دعای 52 ( دعا برای اصرار در درخواست از خداوند ) ترجمه محمد علی مجاهدی

(1) اى خدايى كه در زمين و آسمان چيزى از تو پنهان نيست، و چگونه (ممكن است چيزى) اى خداى من! از تو پنهان بماند در حالى كه او را خود آفريده‌اى؟! و چگونه به شمارش در نيايد چيزى كه خود ساخته‌اى؟!، و يا چگونه (ممكن است) چيزى از (نظر) تو پنهان بماند كه تدبيرش به (دست) تو بوده است؟! و يا چگونه كسى مى‌تواند از تو بگريزد در حالى كه ادامه‌ى حيات او جز به روزى تو امكان‌پذير نيست؟! و چگونه كسى مى‌توند از تو رهايى يابد در حالى كه از غير (گستره‌ى) سلطنت تو براى او راهى نيست؟!

(2) (بارالها!) تو پاك و منزهى، هراسان‌ترين آفريدگان تو، داناترين آن‌ها به (قدرت و هيبت لا يزالى) توست، و خاكسارترين آن‌ها در بارگاه (عظمت) تو عامل‌ترين آنان به فرمان توست، و خوارترين آنان در (پيشگاه كبرياى) تو كسى است كه تو روزى او را مى‌رسانى ولى او غير تو را مى‌پرستد و عبادت مى‌كند.

(3) (بارالها!) چه پاك و منزهى! از (عظمت) سلطنت تو نمى‌كاهد آن كه به درگاه‌

(4) تو شكر مى‌ورزد و پيامبران تو را تكذيب مى‌كند، و به رد فرمان تو قدرت ندارد آن كه حكم تو را نمى‌پسندند و ناگوار مى‌پندارد، و ياراى بيرون آمدن از حيطه‌ى قدرت تو را ندارد كسى كه قدرت تو را انكار مى‌كند، و از خاطر تو فراموش نمى‌شود كسى كه غير تو را مى‌پرستد، و براى هميشه در دنيا نخواهد ماند (و عمر ابدى نخواهد داشت) آن كه ديدار تو را (در روز قيامت) نمى‌پسندد.

(5) بارالها! پاك و منزهى، مقام و مرتبه تو چه بزرگ است! سيطره و سلطنت تو چه قهرانگيز و پيروز! و قدرت و توانايى تو چه شديد! و فرمان تو چه نافذ!

(6) (بارالها!) تو پاك و منزهى، مرگ را براى تمامى آفريدگانت امرى حتمى ساختى و همگان را چشنده‌ى طعم مرگ خواستى، چه آنان كه تو را به يگانگى مى‌پرستند و چه آنان كه كافرند، و همه به سوى تو باز مى‌گردند، تو مبارك و جاويد و برترى، خدايى جز تو نيست و شريكى براى تو نه.

(7) به تو ايمان آورده‌ام، و پيامبران تو را تصديق كردم، و كتاب (آسمانى) تو (قرآن) را پذيرفتم، و به هر معبوى جز تو كافر شدم و از كسى كه غير تو را بندگى مى‌كند بيزارم.

(8) بارالها! در حالى شب را به صبح و صبح را به شب مى‌رسانم كه (مقدار و ارزش) عمل خود را ناچيز مى‌بينم و به گناه خويش معترفم و به اشتباهات خود اقرار مى‌كنم، من به خاطر زياده‌روى (در امور) خود را خوار كردم و كردارم مايه‌ى نابودى من شده و هواهاى نفسانى به تباهيم كشانده و شهوت رانى‌هاى من موجبات محروميتم را فراهم آورده است.

(9) و از پيشگاه تو- اى مولاى من!- در خواست مى‌كنم و اين درخواست كسى است كه آرزوهايى دور و دراز او به بيهودگى (و روز مرگى‌اش) كشانده، و بدن او به خاطر تن آسايى (از وظايف بندگى خود) غفلت ورزيده، و دل او به خاطر نعمت‌هاى فراوانى كه نصيبش كرده‌اى به (ورطه‌ى) شيدايى درافتاده (و به كفران نعمت، گرفتار آمده است)، و به فرجام كار خويش كمتر مى‌انديشد (آگاهى او از چند و چون راهى كه در پيش رو دارد ناچيز است)؛

(10) و (اين) درخواست كسى است كه آرزو بر او چيره شده و هواى نفس، فريبش داده و (گرفتارى‌هاى) دنيا اسيرش كرده و مرگ بر سر او سايه افكنده است، اعتراف مى‌كند، درخواست كسى كه جز تو پروردگارى ندارد، و سرپرستى جز تو برايش نيست و براى خود نجات دهنده‌اى جز تو نمى‌شناسد، و پناه و پناهگاهى جز راهى كه به تو مى‌انجامد (در پيش رو) ندارد.

(11) خداى من! به (حرمت) حقى كه بر (گردن) آفريدگان خود دارى، و به (بركت) اسم اعظمت- كه به پيامبر خود فرمان دادى تا با آن اسم تو را تسبيح كند- و به عظمت ذات كريمت- كه ثابت و زوال ناپذير است و دچار تغيير و نابودى نمى‌گردد- (تو را سوگند مى‌دهم) كه بر محمد و آل او درود فرستى و مرا از (دولت) و عبادت (و بندگى) خود از هر چيزى بى‌نياز فرمايى، و با هراس از (كيفر وعذاب) خود، ريشه‌ى تعلقات و دلبستگى به دنيا را از وجودم بركنى، و با رحمت خود به جانب كرامت‌هاى بسيار خويش بازم گردانى (و با الطاف كرامند خود همراهم سازى).