دعای 36 ( دعا هنگام نظر به ابر و برق و شنیدن بانگ رعد ) ترجمه صدرالدین بلاغی

(1) خدايا اين ابر و برق، دو نشان از نشانه‌هاى تو، و دو خدمتگزار از خدمتگزاران تواند، كه در مقام فرمانداريت به آوردن رحمتى سودبخش يا عقوبتى زيانبار مى‌شتابد. پس به آن دو باران عذاب بر ما مبار، و لباس محنت بر ما مپوشان.

(2) خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و منفعت و بركت اين ابرها را بر ما نازل كن، و آزار و ضررش را از ما بگردان، و ما را در آن آفتى مرسان، و بليه‌اى بر معيشتهامان مگمار.

(3) خدايا اگر اين ابر را براى عقوبت برانگيخته‌اى، و از راه خشم فرستاده‌اى پس ما از غضب تو هم به تو پناه مى‌بريم، و براى طلب عفوت زارى مى‌كنيم. پس غضبت را متوجه مشركين ساز، و آسياى عقوبتت را بر حق ناپرستان به گردش آور.

(4) خدايا خشكى سرزمينهاى ما را به سقايت خود برطرف ساز، و وسوسه‌هاى دلهامان را به افزودن رزق خود بزداى، و ما را از خود به غير، سرگرم منما، و ماده‌ى احسانت را از همه‌ى ما مبر. زيرا بى‌نياز آنست كه تو او را بى‌نياز كنى، و سالم كسى است كه تو او را از بلا نگاهدارى.

(5) زيرا چون از تو بگذرد حمايت و دفاعى و از سطوت و حشمت تو نزد ديگرى پناهى نيست. تو هر چه بخواهى و درباره‌ى هر كه بخواهى حكم ميرانى، و به آنچه اراده كنى درباره‌ى هر كه اراده كنى، فرمان مى‌دهى،

(6) پس تو را سپاس بر آنكه ما را از بلا نگاه داشتى، و تو را شكر، بر آن نعمتها كه به ما عطا كردى. چنان سپاسى كه سپاس سپاسگزاران را پشت سر گذارد، و چنان سپاسى كه آسمان و زمين خدا را پرسازد.

(7) زيرا كه تويى منعم مواهب جسيم، و بخشايشگر نعمتهاى عظيم، و پذيرنده‌ى سپاس مختصر شكر اندك. و تويى نيكوكار و خوشرفتار و صاحب نعمت. هيچ معبودى: جز تو نيست. بازگشت به سوى تست.