دعای 22 ( دعا برای سختی و دشواری امور ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) بار خدايا، مرا در اصلاح خويش به كارى فرمان داده‌اى كه خود به گزاردن آن تواناتر از من هستى و قدرت تو بر آن و بر من از قدرت من بيش است. پس مرا به كارى برانگيز كه تو را از من خشنود مى‌گرداند و خشنودى خود از من بخواه بدان هنگام كه از عافيت برخوردار باشم.

(2) بار خدايا، مرا طاقت رنج نيست و مرا ياراى شكيبايى در بلا نيست و مرا توان درويشى نيست. پس روزى من از من دريغ مدار و مرا به ديگر آفريدگانت وامگذار و تو خود نياز من برآر و تو خود كفاف من بر عهده دار.

(3) بار خدايا، در من بنگر و همه كارهاى من زير نظر دار، كه اگر مرا به خود واگذارى، از گزاردن هر كار ناتوانم و زمام مصلحت خويش از كف بدهم. و اگر كار من به آفريدگان خود واگذارى بر من روى ترش كنند و اگر مرا به پناه خويشاوندانم فرستى، محرومم دارند و اگر دهند، اندك دهند و بى‌مقدار و بسى بر من منت نهند و مرا مذمت كنند.

(4) بار خدايا، به فضل خود توانگرم گردان و به عظمت خود مرتبتى بزرگم ده و به توانگرى خود گشاده دستى‌ام عطا كن و از هر چه تو راست به من بخش تا بى‌نياز گردم.

(5) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و مرا از حسد برهان و از گناهان در امان دار و از حرامها پرهيز ده و مرا بر ارتكاب معاصى گستاخ مفرماى و ميل و خواهشم را به ساحت خود معطوف دار و چنان كن كه به هر چه از تو مى‌رسد خرسند باشم. اى خداوند، در هر چه مرا روزى كرده‌اى و در هر چه بخشيده‌اى و در هر نعمت كه ارزانى‌ام داشته‌اى بركت ده و چنان كن كه در هر حالت كه هستم در حفظ تو باشم و در حراست تو باشم و مستور از چشم بدخواهان باشم و دور از تطاول دشمنان باشم و در پناه تو باشم و در زينهار تو باشم.

(6) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و مرا توفيق اداى آن ده كه مرا بر آن ملزم ساخته‌اى و در راه طاعت خويش يا خدمت به خلق بر عهده‌ى من گذاشته‌اى، هر چند تنم از گزاردن آن ناتوان باشد و نيرويم به سستى گرايد و توانم بدان پايه نرسد و مال و دارايى‌ام از آن قاصر آيد، خواه به يادش داشته باشم يا از يادش برده باشم.

(7) اى پروردگار من، آن وظيفه‌اى است كه تو بر من مقرر داشته‌اى و من از آن غفلت ورزيده‌ام. آن را تو خود، از جانب من از عطاى جزيلت و نعمت كثيرت ادا فرما كه تو بس توانگر و بخشنده‌اى آنسان كه چيزى از آن بر ذمه‌ى من نماند تا موجب آن شود كه از حسنات من بكاهى يا در روز ديدار بر سيئات من بيفزايى.

(8) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و روزى من چنان قرار ده كه شوق عمل در راه تو توشه‌ى روز بازپسينم باشد، آنسان كه صدق آن در دل خود نيك احساس كنم و آنسان كه دل بركندن از دنيا بر رغبت من غالب آيد و با اشتياق تمام به انجام حسنات پردازم و از روى بيم و هراس از سيئات در امان مانم. بار خدايا، بر من فروغى تابناك افكن كه در پرتو آن در ميان مردم راه بسپرم و در تاريكيها راه خود بيابم و در روشنايى آن از دام هر شك و شبهه برهم.

(9) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و وحشت از اندوه عذاب و شوق ثواب موعود را بر من ارزانى دار، تا لذت چيزى را كه تو را براى حصول آن مى‌خوانم و اندوه چيزى را كه از وصول آن به تو پناه مى‌برم، دريابم.

(10) بار خدايا، تو مى‌دانى كه دنيا و آخرت مرا چه چيز به صلاح مى‌آورد پس به مهربانى حوايج من برآور.

(11) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و بدان هنگام كه در سپاسگزارى در برابر نعمتهاى تو كه در آسودگى و سختى و تندرستى و بيمارى به من عطا كرده‌اى قصور ورزم، تو حقيقت را روزى من ساز تا در حالت بيم و آسودگى و خشنودى و خشم و زيان و سود روحانيت خشنودى و آرامش جان خود را در انجام وظايفم نسبت به تو نيك احساس كنم.

(12) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و سينه مرا از حسد خالى گردان، آنسان كه بر هيچ يك از بندگان تو كه در حق آنان احسان كرده‌اى رشك نبرم و تا به جايى رسم كه چون بنگرم كه به يكى از بندگانت، در دين و دنيا و تندرستى و پرهيزگارى و توانگرى و آسودگى نعمتى داده‌اى، من نيز براى خود از تو آرزوى برتر از آن كنم، اى خداى يكتاى بى‌همتا.

(13) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و مرا در اين جهان و آن جهان، چه خشنود باشم چه خشمگين، از خطاها دور دار و از لغزشها بركنار، آنسان كه در برابر آنچه موجب خشنودى يا خشم است بر يك حال باشم و در كار فرمانبردارى تو باشم و در حق دوستان و دشمنان تو رضايت تو را بر خشنودى و خشم خود ترجيح دهم تا دشمن من از جور من در امان ماند و دوست من از توجه و هواى نفسم نوميد گردد.

(14) بار خدايا، مرا از كسانى قرار ده كه تو را از روى اخلاص مى‌خوانند به هنگام آسودگى، آنسان كه درماندگانت از روى اخلاص مى‌خوانند به هنگام درماندگى. انك حميد مجيد.