وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِي الْمَعُونَةِ عَلَي قَضَاءِ الدَّيْنِ
نيايش آن حضرت در يارى خواستن براى پرداخت وام
﴿1﴾
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ هَبْ لِيَ الْعَافِيَةَ مِنْ دَيْنٍ تُخْلِقُ بِهِ وَجْهِي ، وَ يَحَارُ فِيهِ ذِهْنِي ، وَ يَتَشَعَّبُ لَهُ فِكْرِي ، وَ يَطُولُ بِمُمَارَسَتِهِ شُغْلِي
(1) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا رهايى بخش از وامى كه چهرهام را افسرده و غمگين سازد، و انديشهام را بياشوبد، و فكرم را پريشان گرداند، و روزگارى دراز مرا به كوشش وادارد.
﴿2﴾
وَ أَعُوذُ بِكَ ، يَا رَبِّ ، مِنْ هَمِّ الدَّيْنِ وَ فِكْرِهِ ، وَ شُغْلِ الدَّيْنِ وَ سَهَرِهِ ، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ أَعِذْنِي مِنْهُ ، وَ أَسْتَجِيرُ بِكَ ، يَا رَبِّ ، مِنْ ذِلَّتِهِ فِي الْحَيَاةِ ، وَ مِنْ تَبِعَتِهِ بَعْدَ الْوَفَاةِ ، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ أَجِرْني مِنْهُ بِوُسْعٍ فَاضِلٍ أَوْ كَفَافٍ وَاصِلٍ .
(2) پناه مىبرم به تو از اندوه و انديشهى بدهكارى، و دل نگران بودن و بىخوابى كشيدن براى آن. پس بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا از رنج وام در پناه آور. پروردگارا در برابر ذلت وامدارى در زندگى و پيامدهاى آن پس از مردن، اميد من به پشتيبانى توست. پس بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا به مالى سرشار، يا مالى به اندازه و پيوسته، يارى فرما.
﴿3﴾
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ احْجُبْنِي عَنِ السَّرَفِ وَ الِازْدِيَادِ ، وَ قَوِّمْنِي بِالْبَذْلِ وَ الِاقْتِصَادِ ، وَ عَلِّمْنِي حُسْنَ التَّقْدِيرِ ، وَ اقْبِضْنِي بِلُطْفِكَ عَنِ التَّبْذِيرِ ، وَ أَجْرِ مِنْ أَسْبَابِ الْحَلَالِ أَرْزَاقِي ، وَ وَجِّهْ فِي أَبْوَابِ الْبِرِّ إِنْفَاقِي ، وَ ازْوِ عَنِّي مِنَ الْمَالِ مَا يُحْدِثُ لِي مَخِيلَةً أَوْ تَاَدِّياً اِلَي بَغْيٍ أَوْ مَا أتَعَقَّبُ مِنْهُ طُغْيَاناً .
(3) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا از اسراف و زيادهروى به دور دار، و با بخشش و ميانهروى راه اعتدال بنماى. چنان كن كه در كار خود اندازه نگه دارم و به لطف تو مال خود را بيهوده خرج نكنم. روزىام را پيوسته از راههاى حلال بر من روان گردان، و انفاق مرا در كارهاى نيك انداز، و مالى را كه براى من خودبزرگبينى آورد يا به ستم منجر شود و يا به سركشى انجامد، از من بستان.
﴿4﴾
اللَّهُمَّ حَبِّبْ إِلَيَّ صُحْبَةَ الْفُقَرَاءِ ، وَ أَعِنِّي عَلَى صُحْبَتِهِمْ بِحُسْنِ الصَّبْرِ
(4) خدايا، چنان كن كه همنشينى با فقيران خوشايند من باشد، و مرا در همصحبتى با آنان، سينهاى گشاده و خيالى آسوده عنايت كن.
﴿5﴾
وَ مَا زَوَيْتَ عَنِّي مِنْ مَتَاعِ الدُّنْيَا الْفَانِيَةِ فَاذْخَرْهُ لِي فِي خَزَائِنِكَ الْبَاقِيَةِ
(5) آنچه از مال و ثروت اين جهان زودگذر را كه از من گرفتهاى، در گنجينههاى باقى خود ذخيره نما،
﴿6﴾
وَ اجْعَلْ مَا خَوَّلْتَنِي مِنْ حُطَامِهَا ، وَ عَجَّلْتَ لِي مِنْ مَتَاعِهَا بُلْغَةً إِلَى جِوَارِكَ وَ وُصْلَةً إِلَى قُرْبِكَ وَ ذَرِيعَةً إِلَى جَنَّتِكَ ، إِنَّكَ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ ، وَ أَنْتَ الْجَوَادُ الْكَرِيمُ .
(6) و آن بهرهى بىمقدار دنيوى را كه به من ارزانى داشتهاى و در اين جهان عطا فرمودهاى دستاويزى براى رسيدن به رحمتت و پيوستن به مقام قرب و داخل شدن به بهشت خود قرار داده كه تو احسان بزرگ دارى، و تو بخشندهى بزرگوارى.