دعای 36 ( دعا هنگام نظر به ابر و برق و شنیدن بانگ رعد ) ترجمه محمد علی مجاهدی

(1) بارالها! (رعد و برق) دو نشانه از نشانه‌هاى تو و دو كارگزار از كارگزاران تواند و كه در اجراى فرمان تو يا موجب رحمت سودمندند و يا از اسباب قهر و عذاب زيان آور، پس (اى خداى مهربان!) در اثر رعد و برق، باران بلا بر سرمان مبار و لباس بلا و گرفتارى بر (اندام) ما مپوشان.

(2) بارالها! بر محمد و آل او درود فرست و سود اين ابرها و بركات آن‌ها را بر ما فرو بار و آزار و زيانشان را از ما دور گردان، و با اين دو، گزندمان مرسان و امر زندگى ما را دچار آسيب مساز.

(3) بارالها! اگر ابرها را برى مكافات و عذاب (ما) فرستاده‌اى و آن‌ها را از سر خشم و (ناخشنودى خود از ما) برانگيخته‌اى ما از خشم تو به درگاه (لطف و بخشش) تو پناه مى‌بريم و به (اميد) عفو و گذشت تو به پيشگاهت لابه و زارى مى‌كنيم، و (از تو مى‌خواهيم كه باران) قهر و غضب خود را بر (سر) مشركان ببار و آسياى عذاب خود را برى ملحدان به گردش در آر.

(4) بارالها! خشكى (و بى حاصلى) زمين‌هاى ما را به آبيارى باران از ميان بردار و با رزق خود عقده و اندوه را از دل‌هاى ما بيرون كن و ما را به غير خود مشغول مساز، و (رابطه‌ى) احسان و هميشگى خود را از ما قطع مفرما، كه بى‌نياز (واقعى) كسى است كه تو بى نيازش سازى، و تندرست (حقيقى) كسى كه تو (از گزند بلا و بيمارى) نگاهش دارى.

(5) (بارالها!) جز با (مدد لطف) تو كسى را توان دفاع (و رويارويى با گرفتارى‌ها و پيشامدهاى ناگوار) نيست، و از قهر و غلبه‌ى تو هيچ كس را قدرت سرپيچى نه، كه تو بر همگان به آنچه خواهى حكم كنى، و درباره‌ى هر كس هر چه اراده كنى جارى سازى؛

(6) پس (اى خداى بزرگ!) تو را سپاس كه از (گزند) بلا درومان داشته‌اى، و تو را شكر بر نعمت‌هايى كه ارزانى ما كرده‌اى، سپاسى كه بر سپاس ديگر سپاسگزاران پيشى گيرد، شكرى كه (گستره‌ى) زمين و آسمان را فرا گيرد.

(7) تويى كه به خاطر نعمت‌هاى بزرگ بر (گردن) ما منت نهاده‌اى، و (تويى آن) بسيار بخشنده‌اى كه از موهبت‌هاى فراوان بهره‌ورمان ساخته‌اى، و (تو آن خدواندى كه) سپاس اندك (ما) را مى‌پذيرى و شكر ناچيز (ما) را پاداش مى‌دهى، (رفتار تو) زيبا و (كردار تو) جميل (و) دارنده‌ى فضل و احسانى، معبودى جز تو نيست و بازگشت (همه) به سوى توست.