دعای 22 ( دعا برای سختی و دشواری امور ) ترجمه محمد حسین سلطانی لرگانی کجوری

(1) الهى تو بزرگى شوكت تو بر اين نفسم نهايت قدرت تو تو آن خواهى ز من از من تويى بيش كه هم حاكم به مخلوقى و هم خويش مشيت آنچه باشد خواهى تو حكومت مالكيت دارى تو ز نيرو چيره‌اى بر اين وجودم به بيش از اين مسلط تار و پودم الهى از وجود من تو بر من نما بخشش كه تا خشنود از من رضاى خود به نفسم عافيت ده نصيبم كن ز طاعت عاقبت ده‌

(2) الهى بر تحمل‌ها و محنت مرا طاعت نباشد در مشقت نباشم آنچنان خدمتگزارى كه تا صبر از بلا در بردبارى ندارم آنچنان نيرو به جانم كه از اين فقر و محنت دور مانم نيم موجود پر قدرت ز هستى كه ناچيزى شمارم تنگدستى الهى پس مرا مفكن تهيدست و مگشا حاجتم بر مردم پست و تنها خود برآور اين نيازم كفايت كن ز حاجت بى‌نيازم‌

(3) تو يكدم سوى من بنگر الاها و يك لحظه به من پرداز شاها فرو مگذار نفسم را تو يكدم كه موجود فقير و مستمندم ندانم من ز خود اين مصلحت را كه جز تو رو كنم سويى جهت را ميندازى تو كارم را به مردم كند رو ترش تا خود را كنم گم مكن هرگز مرا محتاج خويشان كه زيرا بستگان بيگانه‌واران مرا محروم دارند از محبت ز بخشش اندك و بسيار منت‌

(4) الهى بى‌نيازم كن بدارم به فضل خويش اى پروردگارم به عز تو نگاهم دار و يارم كرم بنما گره بگشا ز كارم از آن مخزن كه پايان ناپذير است برآور حاجتم زودى كه دير است‌

(5) الهى بر محمد (ص) هم ز آلش درودت باد بر صدق كمالش مرا از هر حسد و از نكبت آن رها سازى ز آتش شدت آن و بر اين دامنم ز آلودگيها ز نافرمانى و از معصيتها بدارى آنچنان اين دامنم پاك كه پرهيزم حرام و باشدم باك كه تا جرات نيارم بر گناهى به تسليم تو و بر تو پناهى و راضى باشم از اين قسمت خويش بر آنچه ذات اقدس خط زده پيش و دل خوش دارم از رزقم مبارك ز نعمتهاى آن بارى تبارك هميشه از بلايا ايمنم دار ز چشم بد بپوشان گل تنم دار مقدر كن كه من همواره ملحوظ ز لطفت در حصارت بوده محفوظ

(6) الهى بر محمد (ص) هم ز آلش درودت باد بر صدق كمالش ز هر چه واجب از ناديدن من قضا فرما تو آن از گردن من ذمى ذمه ز عهدى يا كه پيمان ز دين ديگران آزاد گردان چنان افتد كه من مديون مردم ندانم من كه باشم ره كنم گم كه آيا دين مردم عهده دارم كنم سعى و تلاش آنچه ز كارم همى بينم كه من اندر ازائش ز دين خويش نتوانم ادايش كه مال من كفاف دين من نيست ز قدرت بر برائت عين من نيست‌

(7) و احيانا اگر از من تكاليف فراموشم شده از بهر تكليف و اما بر تو حقا چاره‌ى من فراموشى نباشد باره‌ى من الهى مى‌توانى از كريمت ديونم از عطاياى جزيلت كه آن از موهبت عظماى اعلا اداى دين كنى اى كردگارا به من پس رحم كن تو مى‌توانى مرا از بند دينم وارهانى‌

