دعای 22 ( دعا برای سختی و دشواری امور ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) خداوندا! تو بر دوش من، در مورد (تهذيب) نفسم بار تكليفى نهادى كه تو خود به انجام آن (كه جان آدمى را به صلاح و تهذيب برسانى) تواناترى، و قدرتت بر آن و بر من، از قدرت من بيشتر است، پس چيزى كه تو را از من خوشنود مى‌سازد (كه لياقت و توفيق طاعت است)، به من عطا كن، و با حفظ عافيتم (بى‌شائبه‌ى بلا) رضايتت را از من، دريافت نما (كه عطاى توفيق، از جانب حضرتت باشد، و آنچه مايه‌ى خرسندى تو است، از طرف من، به انجام رسد).

(2) خدايا! مرا طاقت بر سختى، و شكيبائى بر بلاء، و قدرت بر تنگدستى نيست، پس روزى‌ام را باز مدار، و مرا به آفريدگانت وا مگذار، بلكه تو خود، حاجتم را برآور، و كارم را به عهده گير،

(3) و مرا منظور نظرت ساز، و در همه امورم با چشم لطف، به من بنگر، زيرا تو اگر به خويشتنم واگذارى، در كارم فرو مانم، و به كارى كه مصلحتم در آن است نپردازم، و اگر مرا به آفريدگانت واگذار نمايى، روى در هم كشند و با ترشرويى به من بنگرند، و اگر به خويشاوندانم موكول فرمايى، محرومم سازند، و اگر عطا نمايند، عطائى اندك و بى‌بركت دهند، و منتى فراوان نهند، و نكوهش بسيار كنند.

(4) پس، خدايا! به فضل و احسانت مستغنى‌ام گردان، و به دست عظمتت، زير بازويم را بگير و بر پايم دار، و با توانگرى گسترده‌ات دستم را گشاده ساز، و به بركت آنچه نزد تو است، بى‌نيازم فرما.

(5) خدايا! بر محمد و آل او رحمت فرست، و مرا از حسد برهان، و از گناهان، باز دار، و از آنچه حرام است، پرهيزم ده، و بر ارتكاب معاصى، جسورم منما، و مرغ دلم را در شاخسار عشقت، به پرواز آور، و به هر شهد و شرنگ كه از جام تقديرت در كامم مى‌ريزد، شادم ساز، و به آنچه روزى من ساخته‌اى، و به من بخشيده‌اى، و انعام فرموده‌اى، بركت ده، و مرا در همه احوالم محفوظ، محروس، مستور (كه كسى بر بديهايم آگاه نگردد) و در پناه و امان و حمايتت نگاه دار.

(6) خدايا! بر محمد و آل او رحمت فرست، و مرا به انجام هر گونه طاعتى كه براى حضرتت يا يكى از آفريدگانت، بر من لازم و واجب نموده‌اى، موفق دار، و اگر بدنم از انجامش ناتوان باشد، و نيرويم، از آن، سستى نشان دهد، و قدرتم به آن نرسد، و مال و سرمايه‌ام گنجايش آن را نداشته باشد، خواه آن طاعت را به ياد داشته، يا فراموش كرده باشم،

(7) كه آن طاعت (و دستور)- خدايا!- از تكاليفى است كه به حساب من گذاشته‌اى و من آن را از راه غفلت، ترك نمودم، پس به عطاى عظيم حضرتت و رحمت وافر نزدت، تو كه توانگرى كريمى، آن را از طرف من، ادا فرما، تا چيزى از آن، بر ذمه‌ى من نماند كه بخواهى در قبالش- پروردگارا!- روزى كه به ملاقات تو مى‌آيم، از حسناتم بكاهى، يا بر سيئاتم بيفزايى.

(8) خدايا! بر محمد و آل او رحمت فرست، و رغبت در كار، به منظور تو، براى آخرتم روزى‌ام فرما، بدانگونه كه صدق اين رغبت را در قلبم بيابم، و زهد و بى‌رغبتى (نسبت به زخارف) در دنياى من، بر من، غلبه كند، و تا كارهاى نيك را از سر شوق انجام دهم، و در سايه‌ى پرهيز و هراس، از بديها ايمن باشم. و نورى به من ببخش كه در پرتوش، در ميان مردم، سلوك كنم، و در تاريكيها راه بيابم، و با فروغش، از ظلمت شك و شبهه‌ها (اشتباه) برهم.

(9) خدايا بر محمد و آل او رحمت فرست، و ترس اندوه عذاب، و (همچنين) شوق پاداشى را كه وعده داده شده، روزى‌ام ساز، تا لذت آنچه تو را براى آن مى‌خوانم، و اندوه چيزى را كه از آن به تو پناه مى‌برم، دريابم.

(10) خدايا! تو البته آنچه كه مايه‌ى صلاح دنيا و آخرت من است مى‌دانى، پس در انجام و قضاء حوائجم عنايت و محبت فرما.

(11) خدايا بر محمد و آل محمد رحمت فرست، و چون در اداى شكر نعمتها و لطفت به من، در زمان آسايش و سختى، و تندرستى و بيمارى، كوتاهى كنم توفيق حق‌شناسى‌ام ده، تا در آنچه هنگام ترس و ايمنى، و خرسندى و خشم، و زيان و سود، پيش مى‌آيد، نشاط رضايت خاطر و آرامشم را در انجام وظيفه نسبت به تو، بيابم.

(12) خدايا بر محمد و آل او رحمت فرست، و سينه‌ام را از حسد، پاك ساز تا به هيچ يك از آفريدگانت، به خاطر لطفى كه به آنان داشته‌اى، حسد نبرم، و هيچ نعمت از نعمتهايت را بر احدى از آفريدگانت، در دين يا دنيا، يا عافيت يا تقوا، يا سعه‌ى رزق يا آسايش، نبينم مگر آنكه براى خود، بهتر از آن را به لطفت و از جانبت- اى خداى يگانه‌ى بى‌شريك!- آرزو كنم.

(13) خدايا! بر محمد و آل او رحمت فرست، و خوددارى از خطاها، و پرهيز از لغزشها را در دنيا و آخرت، در حال خوشنودى و خشم، روزى‌ام فرما، كه در هر دو حال، يكسان بوده، به طاعتت سرگرم باشم، و درباره‌ى دوستان و دشمنان، رضايتت را بر غير «طاعت و خوشنودى‌ات» ترجيح دهم، تا دشمنم، از ستم و جوزم ايمن باشد، و دوستم از اينكه (به نفع وى) از حق، منحرف شوم و به پستى ميل كنم، نااميد گردد.

(14) و مرا از كسانى قرار ده كه تو را در حال رفاه، با همان اخلاص در دعا مى‌خوانند كه مخلصان مضطر در پيشگاهت دعا مى‌كنند، راستى كه تو، ستوده (و) بزرگوارى.