دعای 36 ( دعا هنگام نظر به ابر و برق و شنیدن بانگ رعد ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) خدايا! اين دو (ابر و رعد و برق)، نشانى از نشانه‌ها و خدمتگزارى از خدمتگزاران تواند كه با رحمتى سودبخش يا عذابى خسارت بار، شتابناك، آماده‌ى فرمانبردارى تواند. پس به سبب اين دو بر ما باران زيانبار مباران، و لباس محنت و بلا را بر تن ما مپوشان.

(2) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و سود و بركت اين ابرها را بر ما فروبار، و آسيب و زيانشان را از ما بگردان، و به باريدن آنها مصيبت آفت و بلا را بر ما فرود نياور، و مايه‌هاى زندگى و معيشت ما را دچار آسيب مكن!

(3) خدايا! اگر اين ابرها را براى عقوبت برانگيخته‌اى و از روى خشم فرستاده‌اى، از خشم تو از تو پناه مى‌جوييم، و در طلب عفو تو در پيشگاهت به زارى مى‌نشينيم. پس (اى خداى مهربان) خشم خود را متوجه مشركان گردان، و سنگ آسياى عقوبت خود را به سوى ملحدان بد آيين، بچرخان!

(4) خدايا! خشكسالى را از سرزمين‌هاى ما به بارش باران خود، برطرف فرما، و به رزق و روزى خود، اندوه سينه‌ها را بيرون كن، و ما را از خود به ديگرى سرگرم مفرما، و سرچشمه‌ى احسان خويش را نخشكان؛ زيرا كه بى‌نياز، آن كسى است كه تو بى‌نيازش كنى، و تندرست و سالم، كسى است كه تو نگاهش دارى.

(5) در پيش هيچ كس جز تو قدرت دفاعى نيست، و براى هيچ كس جز تو از احتشام و مهابت و هيبتت نگه‌دارنده‌اى نيست. به آنچه كه بخواهى، درباره‌ى هر كسى كه باشد، حكم مى‌رانى، و هر چه اراده كنى، درباره‌ى هر كس كه باشد، انجام مى‌دهى.

(6) پس ستايش ويژه‌ى توست بر بلاهايى كه از ما بگردانيدى، و سپاس و شكر، از آن توست كه نعمتهاى خويش را بر ما ارزانى داشتى: ستايش و سپاسى كه بر ستايش ستايشگران و سپاس سپاسگزاران، برتر آيد، و زمين و آسمانش را سرشار گرداند؛ چرا كه تويى آن خداى عطا كننده‌ى نعمتهاى بزرگ و ارجمند، و بخشنده‌ى نعمتهاى سترگ و گران‌سنگ، پذيرنده‌ى ستايش‌هاى اندك، و سپاسگزار از سپاسگزارى‌هاى ناچيز خداى نيكوكار خوش‌رفتار صاحب نعمت. معبودى جز تو نيست، و فرجام (كارها) به سوى توست.

(7)