دعای 22 ( دعا برای سختی و دشواری امور ) ترجمه محمود صلواتی

(1) بار خدايا، اصلاح نفسم را از من خواسته‌اى اما اين كارى است كه به انجامش تو از من تواناترى، توان تو بر آن و بر من، بيش از توان من است بر من. به من براى نفسم چيزى عطا كن كه تو را از من خشنود گرداند، و خشنودى خود را از من زمانى بخواه كه نفسم در عافيت باشد.

(2) بار خدايا، مرا بر رنج، توانايى؛ و بر بلا، شكيبايى؛ و بر تهيدستى، پايدارى؛ نيست. پس روزيم را از من دريغ مدار، و مرا به آفريدگانت وا مگذار.

(3) تو خود نيازم را برآور، و كفايتم را به عهده‌گير، و به من بنگر، و كارهايم را به سامان بر، كه اگر مرا به خود واگذارى، از انجام هر كار ناتوانم، و آنچه را مصلحتم در آنست نمى‌دانم، اگر به آفريدگانت واگذاريم، بر من روى ترش كنند، اگر به خويشانم واگذاريم محرومم سازند و اگر دهند، اندك و كم ارزش دهند، و بر من فراوان منت نهند، و بسيار نكوهشم كنند.

(4) بار خدايا، به فضلت توانگرم گردان، به عظمتت مرتبتى بلندم ده، به توانگريت دستم بگشا، و بدانچه نزد توست بى نيازم كن.

(5) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و از رشك وارهانم، و از گناه باز دارم، از حرام پرهيزگاريم ده، بر نافرمانى گستاخيم مده، خواهشم را به سوى خود بيار، بدانچه از سوى تو مى‌رسد خرسندم دار و آنچه روزيم كرده اى و آنچه به من بخشيده‌اى و هر نعمت كه ارزانيم داشته‌اى بر من فرخنده دار. و چنان كن كه در هر حال در حفظ و حراستت، در زنهار و پناهت، دور از چشم بدخواهان و ايمن از دشمنان، باشم.

(6) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست، و مرا توفيق آن ده كه مرا بدان ملزم ساخته‌اى و در راه اطاعتت، يا خدمت به آفريدگانت، بر عهده‌ام نهاده‌اى، هر چند تنم از انجامش ناتوان باشد، و نيرويم به سستى گرايد، و توانم بدان پايه نرسد، و دارايى و سرمايه‌ام از آن قاصر آيد، خواه به ياداش داشته باشم يا از يادش برده باشم، پروردگارا، اين آن وظيفه‌اى است كه تو بر من نهاده‌اى و من غفلت از آن كردم.

(7) پس تو خود از سوى من آن را، از عطاى جزيل و نعمت كثيرت- اى پروردگار من- ادا فرما، كه تو توانگر بخشايشگرى، چنانكه ديگر چيزى بر ذمه‌ام نماند كه بخواهى از حسناتم فرو كاهى و روز ديدار بر گناهانم بيفزايى.

(8) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست، و روزيم چنان كن كه شوق عمل در راهت توشه‌ى روز باز پسينم باشد، تا درستى آن را در دلم دريابم، وبى دغدغه از دنيا دل بر كنم، و با اشتياق به كارهاى نيك پردازم، و از روى بيم و هراس از بديها در امان مانم، بر من نورى افكن كه بدان در ميان مردم راه سپرم، در تاريكيها راه خود يابم، و از ترديد و شبهه در گذرم.

(9) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و بى‌اندوه عذاب و شوق ثواب روز موعود را روزيم فرما، تا لذت چيزى كه تو را براى آن مى‌خوانم و اندوه چيزى را كه از آن به تو پناه مى‌برم دريابم.

(10) بار خدايا، تو مى‌دانى كه كار دنيا و آخرتم را چه چيز به صلاح آرد پس بر رفع نيازمنديهايم همنوايى كن.

(11) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و آنگاه كه در سپاسگزارى در برابر نعمت‌هايت- كه در گشايش و سختى، و تندرستى و بيمارى به من عطا كردى- قصور ورزيدم، حقيقت را روزيم فرما، تا در حالت بيم و آسودگى و خشم و خشنودى، و زيان و سود روح رضايت و آرامش جان را، در انجام وظيفه به درگاهت دريابم.

(12) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و سينه‌ام را از حسد تهى گردان، تا بر هيچ يك از بندگانت كه در حقشان احسان كرده‌ايى رشك نبرم، تا آنجا كه چون ببينم يكى از بندگانت را در دين و دنيا، تندرستى و پارسايى و توانگرى و گشايش نعمتى داده‌اى، من نيز براى خود از تو- اى خداى يكتا و بى انباز- برتر از آن را آرزو كنم.

(13) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا در خشم و خرسندى در اين جهان و آن جهان، از خطا و لغزشها دور نگه دار، آن سان كه در هر دو حال يكسان باشم، و به طاعت و بندگى‌ات بپردازم، و در حق دوستان و دشمنانت خرسنديت را بر خشم و خرسنديم برگزينم، تا دشمنان از ستمم در امان مانند، و دوستان از اميال و هواى نفسم نا اميد گردند.

(14) بار خدايا، مرا از كسانى قرار ده كه گاه آسودگى با اخلاص تو را مى‌خوانند، آن سان كه درماندگانت به هنگام درماندگى با اخلاص تو را مى‌خوانند، كه تو ستوده و والايى.