دعای 35 ( دعا در رضا و خشنودی به داده‌های الهی ) ترجمه اسدالله مبشری

(1) سپاس خداى را كه به فرمان قضاى او خرسندم گواهى مى‌دهم كه همانا خداى معيشت بندگان را به ترازوى عدل تقسيم مى‌كند و همه‌ى بندگان را به روش خود به عطاى بايسته مى‌نوازد

(2) بار خدايا، بر محمد و خاندان او درود فرست و در آن عطاها كه آفريدگان را داده‌اى مرا به حسد و آنان را به آنچه از من بازداشته‌اى ميازماى، كه به اين سبب بر آفريدگانت حسد برم و قضاى مقدر تو را ناچيز انگارم‌

(3) بار خدايا، بر محمد و خاندان او درود فرست، و دل مرا در پذيرفتن قضاى خود آرامش بخش تا حكمى كه بر سر من مى‌رانى به آغوش باز بپذيرم و دلم را چنان استوارى ده تا اقرار كنم كه قضاى تو جز به خير و نيكى صورت نمى‌بندد و چنان كن كه شكرگزارى من به درگاه تو، درباره‌ى آنچه از من بازداشته‌اى، از شكرانه‌ى آنچه به من بخشيده‌اى بيشتر باشد

(4) و مهل تا چنان شوم كه تهيدست را خوار انگارم يا توانگر را ارجمند پندارم. چه، بزرگوار اوست كه طاعت تو وى را بزرگوارى بخشيده باشد و سرافراز اوست كه به بندگى تو سرفرازى يافته باشد

(5) پس بر محمد و خاندان او درود فرست و ما را چنان توانگرى بخش كه پايان نپذيرد و به عزتى تاييد نما كه از كف نرود و در ملك جاودانى كامرانى نصيب كن. همانا كه تو آن بى‌تا و يگانه و بى‌نيازى كه فرزند نمى‌آورى و فرزند كسى نيستى و مر تو را همتايى نيست.