دعای 22 ( دعا برای سختی و دشواری امور ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) خدايا، مرا در اصلاح نفس خويش به كارى فرمان داده‌اى كه خود در انجام دادن آن از من تواناترى، و قدرت تو بر آن كار و بر من، از قدرت من افزون‌تر است. پس مرا چنان نيرويى ده كه با آن به كارى مشغول شوم كه تو را از من خشنود مى سازد، و خشنودى خود را در حال تندرستى (نه در گرفتارى و سختى) از من بخواه.

(2) خدايا، مرا طاقت رنج نباشد، و بر بلا شكيبايى نتوانم، و تاب تحمل درويشى ندارم. پس روزى‌ام را از من مگير و مرا به آفريدگانت وامگذار. تو خود حاجتم را برآور و خود مرا كفايت كن.

(3) به چشم رحمت خود نگاهم كن و در همه‌ى كارها مرا مدد فرما، كه اگر مرا به خود واگذارى، در كار خود فرو مانم و به آنچه مصلحت من در آن است نپردازم، و اگر به آفريدگانت مرا واگذارى، چهره‌ى خويش درهم كشند، و اگر مرا به نزديكانم حوالت دهى، نااميدم سازند، و اگر چيزى بخشند، اندك و بى‌خير باشد و بسيار بر من منت نهند و مرا سرزنش‌ها كنند.

(4) پس خدايا، به فضل خود مرا توانگر ساز، و به عظمت خود مرا بلند مرتبه گردان، و به توانمند خود مرا گشاده‌دستى عنايت كن، و با آنچه نزد توست، بى‌نيازم فرما.

(5) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا از بند حسد رهايى بخش، و از گناهان در پناه آور، و از حرام‌ها بپرهيزان، و مرا بر آنچه نافرمانى توست گستاخ مفرما، و خواهشم را به سوى خود گردان، و مرا به آنچه از تو به من مى‌رسد دلخوش ساز، و به آنچه روزى‌ام كرده‌اى و آنچه به من بخشيده‌اى و آن نعمت كه ارزانى‌ام داشته‌اى، بركت ده، و مرا در هر حالى، در امان دار، و از نافرمانى نگاه دار، و از چشم بد بپوشان، و از دست دشمنان دور ساز، و در پناه خويش آور و ايمن گردان.

(6) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و توفيقم ده كه هر چه را بر من لازم گردانده‌اى و در پيوند با خودت يا آفريدگانت بر من واجب كرده‌اى، به جاى آورم، اگرچه تنم از انجام دادن آن ناتوان باشد و نيرويم به سستى گرايد و وسع من بدان نرسد و مال و دارايى‌ام تحمل آن نتواند؛ خواه آن وظيفه را به ياد داشته باشم يا فراموشم شده باشد.

(7) اى پروردگار من، آن وظيفه را تو بر عهده‌ام گذاشته‌اى و من به اختيار خود از آن غفلت ورزيده‌ام، اينك تو آن را، از جانب من، از بخشش بى‌پايان و احسان فراوان خويش ادا فرما، كه تو بس بى‌نياز و بخشنده‌اى، تا چيزى از آن بر گردن من باقى نماند كه بخواهى در روز ديدارت- اى پروردگار من- به جاى آن از نيكى‌هاى من بكاهى يا بر بدى‌هايم بيفزايى.

(8) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا به كارى برانگيز كه در راه تو براى آخرت خود بدان پردازم، تا آنجا كه صدق آن رغبت را در دل خويش احساس كنم و زهدورزى در كار دنيا خلق و خوى من گردد و از سر اشتياق به نيكى‌ها مبادرت ورزم و از روى هراس از بدى‌ها بپرهيزم، و مرا چنان روشنايى ده كه با آن در ميان مردم راه بسپرم و در تاريكى‌ها به راه راست روم و تيرگى شك و شبهه را بزدايم.

(9) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و ترس اندوه عذاب و شوق پاداش موعود را روزى‌ام كن، تا لذت چيزى را كه تو را براى آن مى‌خوانم، و غصه‌ى چيزى را كه از آن به تو پناه مى‌برم، دريابم.

(10) خدايا، تو خود مى‌دانى كه سامان كار اين جهان من در چيست. پس با مهربانى بزرگ خود به خواسته‌هاى من توجه فرما.

(11) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و چون از شكر نعمت‌هايى كه در آسودگى و سختى و تندرستى و بيمارى به من عطا كرده‌اى، كوتاهى ورزم، حق را روزى من فرما تا در هنگامه‌هاى بيم و امنيت و خرسندى و خشم و زيان و سود، حقيقت خشنودى و آرامش جان خود را در عمل به آنچه در برابر تو وظيفه‌ى من است، بدانم.

(12) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و سينه‌ى مرا از رشك و حسد تهى گردان، تا بر هيچ يك از بندگانت، به سبب احسان تو به ايشان، حسد نبرم؛ آنگونه كه اگر ببينم به يكى از بندگان خود در كار دين و دنيا و تندرستى و پرهيزگارى و توانگرى و آسودگى، نعمتى داده‌اى، من نيز از تو و به يارى تو براى خود برتر از آن را آروز كنم؛ اى آن كه يكتا و بى‌همتايى.

(13) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا در اين جهان و آن جهان، در حال خشنودى و خشم براى من يكسان باشد، و از تو فرمانبردارى كنم، و خشنودى تو در حق دوستان و دشمنان را بر خشم و خشنودى خويش ترجيح دهم؛ آنگونه كه دشمنم از جور من در امان ماند و دوستم از هواخواهى ناحق من نااميد شود.

(14) و مرا از كسانى قرار ده كه هنگام آسودگى، تو را مخلصانه مى‌خوانند؛ آن‌سان كه بيچارگانت هنگام درماندگى، آرى، تو ستوده و بزرگوارى.