دعای 36 ( دعا هنگام نظر به ابر و برق و شنیدن بانگ رعد ) ترجمه محمد مهدی رضايی

(1) خدايا، اين ابر و برق، دو نشانه از نشانه‌هاى قدرت تو، و دو كارگزار از كارگزاران تو هستند كه با رحمتى سودمند، يا رنجى زيانبار، به فرمانبردارى‌ات شتاب مى‌ورزند. پس به سبب اين دو نشانه، بر سر ما باران فساد و تباهى مبار، و بر تن ما جامه‌ى بلا مپوشان.

(2) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و سود و بركت اين ابرها را بر ما فرو ريز و آزار و زيانشان را از ما برگير. مبادا ما را به آفت ابرها دچار كنى و بر مايه‌ى زندگانى ما آسيب فرستى.

(3) خدايا، اگر اين ابرها را برانگيخته‌اى كه عذابى آورند و نماينده‌ى خشم تو باشند، از خشم تو به خودت پناه مى‌آوريم و آمرزش خواهانه به درگاهت زار مى‌گرييم. پس خشم خود را به سوى مشركان گسيل دار، و آسياب عذابت را بر سر خداناشناسان به گردش درآر.

(4) خدايا، خشكى سرزمين‌هاى ما را با ريزش باران خود از ميان ببر، و با روزى خود، وسوسه را از دل‌هاى ما بيرون كن. ما را به غير خودت سرگرم مساز، و ميان ما و سرچشمه‌ى احسانت فاصله مينداز، چون توانگر كسى است كه تو بى‌نيازش كرده باشى، و تندرست آن كس كه تو او را از بلا نگه دارى.

(5) هيچ كس را در برابر تو نه وسيله‌ى دفاع باشد، و نه آن قدرت و نيرو كه پيش قهر تو با آن پشتگرمى يابد. به هر كس هر چه خواهى فرمان دهى، و براى هر كس هر سرنوشتى كه خواهى رقم زنى.

(6) پس حمد و ستايش براى توست كه ما را از بلا نگه مى‌دارى، و بايد سپاسگزار تو بود كه نعمتهاى خود را به ما مى‌بخشى؛ چنان ستايشى كه از حمد و سپاس ديگر ستايشگران پيش افتد و زمين و آسمان را سرشار كند.

(7) اين تويى كه عطاهاى بزرگ مى‌بخشى و نعمتهاى سترگ مى‌دهى، ستايش كم را پذيرايى و شكر اندك را سپاسگزار. نيكوكار و خوش‌رفتار و صاحب نعمتهاى بسيارى، جز تو معبودى نيست و بازگشت همه به سوى توست.