان تواند ماند آنچه تدبير كار او به دست توست، يا چگونه از تو تواند گريخت آن كه اگر روزى‌اش ندهى زنده نخواهد بود يا چگونه از چنبر فرمان تو تواند رست آن كه راهى جز حيطه‌ى فرمانروايى تواش در پيش نيست.

(2) اى خداوند، منزهى تو. از آفريدگانت آن كه تو را بيشتر شناسد، بيشتر از تو ترسد و آن كه تو را بيشتر فرمان برد خضوعش در برابر تو بيشتر باشد و آن كه تواش روزى دهى و او ديگرى را پرستد در نزد تو از همه كس فرومايه‌تر است.

(3) اى خداوند، منزهى تو. سلطه و قدرت تو را نمى‌كاهد كسى كه به تو شرك آورد و پيامبرانت را به دروغ نسبت دهد. آن كس كه خواست تو را خوش ندارد، نتواند فرمانت را نپذيرد و آن كس كه منكر قدرت تو بود، خود را از تو در امان نتواند داشت و آن كس كه جز تو ديگرى را پرستد، از كيفر تواش گريزى نيست و آن كس كه ديدار تو را نخواهد، نتواند تا ابد در دنيا زيستن گيرد.

(4) اى خداوند، منزهى تو. چه رفيع است مقام تو چه قهار است قدرت تو، چه سخت است نيروى تو چه نافذ است فرمان تو.

(5) اى خداوند، منزهى تو. مرگ را بر همه‌ى آفريدگانت مقرر داشته‌اى: خواه به يكتاييت بپرستند يا نپرستند. همه چشنده‌ى شرنگ مرگند و همه رهسپار سراى آخرت. پس متبارك و متعالى هستى. خدايى جز تو نيست. يكتايى و بى‌شريكى.

(6) به تو ايمان آوردم و پيامبرانت را تصديق كردم و كتابت را پذيرفتم و به هر معبودى جز تو كافر شدم و از هر كس كه جز تو را بپرستد بيزارى جستم.

(7) بار خدايا، شام را به بامداد مى‌آورم و بامداد را به شام مى‌رسانم در حالى كه عمل خويش اندك مى‌شمارم و به گناه خود اعتراف مى‌كنم و به خطاى خويش اقرار مى‌آورم. بار خدايا، چون پيروى از هواى نفس را از حد گذرانيده‌ام، آفريده‌اى ذليلم. عمل من مرا به هلاكت افكند و هوى و هوس من به تباهيم كشيد و شهوات من مرا از كردار نيك محروم داشت.

(8) اى مولاى من، از تو مى‌خواهم همانند كسى كه آرزوى دور و درازش به لهو و لعب سرگرم داشته و جسمش به سبب تن‌پرورى غافل است و دلش به سبب افزونى نعمت مفتون است و خود درباره‌ى آينده‌اى كه به سوى آن رهسپار است اندك مى‌انديشد،

(9) همانند آن كس كه آرزو بر او چيره شده و هوى و هوس او را فريفته و دنيا بر او تسلط يافته و مرگ بر او سايه افكنده است، همانند آن كس كه گناه خود بسيار مى‌شمرد و به خطاى خود اعتراف مى‌كند، همانند آن كس كه پروردگارى جز تو ندارد و جز تواش دوستى نيست و كسى از خشم تواش نمى‌رهاند و پناهگاهيش جز آستان تو نيست.

(10) اى خداوند، از تو مى‌خواهم به حق خود كه بر همگان واجب گردانيده‌اى و به نام مهين تو كه پيامبرت را فرموده‌اى كه تو را بدان نام تسبيح گويد و به عظمت ذات بزرگوار تو كه نه كهنه مى‌شود و نه تغيير مى‌يابد و نه فنا مى‌پذيرد، كه بر محمد و خاندانش درود بفرستى و مرا به نيروى عبادتت از هر چه هست بى‌نياز كنى و خوف خويش در دلم افكنى تا محبت دنيا از صحراى دلم خيمه برچيند و مرا به رحمت خود به كرامت و احسان فراوانت بازگردانى.

(11) بار خدايا به سوى تو مى‌گريزم، از تو مى‌ترسم، به درگاه تو استغاثه مى‌كنم به تو اميد مى‌بندم، تو را مى‌خوانم به تو پناه مى‌جويم اعتمادم به توست و از تو يارى مى‌خواهم به تو ايمان مى‌آورم و بر تو توكل مى‌كنم و به جود و كرم تو متكى هستم.