(8) الهى بر محمد (ص) هم ز آلش درودت باد بر صدق كمالش ز من كار پسنديده نكويى چنان مشتاق دار از نيك‌خويى كه صدق كار در قلبم نمودار چنان ده اشتياق من در اين كار كه بر من چيره گردد زهد و تقوا ز كار نيك در قلبم هويدا و ترسم از معاصى و مناهى و خود را دور دارم از ملاهى نما روشن چراغم را در اين راه كه تا تشخيص يابم راهم از چاه و از ترديد و شك و اشتباهى از او ايمن روم در خوب راهى‌

(9) الهى بر محمد (ص) هم ز اولاد درودت باد تا روحش در آن شاد مرا نيز از عذاب آخرت را بترسان و نما نيك عاقبت را عطا كن بر ثوابى راز شوقم و از اين ترس شوقم را به ذوقم كه تا اندر ضمير من به ايمان بياميزى ز ترس از نيك و احسان كه در دنيا ثواب آن به لذت و در عقبا عقاب آن به ذلت كنم ادراك بر حس چشايى و دورى از معاصى و مناهى‌

(10) تو مى‌دانى خداى من از اين زيست صلاح كار من در عاقبت چيست در اين دنيا چه باشد مصلحت را چه خواهش اقتضا بر آخرت را بنابراين چه باشد در توانم هدايت كن مرا زين دو جهانم برآور حاجتم اى كردگارم هدايت كن مرا در روزگارم‌

(11) الهى بر محمد (ص) هم ز اولاد ز رحمت مرحمت فرما دلش شاد من هرگز از سپاس نعمت تو فرو مانم ز لطف رحمت تو بده توفيق تا گويم سپاسم عنايت كن ز عجز و التماسم چنان كن گر فقيرم يا توانگر و يا در رنج و يا آسايشى سر و يا بيمارى و يا تندرستى كه باشد در وجود من ز هستى به روحى از رضا يابم ز حاضر و همواره شوم آسوده خاطر شوم من مطمئن آرام باشم وظايف را ادا خوشنام باشم به گوناگون شناسم پيشگاهت ز كيفيت به شان و عز و جاهت‌

(12) الهى بر محمد (ص) هم ز اولاد درودت باد تا روحش شود شاد ز سينه از حسد بيماريم را نما محفوظ و بنگر زاريم را چنان كن تا كه خوشنودى كس را توانگر مردمان من زان هوس را حسد از مال او با ديد حسرت نگاه من نباشد در فقارت كه من بر ديگران خواهان اين را سعادت با سلامت هم قرين را بده توفيق تازان سان ببينم ز نعمتهات از دنيا و دينم كه آن را يافتم از ديگرانى توانگر پارساها مردمانى گشاده‌رو گشاده‌دست و محجوب ز ديد من توانگر هست و محبوب كه من تنها ز تو خواهم هر آن چيز از آن بهتر و راسختر ز هر چيز كه ذات اقدس تو هست اعلا يگانه هست و بى‌همتا توانا تويى خالق تويى رازق تو والا فقط در پيشگاه تو تمنا

(13) الهى بر روان پاك احمد محمد مصطفى اى حى سرمد ز ختم انبيا صدق كمالش درودت باد بر او هم ز آلش مرا نيز از خطايا و معاصى كنارم دار از تهى و مناهى مدار اين را روا تا درد و دنيا دچار لغزشى يا در خطايا و خواهم اين اگر خرسند و خوشحال و يا در خشم باشم هر چه در حال چنان خواهم كه من در هر دو حالت به يكسان باشم اندر پيشگاهت رضاى تو چه در خشمم چه خوشحال گزينم زين دو حالت هر چه در حال و در راه رضاى تو ز طاعت چه بر آن دشمنان يا دوستانت ز يك ديده بر آنها در نگاهم نپندارند من جز اين بخواهم كه من بر خاطر آنها بجويم خلافى بر رضاى تو بگويم و هم آن دشمنانم حمله‌هايش به ناحق راه در انديشه‌هايش‌

(14) خداوندا چنان كن تا ز طاعت باخلاص و خضوعم در عبادت كه من چون بندگان خالص تو ترا خوانم و باشم مخلص تو و دست حاجتم بر درگه تو رضاى تو و راضى در ره تو