دعای 22 ( دعا برای سختی و دشواری امور ) ترجمه سید علیرضا جعفری

(1) خدايا! مرا به انجام دادن كارى تكليف كرده‌اى كه خود به انجام دادن آن از من تواناترى و قدرت تو بر آن و بر من بيشتر از قدرت من است، پس آنچه تو را از من راضى مى‌كند به من عطا فرما، و از من آنچه را كه سبب رضاى توست برگير، در حالى كه به عافيت و تندرستى من صدمه‌اى وارد نشود.

(2) خدايا! مرا طاقت تحمل سختى نيست و نه مى‌توانم در بلا صبر و بردبارى پيشه كنم و توان تحمل فقر را هم ندارم، پس روزيم را قطع مكن و مرا به خلق خويش وامگذار، بلكه تنها خود حاجت مرا مرتفع ساز. و امورم را به انجام برسان.

(3) و به من نظر كن و در تمام امورم به من نظر كن، زيرا اگر مرا به خودم واگذارى از انجام رساندن امورم ناتوان خواهم ماند و به آنچه مصلحت من در آن است نخواهم پرداخت. و اگر مرا به بندگان خويش واگذارى، ترش‌رو گشته و براى من چهره درهم مى‌كشند، و اگر به خويشانم واگذارى، مرا محروم و نوميد خواهند ساخت، و اگر چنانچه چيزى عطا كنند، اندك و پر دردسر و ناگوار مى‌باشد، و مدت‌هاى مديد بر من منت مى‌گذارند، و بسيار نكوهش مى‌كنند.

(4) پس به فضل و احسان خويش، خداى من! مرا بى‌نياز گردان و به عظمت خويش مرا رتبه و مقامى والا عنايت فرما. و به وسعت وجودى خويش دستم را گشاده ساز و به آنچه نزد توست مرا كفايت نما.

(5) خدايا! بر محمد و آل او درود فرست و مرا از دست حسد نجات ده و از گناهان بازم دار و از محارم در امانم دار و در انجام دادن گناهان به من جرأت مده و خواست و تمايلاتم را به سوى خويش سوق ده و رضايتم را در آنچه برايم پسنديده‌اى قرار ده و در آنچه روزيم داده‌اى و به من بخشيده‌اى و نعمت داده‌اى، بركت بخش. و در همه‌ى حالاتم مرا محفوظ و از آسيب‌ها در امان دار و زشتى‌ها و عيب‌هايم را پنهان و از پيشامدهاى ناگوار ايمنى بخش و مرا پناه و امان ده.

(6) خدايا! بر محمد و آل او درود فرست و مرا بر انجام دادن آنچه از طاعت براى خويش يا هر يك از مردمانت كه بر من واجب ساخته‌اى، موفق بدار هر چند كه بدنم از انجام دادن آن ضعيف شده و قوت من از به جا آوردنش سست گشته و توانم از به سرانجام رساندن آن درمانده و مال و آنچه در دست دارم گنجايش آن را نداشته، خواه آن را به ياد داشته يا فراموش كرده باشم.

(7) آن (تكليف)، اى پروردگارم! از چيزهايى باشد كه بر من واجب ساخته و به حسابم نوشته باشى و من از آن غفلت كرده‌ام، پس به عطاى بى‌حساب و رحمت وسيعت آن را از جانب من به عهده بگير و ادا نما چرا كه تو توانگر و بخشنده‌اى، (اين لطف را در حق من كن) تا در روزى كه تو را، اى پروردگارم! ملاقات مى‌كنم هيچ چيزى نباشد كه بخواهى به سبب آن از حسنات و نيكى‌هاى من بكاهى يا بدى‌هايم را مضاعف و دو چندان نمايى.

(8) خدايا! بر محمد و آل او درود فرست و نصيب و بهره‌ام كن كه براى آخرتم به عمل خالص براى تو مشتاق شوم، به طورى كه صدق اين اشتياق را در قلبم بيابم و بى‌رغبتى نسبت به دنيا بر قلبم چيره آيد و با شور و شوق به حسنات و نيكى‌ها اقدام نمايم. و به سبب بيم و ترس از تو از سيئات و بدى‌ها در امان بمانم و به من نورى ده كه با آن در بين مردم راه سپر كنم و در تاريكى‌ها راه خود را پيدا نمايم و با روشنايى آن نور از شك و شبهه‌ها خلاصى يابم.

(9) خدايا! بر محمد و آل او درود فرست و ترس از غم و اندوه روز عذاب و شوق رسيدن به ثوابى كه وعده داده‌اى را روزيم كن، تا لذت آنچه را كه تو را براى آن مى‌خوانم و تلخى و اندوه چيزى را كه از آن به تو پناه مى‌آورم حس كنم.

(10) خدايا! تو مى‌دانى كه چه چيزى امر دنيا و آخرتم را اصلاح مى‌كند، پس به حاجت‌هايم به ديده‌ى مهر و رحمت بنگر.

(11) خدايا! بر محمد و آل او درود فرست و آن هنگام كه در شكر و سپاسگزارى از تو براى نعمت‌هايى كه در آسايش و سختى و صحت و بيمارى به من عطا فرموده‌اى تقصير و كوتاهى نمايم، حق شناسى را روزى من كن تا شادى رضايت و طمأنينه و آرامش خود را در اداى وظيفه و واجباتم براى تو در حال ترس و امان و خشنودى و خشم، دريابم.

(12) خدايا! بر محمد و آل او درود فرست و سلامت سينه‌ام را از بيمارى حسد، روزيم كن تا به هيچ احدى از مخلوقات تو، بر نعمتى كه از روى فضل و كرم خويش به آن‌ها بخشيده‌اى حسادت نورزم، و تا آن كه هيچ نعمتى از نعمت‌هايت را در دين يا در دنيا، در عافيت و تندرستى، يا در تقوا و پرهيزگارى، در گشايش يا در آسايش، بر هيچ يك از مخلوقاتت مشاهده نكنم، مگر اين كه بهتر از آن را به عنايت تو و از جانب تو آرزو نمايم، اى خداى بى‌همتا و بى‌شريك.

(13) خدايا! بر محمد و آل او درود فرست و به من خوددارى از خطاها و گناهان و پرهيز و دورى از لغزش‌ها، در دنيا و آخرت، در حال خشنودى و خشم روزى كن، آنچنان كه در هر يك از آن دو حالت كه بر من وارد مى‌شود حالم يكسان باشد، و در طاعت تو بكوشم و درباره‌ى دوستان و دشمنان، رضاى تو را بر غير رضا و طاعت تو انتخاب كنم، و ترجيح دهم تا دشمن من از ظلم و جور من در امان باشد، و دوست من نيز از ميل و انحطاط هواى نفس من مأيوس گردد.

(14) و مرا از كسانى قرار ده كه تو را در حال خوشى و آسايش آنچنان از روى خلوص و اخلاص مى‌خوانند كه درماندگان و مخلصان مى‌خوانند، به راستى كه تو ستوده و بزرگوار مى‌باشى.