دعای 36 ( دعا هنگام نظر به ابر و برق و شنیدن بانگ رعد ) ترجمه حسین استاد ولی

(1) خدايا، اين دو پديده دو نشان از نشان‌هاى تو، و دو يار خدمتكار از ياران خدمتكار تواند، كه با رساندن رحمتى سودمند يا نقمتى زيان بار به طاعتت مى‌شتابند، پس به وسيله اين دو پديده بارانى زيان بار بر ما مباران، و جامه بلا بر ما مپوشان.

(2) خدايا، بر محمد و آل او درود فرست، و نفع و بركت اين ابرها را بر ما فرود آور، و آزار و آسيب آنها را از ما بگردان، و در آنها آفتى به ما نرسان، و زيانى بر معيشت ما نفرست.

(3) خدايا، و اگر آن را براى نقمت برانگيخته‌اى، و از روى خشم فرستاده‌اى، پس ما از خشمت به تو پناه مى‌آوريم، و براى درخواست بخشش به درگاهت ناله و زارى مى‌كنيم، پس خشم خود را به سوى مشركان بگردان، و سنگ آسياى نقمتت را بر سر ملحدان بچرخان.

(4) خدايا، خشكى سرزمين‌هاى ما را به آبيارى خود برطرف ساز، و عقده دل ما را به رزق و روزيت بگشا، و ما را از خودت به غير خودت سرگرم مدار، و رشته احسانت را از جمع ما مبر، زيرا كه بى نياز كسى است كه تو بى نيازش كرده باشى، و تندرست كسى است كه تو نگاهش داشته باشى.

(5) هيچ كس در برابر قدرت دفاع ندارد، و احدى از قهر و غلبه‌ات خوددارى نتواند، بر هر كس كه خواهى به هر چه خواهى حكم مى‌كنى، و در حق هر كس آنچه اراده كنى فرمان مى‌رانى.

(6) پس ستايش تو راست در بلاهايى كه ما را از آنها نگاه داشتى، و شكر و سپاس تو راست در نعمت‌هايى كه به ما عطا فرمودى، سپاس و ستايشى كه سپاس و ستايش ديگران را پشت سر گذارد، سپاس و ستايشى كه زمين و آسمان خدا را پر سازد.

(7) كه تويى كه موهبت‌هاى بزرگ ارزانى مى‌دارى، و نعمت‌هاى عظيم عطا مى‌فرمايى، سپاس اندك را مى‌پذيرى، و شكر ناچيز را سپاس مى‌نهى، صاحب احسان و نيكى فراوان و بخشش بى پايانى، معبودى جز تو نيست، بازگشت همه به سوى توست.