دعای 22 ( دعا برای سختی و دشواری امور ) ترجمه حسین استاد ولی

(1) خدايا مرا درباره (اصلاح) خودم به كارى واداشته‌اى كه خودت از من به آن تواناترى، و توانايى تو بر آن و بر من از توانايى من چيره‌تر است، پس مرا نيرويى ده براى كارى كه تو را از من خشنود سازد، و خشنودى خود را از من در حال عافيت و سلامت دريافت دار.

(2) خدايا، طاقت رنج، و صبر بر بلا، و تحمل فقر و نياز ندارم، پس روزيم را از من دريغ مدار، و مرا به خلق خويش وامگذار، بلكه خود به تنهايى حاجتم را برآور، و امور كفايت فرما.

(3) و به من نظر لطف و عنايت كن و در همه كارهايم به سود من نظر داشته باش، كه اگر مرا به خودم وانهى از عهده آنها برنيايم و آنچه مصلحت من در آن است انجام ندهم، و اگر به خلق خود وانهى با من روى ترش كنند، و اگر به خويشانم محتاج سازى نوميد و محرومم سازند، و اگر ببخشند كم و ناچيز بخشند و منت فراوان بر من نهند و نكوهش بسيار كنند.

(4) پس به فضل و بخشش خود- اى خدا- بى نيازم كن، و به عظمت خويش زير بازويم را بگير، و به توانگريت بى نياز و گشاده دستم ساز، و به آنچه نزد خوددارى كفايتم فرما.

(5) خدايا، بر محمد و آل او درود فرست، و مرا از رشك و حسد برهان، و از گناهان بازدار، و از حرام‌ها پرهيز ده، و بر معاصى گستاخ مساز، و هواى دلم را در آنچه نزد توست و خشنوديم را در آنچه از تو به من مى‌رسد قرار ده، و برايم در آنچه روزيم كرده‌اى و به من ارزانى داشته‌اى و به من بخشيده‌اى بركت نه، و مرا در همه حالاتم محفوظ و پاس داشته بدار، و در پرده (از عيوب) و دست نايافتنى (در برابر دشمنان) و پناه داده شده و امان بخشيده شده قرار ده.

(6) خدايا، بر محمد و آل او درود فرست، و مرا به اداى آنچه در جهتى از جهات طاعتت يا براى آفريده‌اى از آفريدگانت بر من لازم و واجب كرده‌اى توفيق و توان ده، و اگر بدنم از انجام آن ناتوان، و نيرويم از اداى آن سست بود، و توانايى‌ام به آن نرسيد، و مال و دارايى‌ام گنجايش آن را نداشت، چه آن را به ياد داشته يا فراموش نموده باشم.

(7) كه آن اى پروردگار من، از چيزهايى است كه‌ تو حساب آن را بر من دارى و من پيش خود از آن غافل مانده‌ام پس آن را از عطاى فراوان و دارايى بسيار خود از جانب من ادا كن- كه تو توانگر و بخشنده‌اى- تا چيزى از آن بر عهده من نماند كه بخواهى به خاطر آن از نيكى‌هايم بردارى، يا بر گناهانم بيفزايى در روزى كه تو را ديدار كنم اى پروردگار من.

(8) خدايا، بر محمد و آل او درود فرست، و مرا رغبت در عمل براى تو كه توشه آخرتم باشد روزى كن، به طورى كه صدق و راستى آن را در دلم احساس كنم، و آنچه بر من غالب آيد زهد و پارسايى در دنيايم باشد، و از روى شوق و رغبت به كارهاى نيك بپردازم، و از روى ترس و بيم از گناهان ايمن بمانم، و مرا نورى (از علم و ايمان) ببخش كه با آن در ميان مردم راه روم، و در تاريكى‌ها راه يابم، و از شك و شبهه‌ها به نور يقين برسم.

(9) خدايا، بر محمد و آل او درود فرست، و مرا ترس اندوه وعده‌هاى عذاب، و شوق ثواب وعده‌هاى بهشتى روزى كن تا لذت آنچه را كه تو را براى آن مى‌خوانم بچشم، و اندوه سخت آنچه را كه از آن به تو پناه مى‌آورم دريابم.

(10) خدايا، تو آنچه را كه دنيا و آخرتم را سامان مى‌دهد به خوبى مى‌دانى، پس از سر مهر حوايج مرا برآور.

(11) خدايا، بر محمد و آل او درود فرست، و هنگامى كه در شكر نعمت‌هايى كه در آسايش و سختى و تندرستى و بيمارى به من ارزانى داشته‌اى كوتاهى مى‌ورزم حق (شكر و تسليم) را روزى من كن، تا در خودم نسيم خشنودى و آرامش جان را نسبت به آنچه در حال ترس و امان و خشنودى و خشم و زيان و سود پديد مى‌آيد و شكر آن براى تو لازم است بيابم.

(12) خدايا، بر محمد و آل او درود فرست، و مرا سلامت سينه (دل) از حسد روزى كن تا بر هيچ يك از آفريدگانت بر آنچه از فضل خود به آنان داده‌اى حسد نبرم، و نيز نعمتى از نعمتهايت را كه به هر يك از آفريدگانت در دين و دنيا، يا عافيت و تقوا، يا گشايش و آسايش داده‌اى نبينم مگر آنكه بهتر و بالاتر از آن را كه به دست تو و از عنايت تو- كه يكتا و بى شريكى- به من مى‌رسد براى خود آرزو كنم.

(13) خدايا، بر محمد و آل او درود فرست، و مرا در حال خشنودى و خشم خوددارى از گناهان و پرهيز از كارى كه موجب لغزش در دنيا و آخرت است روزى كن، تا در برابر خشم و خشنوديى كه بر من وارد مى‌شود حالى يكسان داشته باشم، و عامل به طاعتت بوده، و درباره دوستان و دشمنان خشنودى تو را بر نافرمانى و ناخشنوديت مقدم مى‌شمارم، تا دشمنم از ظلم و ستم من ايمن بوده، و دوستم از تمايل ناروايم به او و هوادارى نادرستم از او نوميد گردد.

(14) و مرا از كسانى قرار ده كه در حال خوشى و آسايش تو را چنان مخلصانه مى‌خوانند كه مخلصان درمانده در حال درماندگى مى‌خوانند، كه همانا تو ستوده و ارجمندى.