اخلاق خوبان، ص: 250

دريايی از مودت و ترحم خطاب می كند كه:

«يعِبَادِیَ الَّذِينَ أَسْرَفُواْ عَلَی أَنفُسِهِمْ لَاتَقْنَطُواْ مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ» «1»

ای بندگانم! كه پيش از اين با من و انبياء من مخالفت ها داشته ايد، از رحمت من هيچ نوميد نباشيد.

واگر قصد بازگشت داشته و می خواهيد از گناهان خود دست بكشيد راه باز، و من آماده ام.

ودر جايی ديگر نيز فرموده است: از انبوه و كثرت گناهان نيز خوفی به دل راه ندهيد، زيرا آنچه گناه كرده ايد خواهم بخشيد:

«إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا» «2»

از اين رو رسول مكرم صلی الله عليه و آله فرمود: اگر گناهان شما به قدر كفِ درياها، و يا برگ درختان، و يا ريگ بيابان باشد، بخشوده می شود.

بنابراين، تمام كلمات و سخنان خداوند با بندگان خود مالامال از عشق و كمال مودت بوده است.

ازاين رو، كمال بی انصافی است كه كسی با چنين پروردگاری كنار نيايد.

و كمال بی انصافی است كه كسی خود را در جايی ديگر خرج كند، و بر سفره غير او نشيند.

و كمال بی انصافی است كه آدمی تمام عشق و توجه خود را مصروف امورات دنيايی و مادی بسازد.

انسان، بايد تنها اندكی از عُلقه و مهر خود را خرج ديگران كند. ولی بيشتر آن را بايد صرف او كند كه همه كاره انسان است، و به معنای واقعی كلمه دلسوز و عاشق انسان می باشد حال نمونه ای از اين عشق و دلسوزی را بشنويد: به داود عليه السلام فرمود:

______________________________
(1) زمر/ 53.

(2) زمر/ 53.