دعای 22 ( دعا برای سختی و دشواری امور ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) خدايا به كاريم فرموده‌اى كه با آن تو از من رضا بوده‌اى همانا تو از من تواناترى كه دست مرا سوى آن آورى ببخشاى بر من تو چيزى كز آن ز رويش رضاى تو گردد عيان به روز سلامت عطا كن مرا رضا باش و از آن رضا كن مرا

(2) به رنجم توان و به دردم شكيب نباشد كه تو خود نگردى نصيب توان نيست بر فقر و درويشيم نه قدرت كه اين بار را بركشم خدايا تو اين روزى از من مگير كه در دست خلق تو افتم اسير چنان كن كه افتد به تو كار من ز تو باد روشن شب تار من

(3) خداوندگارا سويم كن نظر من و كارهاى مرا در نگر كه گر واگذاريم بر خويشتن همانا رود صرفه از دست من به ديگر كسان گر كه بگذاريم نخيزد از آن هيچ جز خواريم وگر كار افتد به خويشان من نخيزد از آن غير حرمان من نبخشند وگر نيز بخشند كم به منت زنندم نكوهش رقم

(4) به احسان خويشم نما بى‌نياز به والايى خود مرا برفراز خدايا به دولت كه از سوى تست مرا دست بگشا كه اين خوى تست از آنها كه دارى تو در نزد خويش ببخشاى روزى مرا باز بيش

(5) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان رهايى ز رشك و گريز از گناه مرا ده به اين هر دو نعمت تو راه مرا دور گردان ز چاه حرام كه غافل نيفتد بدان سوى گام خدايا به عصيان دليرم مكن به دام هوسها اسير مكن كه تا آنچه‌ام آيد از سوى دوست بگويم همين خواهم و اين نكوست خدايا بيفزاى روزى مرا بيفزاى احسان خود اى خدا به هر حالتم بايد اى تكيه‌گاه ز كار جهان گيريم در پناه بپوشى ز غيرم ببخشى امان رها سازى از دست اندوه جان

(6) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان به تو يا كه بر خلق يا خويشتن برآور كه سازم رها خويشتن ببخشاى توفيق و گر جان و تن نيايد به راه و بدرد رسن اگر جسم و جان من و دولتم به كوتاهى خود دهد زحمتم تو توفيق ده تا به احسان تو گذاريم سر را به فرمان تو

(7) تو فرمودى و من گذشتم از آن به غفلت فتادم من ناتوان ببخشاى بر من از آن درگذر كه بخشنده باشى تو اى دادگر مبادا خدايا كه روز حساب بكاهى ز نيكى فزايى عقاب خطا كرده‌ام ليك اى كردگار مبادا كه تو آورى در شمار

(8) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان مرا ساز روزى كه در كار خويش به رغبت فزايم كنم سعى بيش شناسان به من شيوه‌ى بندگى فزايد ز سستيم شرمندگى كه سستى شود چيره بر جان من دل من نباشد به فرمان من كه با شوق رو سوى خير آورم به اميد در خويشتن بنگرم ز شر درگريزم ز بيم هلاك وزان صفحه‌ى دل كنم پاك پاك چنان نور دانش به قلبم بتاب كه چون بين مردم روم با شتاب به تاريكى‌ام ره شود آشكار توانم به نيكى كنم زان گذار مرا شبهه در دل نماند بجاى نمايد مرا راه نور خداى

(9) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان مرا بيم و اميد روزى نما بدانسان كه بشناسم اين هر دو را بهشتى كه خواهم بدانم كه چيست كه از شوق آن بايدم بس گريست ز دوزخ شناسم همه چاه و راه كه خواهم خدا داردم زان نگاه

(10) خدايا ز تو هيچ پوشيده نيست مرا خير دنيا و عقبى به چيست مرا مهربان باش و بنما نظر كه اميد من نيست سويى دگر

(11) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان چو در شكر كوتاه دارم زبان به اقرار حق باز روزى رسان به هنگام راحت به دشواريم به روز سلامت به بيماريم كه در ايمنى يا كه در بيم جان به خشنودى و خشم و سود و زيان مرا شادى جان و آرام دل به خشنودى تو شود متصل

(12) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان تهى ساز روح مرا از حسد نخواهم به احسان و لطف تو حد كه چون نعمتى بينم از تو عيان نصيب كسى گشته ز اهل جهان شوم شاد و خواهم به از آن ز تو تو بينى كه خود نيست پنهان ز تو

(13) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان خدايا تو فرماى روزى مرا نگهدارى خويشتن از خطا به دنيا و عقبى به مهر و به كين به خشنودى و خشم باشم چنين مبادا كه هر حالتى رو دهد مرا سمت بخشد مرا سو دهد چنان كن كه در خشم و خشنوديم چناه ره گزينم كه فرموديم گرم دوستى بود يا دشمنى مرا بخشى از نفس خود ايمنى چو در راه تو رو كنم پا زنم نسازم جدا دوست از دشمنم كه يارم نپندارد از اشتباه كنم رو سوى او نه سوى اله به دشمن دهم نيز اين ايمنى به ناحق نبيند ز من دشمنى

(14) خدايا به اخلاص راهم نما كه آيم به سويت بخوانم دعا به سوى تو يازم دو دست نياز بزرگى و والايى و چاره‌ساز