دعای 22 ( دعا برای سختی و دشواری امور ) ترجمه عباس عزيزی

(1) بار خدايا، تو مرا درباره‌ى (اصلاح) نفس من به كارى امر فرموده‌اى كه خود به انجام آن از من تواناترى. و توانايى تو بر من بيشتر از توانايى من است، پس مرا به چيزى كه تو را از من خشنود مى‌گرداند وادار كن و رضاى خود را در حال عافيت و تندرستى (نه در حال گرفتارى) از من طلب نما.

(2) بار خدايا، مرا طاقت بر رنج و در گرفتارى و بلا شكيبايى و بر درويشى قدرت نباشد، پس از من روزى‌ام را مگير، و مرا به خلق خود وامگذار، بلكه به تنهايى، خواسته‌ام را برآور و خود بى‌نيازم كن، و كارساز من باش.

(3) و به چشم محبت به من نگاه كن و در همه‌ى كارهايم صلاح مرا مورد عنايت قرار ده. زيرا اگر مرا به خود واگذارى، از انجام آن كارها ناتوان گردم و آنچه مصلحت من در آن است انجام ندهم و اگر مرا به خلق خويش واگذارى با روى گرفته و درهم به من نگرند و اگر مرا به خويشانم واگذارى نوميدم گردانند و اگر ببخشند كم و ناگوار بخشند و بر من منت فراوان نهند و نكوهش بسيار نمايند.

(4) پس خداوندا، به احسان و بخشش خود بى‌نيازم گردان و به بزرگى خويش بلند مرتبه‌ام فرما و به توانگرى ات گشاده دستم گردان و به آنچه نزد توست (از ديگران) بى‌نيازم نما.

(5) بار خدايا، درود فرست بر محمد و آل او، و مرا از رشك بردن رهايى ده، و از گناهان بازم دار، و از حرام‌ها پرهيزگارم فرما، و بر نافرمانى‌ها دليرم مگردان و خواهش مرا به آنچه نزد توست متوجه نما و خشنودى‌ام را در آنچه از جانب تو به من مى‌رسد قرار ده و در آنچه روزى‌ام كرده‌اى و آنچه عطا فرموده‌اى و آنچه احسان نموده‌اى بركت ده و آن سان كن كه در حفظ و حمايت تو و از ديد بدخواهان پنهان و در پناه و امان تو باشم.

(6) بار خدايا، درود فرست بر محمد آل او، و مرا به انجام آنچه كه در جهتى از جهات براى خود يا براى آفريده‌اى از آفريدگانت بر من لازم و واجب گردانيده‌اى توفيق ده، و اگر چه بدنم را به جا آوردنش را ناتوان باشد و نيرويم از آن سستى گيرد و توانايى‌ام به آن نرسد و دارايى و سرمايه‌ام كفايت آن نكند، خواه آن را به ياد داشته يا فراموش كرده باشم.

(7) خداوندا، آن تكليفى كه تو آن را بر من مقرر كرده‌اى و من آن را از روى سهل‌انگارى به جا نياورده‌ام، پس به سبب عطاى بزرگ و بسيارى رحمت خويش آن را از جانب من فروگذار، زيرا تو توانگر بخشنده‌اى، تا روزى كه رحمت تو را ببينم (روز قيامت) چيزى (تكليفى) بر من نماند كه بخواهى به آن از نيكى‌هايم بكاهى، يا بر بدى‌هايم به سبب آن چند برابر بيفزايى‌اى خداى من.

(8) بار خدايا، بر محمد و آل او درود فرست و براى آخرتم رغبت و مواظبت در عمل براى تو را روزى‌ام فرما. تا از روى راستى آن را در قلب خود احساس كنم تا اين كه بدين وسيله، بى‌رغبتى در دنيايم بر من چيره شود، و نيكى‌ها را با شوق و ميل به جا آورم و از بيم كيفر و خوف، از بدى‌ها ايمن باشم و نورى به من ببخش كه با آن در ميان مردم راه بروم (زندگى نمايم) و در تاريكى‌ها (ى گمراهى) راه (راست را) بيابم و از شك و دودلى و شبهات وارهم.

(9) بار خدايا، بر محمد و آل او درود فرست و ترس از اندوه كيفر و شوق پاداش (روز قيامت) را كه وعده داده‌اى روزى‌ام گردان تا در (اين دنيا نيز) خوشى چيزى (بهشتى) را كه تو را براى رسيدن به آن مى‌خوانم و اندوه چيزى (دوزخى) را كه از آن به تو پناه مى‌برم دريابم.

(10) بار خدايا، تو آنچه را كه صلاح كار دنيا و آخرت من است مى‌دانى، پس به درخواست‌هاى من توجه فرموده، و به مهربانى‌ات آن را برآورده كن.

(11) بار خدايا، بر محمد و آل او درود فرست و اعتراف كوتاهى در سپاسگزارى تو به آنچه در آسايش و سختى و تندرستى و بيمارى به من عطا فرموده‌اى روزى‌ام گردان تا معنويت و آرامش دل خود را در انجام آنچه واجب است (تسليم اوامر و اعتقاد به نيكى آنچه مقدر نموده‌اى) هنگام ترس و ايمنى، خشنودى و خشم و زيان و سود در آنچه پيش آيد به خوبى لمس كنم.

(12) بار خدايا، بر محمد و آل او درود فرست و سينه‌ام را از حسد و رشك بردن بر ديگران تهى گردان تا به هيچ يك از آفريدگانت بر چيزى از احسانت كه عنايت كرده‌اى رشك نبرم و چون نعمتى از نعمت‌هايت را در دين يا دنيا يا تندرستى يا تقوا يا گشايش و يا آسايش، در خلق تو بينم بهتر از آن را تنها به وسيله‌ى تو و از جانب تو كه شريك ندارى براى خود آرزو نمايم (و زوال آن را از ديگران در دل نخواهم).

(13) بار خدايا، درود فرست بر محمد و آل او، و نگهدارى از خطاها و بازداشتن از لغزش‌ها را در دنيا و آخرت و در حالت خشنودى و خشم روزى‌ام فرما تا آنچه از آنها به من رو مى‌آورد براى من يكسان باشد و در تمام آنها مطيع و بنده‌ى تو باشم و درباره‌ى دوستان و دشمنان تو خشم و خشنودى‌ات را بر غير خشم و خشنودى تو برگزينم تا دشمنم از ستم من (بر اثر دشمنى) آسوده و دوستم از تأثير ميل و هواى نفسم بر من (بر اثر دوستى) نوميد گردد.

(14) خداوندا، مرا از كسانى قرار ده كه هنگام خوشى از روى اخلاص تو را مى‌خوانند آن‌گونه كه درماندگان از سر اخلاص تو را به هنگام بى‌چارگى مى‌خوانند كه تو ستوده و بزرگى.