دعای 22 ( دعا برای سختی و دشواری امور ) ترجمه اسدالله مبشری

(1) بار خدايا، مرا به كارى تكليف مى‌كنى كه از من به آن كار چيره‌ترى و قدرت تو بر آن كار و بر من بيش از قدرت من است، پس چنان نيرويى عطا كن كه تو را از من خشنود گرداند و مرا به كارى بگمار كه پسنديده‌ى تو و مايه‌ى عافيت من باشد

(2) بار خدايا، مرا ياراى بار مشقت و تاب شكيبايى بر بلا و بردبارى در تنگدستى نيست. پس روزى خود بر من تنگ مگردان و مرا به آفريدگانت وامگذار و نياز مرا تنها تو برآور و كارساز من باش

(3) و از سر رحمت بر من نظر افكن و در همه‌ى كارهاى من بنگر، چه، اگر مرا به نفسم واگذارى در كار خود فرومانم و به كارى كه صلاح من در آن است دست نيابم و اگر مرا به بندگانت واگذارى، روى درهم كشند و اگر به نزديكانم حوالت دهى، نوميد سازند و اگر عطايى كنند اندك باشد و سخت بيمايه و منت بسيار نهند و نكوهش بسيار كنند

(4) پس به فضل خويش بى‌نيازم كن و به بزرگى خود مرتبتم بلند گردان و به توانگرى بى‌پايان خود دستم گشاده‌دار و به آنچه نزد توست مهم مرا كفايت كن‌

(5) بار خدايا، بر محمد و خاندان او درود فرست و مرا از حسد رهايى بخش و از گناه در پناه دار و از كارهاى حرام پرهيز ده و دليرى نافرمانى‌ام مده، و خواست دلم را به درگاه خود مايل كن و به آنچه نصيبم مى‌كنى دلم خوش دار و آنچه را كه روزى من كرده‌اى و مرا بخشيده‌اى و آنچه را به من انعام فرموده‌اى بركت ده و در همه حال مرا در پناه خود نگاهدار و در پناه حفظ خود از نظر بد خواهم پوشيده دار و دست دشمن از دامنم كوتاه كن و در پناه و درامانم بدار

(6) بار خدايا، بر محمد و خاندان او درود فرست و آنچه از انواع طاعت در درگاه خود بر من مقرر فرموده‌اى، يا در حق بنده‌اى از بندگانت واجب كرده‌اى، هر چند از اداى آن به تن ناتوان باشم و نيروى من از انجام دادن آن فروماند و مقدرت من شامل آن نگردد و فراخناى مالى من آن را فرانگيرد و دست من به آن نرسد، خواه آن موجبات را به ياد داشته يا فراموش كرده باشم، تو خود از سوى من اداى آن را كفايت فرماى‌

(7) چه، پروردگارا، آن طاعتها را به حساب من گذاشته‌اى و من از آن غافل مانده‌ام. پس به عطيه‌ى بزرگ و رحمت بسيارت از سوى من ادا فرماى، كه تو توانگرى بزرگوارى، آنسان كه چيزى از آن تكليفها بر عهده‌ى من باقى نماند تا به اين سبب روزى كه- پروردگارا! به لقاى تو مى‌پيوندم از حسناتم بكاهى يا بر سيئاتم بيفزايى بار خدايا، بر محمد و خاندان او درود فرست،

(8) و براى نصيب آخرت رغبتى روزى من كن تا در راه تو بكوشم، آنسان كه راستى آن رغبت را در دل خويش بيابم و بى‌رغبتى به دنيا و پرهيزگارى در دنيا را بر دل خويش چيره بينم، آنگونه كه از سر شوق به كارهاى نيك پردازم و به سبب بيم و خوف، از بد درامان مانم و نورى بر من بتاب كه در پرتو آن در ميان مردم زيست كنم و در تاريكى به فروغ آن راه جويم و روشنايى آن زنگ شك و شبهه از دلم بزدايد

(9) بار خدايا، بر محمد و خاندان او درود فرست و چنان كن كه از بيم دادنهاى تو هراسان باشم و شوق ثواب موعود تو را در دل بيابم تا لذت چيزى كه تو را براى آن مى‌خوانم دريابم و بيم آنچه را كه از آن به تو پناه مى‌برم احساس كنم‌

(10) بار خدايا، همانا كه تو به آنچه دنيا و آخرت مرا به اصلاح درآورد آگاهى، پس به نيازهاى من به چشم عنايت بنگر

(11) بار خدايا، بر محمد و خاندان او درود فرست و آنگاه كه از شكرگزارى نعمتهاى تو در وقت آسايش و رنج و در تندرستى و بيمارى كه به من ارزانى مى‌دارى، كوتاهى ورزم، حق‌شناسى روزى من كن چنانكه در ژرفناى دل روح خرسندى و مايه آرامش نفس را دريابم و تكليفى را كه در حال خوف و امنيت و رضا و خشم و زيان و سود در درگاه تو دارم بجاى آورم‌

(12) بار خدايا، بر محمد و خاندان او درود فرست و سينه‌ى مرا از بيمارى حسد سلامت ده، چندانكه به هيچ يك از آفريدگان تو، بر نعمتى كه تو به فضل خود عنايت مى‌كنى، حسد نورزم و هيچ نعمت از نعمتهاى تو را، نعمت دين يا دنيا، نعمت عافيت يا پرهيزگارى، فراخى يا راحتى، بر هيچ يك از آفريدگانت نبينم مگر كه براى خويشتن تنها از تو و به يارى تو كه شريك ندارى، به بهتر از آن اميد بندم‌

(13) بار خدايا، بر محمد و خاندان او درود فرست و چنان كه كه در دنيا و آخرت و در خرسندى و خشم، خود را از لغزش پاس توانم داشت، چندان كه هر دو حال را يكسان بينم و به طاعت تو مشغول باشم، و درباره‌ى دوستان و دشمنان، طاعت و رضاى تو را از هر چيز برتر شمارم، چندان كه دشمن من از ستم و جورم ايمن نشيند و دوست از گرايش من به هواى نفس نااميد گردد

(14) و مرا از آن گروه بدار كه تو را در آسايش حال چنان به اخلاص مى‌خوانند كه درماندگان مخلص. همانا كه تو ستوده و بزرگوارى!