دعای 22 ( دعا برای سختی و دشواری امور ) ترجمه فیض الاسلام (تصحیح جامعه مدرسین)

(1) بار خدايا تو مرا درباره‌ى اصلاح نفس من به چيزى امر فرموده‌اى كه خود به انجام آن از من تواناترى،و توانائى تو بر آن و بر من بيشتر از توانائى من است، پس چيزى كه تو را از من خوشنود مى‌گرداند به من عطا كن، و رضاى خود را در حال عافيت و تندرستى (نه در حال گرفتارى) از من دريافت نما،

(2) بار خدايا مرا بر رنج، توانائى، و بر گرفتارى و بلا شكيبائى، و بر درويشى قدرت نمى‌باشد، پس روزيم را از من مگير و مرا به خلق خويش وامگذار، بلكه به تنهائى (بى‌واسطه) خواسته‌ام را برآور و خود كارگزار من باش‌

(3) و به سوى من نظر (رحمت) كن و در همه‌ى كارهايم ناظر باش، زيرا اگر مرا به خود واگذارى از (انجام) آن كارها ناتوان گردم و آنچه مصلحت من در آن است انجام ندهم، و اگر مرا به خلق خويش واگذارى با روى گرفته و درهم به من نگرند، و اگر مرا به ناچار به خويشانم واگذارى نوميدم گردانند، و اگر ببخشند كم و ناگوار بخشند، و بر من منت فراوان نهند، و نكوهش بسيار نمايند،

(4) پس به احسان و بخشش خود خدايا بى‌نيازم گردان و به بزرگى خويش بلند مرتبه‌ام فرما، و به توانگريت دستم را بگشا، و به آنچه نزد تو است بى‌نيازم نما،

(5) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و مرا از رشگ بردن رهائى ده و از گناهان بازم دار، و از حرامها (ناروائى‌ها) پرهيزگارم فرما، و بر نافرمانى‌ها دليرم مگردان، و ميل و خواهش مرا به نزد خود گردان، و رضا و خوشنوديم را در آنچه از جانب تو به من مى‌رسد قرار ده، و براى من در آنچه روزيم كرده‌اى و آنچه عطا فرمودى و آنچه احسان نموده‌اى بيافزا، و مرا در هر حال (از سقوط) محفوظ و نگاهداشته و پنهان شده و بازداشته و پناه داده و زينهار شده قرار ده،

(6) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست و مرا به انجام آنچه كه در جهتى از جهات براى خود يا براى آفريده‌اى از آفريدگانت بر من لازم و واجب گردانيده‌اى توفيق ده، اگر چه بدنم از بجا آوردنش ناتوان، و نيرويم از آن سستى ورزد، و توانائيم به آن نرسد، و دارائى و سرمايه‌ام گنجايش آن را نداشته باشد، خواه آن را به ياد داشته يا فراموش كرده باشم، آن تكليف از تكاليفى است‌

(7) كه تو اى پروردگار آن را بر من شمرده‌اى و من آن را از روى سهل‌انگارى بجا نياورده‌ام، پس به سبب عطاى بزرگ و بسيارى رحمت خويش آن را از جانب من فروگذار، زيرا تو توانگر بخشنده‌اى، تا روزى كه (رحمت) تو را ببينم (روز قيامت) چيزى (تكليفى) بر من نماند كه بخواهى به آن از نيكيهايم بكاهى يا بر بديهايم به سبب آن چند برابر بيافزائى اى پروردگار،

(8) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و براى آخرتم رغبت و مواظبت در عمل براى تو را روزيم فرما تا از روى راستى و درستى بندگى را بشناسم، و تا اينكه بى‌رغبتى در دنيا بر من دست يابد، و تا اينكه نيكيها را با شوق و ميل بجا آورم، و از بديها از روى بيم و ترس (كيفر آن) ايمن باشم، و نورى به من ببخش كه با آن در ميان مردم راه بروم (زندگى نمايم) و در تاريكيها (ى گمراهى) راه (راست را) رهنمون شوم، و از شك و دودلى و شبهات (حلال و حرام) روشنى يابم،

(9) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست و ترس اندوه كيفر و ميل پاداش (در روز قيامت) را كه وعده داده‌اى روزيم گردان تا (در اين دنيا هم) خوشى چيزى (بهشت) را كه ترا براى آن مى‌خوانم، و اندوه چيزى را كه از آن به تو پناه مى‌برم دريابم،

(10) بار خدايا تو آنچه صلاح كار دنيا و آخرت من است مى‌دانى پس به درخواستهاى من توجه فرموده مهربان باش،

(11) بار خدايا بر محمد و آل محمد درود فرست، و اعتراف كوتاهى در سپاسگزارى تو به آنچه در آسايش و تندرستى و بيمارى به من نعمت عطا فرموده‌اى روزيم گردان، تا هنگام ترس و ايمنى و خوشنودى و خشم و زيان و سود در آنچه پيش آيد شادى رضا و خوشنودى و آرامش دل خود را به آنچه براى تو واجب است (تسليم اوامر و اعتقاد به نيكى آنچه مقدر نموده‌اى) دريابم،

(12) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست و سينه‌ام (دلم) را از حسد (و رشگ بردن به ديگران) تهى گردان تا به هيچيك از آفريدگانت بر چيزى از احسانت رشگ نبرم، و تا آنكه نعمتى از نعمتهايت را در دين يا دنيا يا تندرستى يا گشايش و يا آسايش بر هيچيك از خلق تو نبينم جز آنكه بهتر از آن را به وسيله‌ى تو و از جانب تو تنها كه شريك ندارى براى خود آرزو نمايم (و زوال آن را از ديگران روا ندارم)

(13) بار خدايا بر محمد و آل او درود فرست، و نگهدارى از خطاها و پاسدارى از لغزشها را در دنيا و آخرت در حال خوشنودى و خشم روزيم فرما، تا با آنچه از آنها به من رو مى‌آورد يكسان، و انجام‌دهنده‌ى طاعت و بندگى تو باشم و رضا و خوشنوديت را درباره‌ى دوستان و دشمنان بر غير طاعت و رضايت برگزينم، تا دشمنم از ستم من (بر اثر دشمنى) آسوده، و دوستم از ميل و روآوردن هواى نفسم (به سوى او بر اثر دوستى) نوميد گردد،

(14) و مرا از كسانى قرار ده كه تو را هنگام خوشى از روى اخلاص مى‌خوانند مانند كسانى كه از روى اخلاص هنگام اضطرار و بيچارگى در دعا از تو درخواست مى‌نمايند، زيرا تو ستوده شده و بزرگى