دعای 22 ( دعا برای سختی و دشواری امور ) ترجمه صدرالدین بلاغی

(1) خدايا تو درباره‌ى اصلاح و تهذيب نفس من، مرا به كارى مكلف ساخته‌اى كه خود بر انجام آن از من، تواناترى، و قدرت تو بر آن كار و بر خود من غالبتر از قدرت من است. پس از نيروهاى نفس من آنچه را كه موجب خشنودى تو از من شود، به من عطا كن، و براى نفس خودت آنچه را كه خوش دارد از نيروهاى نفس من، با حفظ عافيت و در حد طاقتم بستان.

(2) خدايا مرا بر مشقت، طاقت، و بر بلا، صبر، و بر فقر، قدرت نيست، پس روزيم را بازمدار، و مرا به خلق خود وامگذار. بلكه تو خود به تنهايى حاجتم را برآور، و كار مرا به عهده گير،

(3) و مرا منظور نظر خود ساز، و در همه‌ى كارهايم با چشم لطف بنگر. زيرا اگر مرا به نفس خود واگذارى از اداره‌ى آن فرومانم، و آنچه را كه صلاح نفس من در آن است برپا ندارم، و اگر مرا به خلق خود واگذارى، روى بر من ترش كنند و اگر بر عهده‌ى خويشانم موكول كنى، محرومم سازند، و اگر عطا كنند، عطايى كم و بى‌بركت دهند و منتى فراوان نهند، و نكوهشى بسيار كنند.

(4) خدايا پس به فضل خود بى‌نيازم كن، و به دست عظمتت زير بازويم را بگير، و برپايم دار، و به توانگرى خود، دستم را گشاده ساز، و به رحمتت بى‌نيازم كن.

(5) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و مرا از حسد برهان، و از گناهان بازدار، و از كارهاى حرام، توفيق پرهيز بخش، و بر ارتكاب معاصى، دليرم مكن، و مرغ دلم را در شاخسار لطف و رحمت خود، به پرواز دار، و به هر شهد و شرنگ كه از جام تقدير تو به كامم درآيد خشنودم ساز، و روزى، بخشش و انعامت را بر من بيافزاى، و مرا در همه‌ى احوالم محفوظ، محروس و مستور، و در پناه و در عصمت و در زينهار خود بدار.

(6) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و مرا به انجام هرگونه طاعتى كه براى خود يا يكى از خلق خود بر من لازم و واجب كرده‌اى، موفق‌دار، اگر چه بدنم از انجامش ناتوان باشد، و نيرويم از آن سستى گيرد، و قدرتم به آن نرسد، و مال و سرمايه‌ى من گنجايش آن را نداشته باشد، خواه آن طاعت را به ياد داشته باشم يا فراموش كرده باشم.

(7) زيرا آن طاعت از تكاليفى است كه تو- اى پروردگار من- آن را به حساب من گذاشته‌اى، و من آن را از ياد خود برده‌ام. پس آن را به عطاى عظيم و رحمت فراوانت از جانب من بجاى آر، زيرا كه تو توانگرى كريمى، تا چيزى از آن بر ذمه‌ى من نماند كه بخواهى- اى پروردگار من- در روز لقاى خود، در مقابل آن از حسناتم بكاهى، يا به سبب آن بر سيئاتم بيفزايى.

(8) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و مرا رغبت آن بخش كه كار تو را براى آخرتم بجا آورم، تا آنجا كه صدق اين معنى را در دل خود احساس كنم، و بى رغبتى در دنيا بر من غالب شود، و كارهاى نيك را از روى شوق بجا آورم، و از كارهاى بد به علت بيم از عقاب آن ايمن باشم. و نورى به من ببخش كه در پرتوش در ميان مردم سلوك كنم، و در تاريكيها، راه بيابم، و با فروغش از ظلمت شك و شبهات برهم.

(9) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و بيم اندوه عذاب و شوق وعده‌ى ثواب را، روزيم ساز، تا لذت چيزى كه تو را براى آن مى‌خوانم، و اندوه چيزى را كه از آن به تو پناه مى‌برم، دريابم.

(10) خدايا تو موجبات صلاح كار دنيا و آخرت مرا مى‌دانى، پس در قضاء حوائجم عنايت فرماى‌

(11) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و چون در انجام وظيفه‌ى شكر نعمتهايت در حال آسايش و سختى و تندرستى و بيمارى كوتاهى كنم، اعتراف بحق خود را، روزيم ساز، تا به هنگام ترس و ايمنى، و خشم و رضا، و سود و زيان، مسرت خاطر و آرامش دل خود را در انجام وظيفه‌ام نسبت به تو بيابم.

(12) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و دلم را از حسد پاك ساز، تا بر احدى از آفريدگانت به علت چيزى از فضل و احسانت حسد نبرم، و تا آنكه نعمتى از نعمتهايت را، در دين يا دنيا، عافيت يا تقوى، سعه‌ى رزق يا آسايش، بر احدى از خلق تو نبينم، مگر آنكه بهتر از آن را به لطف تو و تنها از جانب تو- اى خداى يگانه‌ى بى‌شريك- براى خود آرزو كنم.

(13) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و تحفظ از خطاها و احتراز از لغزشها را در دنيا و آخرت و در حال خشنودى و غضب، روزيم كن. كه در پذيرفتن موجبات خشنودى و علل خشم، يكسان و به طاعت تو عامل باشم، و درباره‌ى دوستان و دشمنانت، طاعت و رضاى تو را بر غير آن ترجيح دهم، تا دشمنم از ظلم و جورم ايمن، و دوستم از آنكه از حق منحرف و به هواى نفس او متمايل شوم نوميد گردد.

(14) و مرا از كسانى قرار ده كه در حال رفاه تو را با همان اخلاص مخلصان و مضطر مى‌خوانند. زيرا كه تو ستوده و بخشنده و كريمى.