دعای 36 ( دعا هنگام نظر به ابر و برق و شنیدن بانگ رعد ) ترجمه عباس عزيزی

(1) بار خدايا، اين دو (برق و رعد) دو نشانه از نشانه‌هاى تو و دو خدمت گزار از خدمتگزاران تواند كه در فرمانبرى از تو در رساندن رحمت سود دهنده يا عذاب زيان رسان مى‌شتابند. پس به سبب آنها باران ضرر و زيان بر ما فرومريز و تن‌پوش بلا و گرفتارى بر ما مپوشان.

(2) بار خدايا، بر محمد و آل او درود فرست و بر ما فروفرست سود اين ابرها و بركت و فزونى آنها را، و آزار و زيان آنها را از ما برگردان و در آنها به ما بيمارى مرسان و بر آنچه زندگانى ما به آنها وابسته است آفتى مفرست.

(3) بار خدايا، اگر اين ابرها را براى عذاب و كيفر برانگيخته‌اى و از روى خشم فرستاده‌اى، پس ما از خشمت به تو پناه مى‌بريم و براى درخواست عفو و گذشتت به درگاه تو زارى مى‌كنيم، پس خشم خود را به سوى كفار بگردان و آسياب عذابت را بر آنان كه تو را منكر هستند به گردش درآور.

(4) بار خدايا، خشكى زمين‌هاى ما را به آب دادن خود برطرف فرما، و با دادن روزى وسوسه و انديشه‌ى بد را از دل‌هاى ما بيرون نما، و ما را به غير خودت مشغول مكن و فزونى پيوسته‌ى احسانت را از همه‌ى ما منع مكن، زيرا بى‌نياز كسى است كه تو او را بى‌نياز كرده‌اى و سالم كسى است كه تو او را نگاهداشته‌اى.

(5) خداوندا، كسى در برابرت از خود نتواند دفاع كند و كسى از سطوت تو پناه و جاى امنى ندارد. به هر چه خواسته و بر هر كه خواهى فرمان مى‌دهى و به آنچه اراده كرده درباره‌ى هر كه اراده كنى حكم مى‌كنى.

(6) پس سپاس توراست بر آن كه ما را از بلا و آسيب نگاه داشتى و سپاس توراست بر نعمت‌هايى كه به ما بخشيده‌اى؛ سپاسى كه بر سپاس سپاس‌گزاران پيشى گيرد، سپاسى كه زمين و آسمان خدا را پر سازد.

(7) زيرا تويى بسيار نعمت دهنده و بسيار بخشاينده‌ى نعمت‌هاى بزرگ و پذيرنده‌ى سپاس اندك و پاداش دهنده‌ى سپاس كم و داراى فضل و احسان و نيكى كننده. معبودى به حق جز تو نيست و بازگشت همه به سوى توست.