دعای 36 ( دعا هنگام نظر به ابر و برق و شنیدن بانگ رعد ) ترجمه باقر رجبی نژاد

(1) خدايا! همانا اين دو، دو نشانه از نشانه‌هاى تو، و دو خدمتگزار از خدمتگزاران تواند، كه به رحمتى سودمند يا عقوبتى زيانبخش در فرمانبردارى از تو مى‌شتابند، پس به آن دو باران بد بر ما مباران، و به آن دو لباس بلا بر ما مپوشان،

(2) خدايا! بر محمد (ص) و خاندانش (ع) درود فرست، و فايده اين ابرها و بركت آنها را بر ما فرو فرست، و آفت و زيانش را از ما بگردان، و در آن به ما آفتى نرسان، و آفت را بر روزى‌هاى ما مسلط مگردان،

(3) خدايا! اگر آن ابرها را براى عذاب برانگيخته‌اى، و از روى خشم فرستاده‌اى پس ما از خشمت به تو پناه مى‌بريم، و در درخواست عفوت به سوى تو زارى مى‌كنيم، پس خشم را متوجه مشركان ساز، و آسياى عذابت را بر آنان كه جز تو را مى‌پرستند به گردش آر،

(4) خدايا! خشكى شهرهاى ما را به آب دادن خود ببر، و وسوسه‌ى دلهاى ما را به روزى خود بيرون فرما، و ما را از خود به ديگرى سرگرم مفرما، و فزونى خيرت را از همه‌ى ما جدا مكن، زيرا بى‌نياز كسى است كه تو او را بى‌نياز كرده‌اى، و سالم كسى است كه تو او را نگاه داشته‌اى،

(5) چون نزد كسى جز تو حمايت نيست، و نه در كسى از قهرت امتناعى است، زيرا آنچه بخواهى و بر هر كه خواهى حكم مى‌كنى، و به آنچه اراده كنى و درباره‌ى هر كه اراده نمايى فرمان دهى.

(6) پس تو را بر آنچه ما را از بلا نگاه داشتى ستايش است، و تو را سپاس است بر آنچه از نعمتها كه به ما داده‌اى، چنان ستايشى كه ستايش ستايشگران را پشت سر نهد، حمدى كه زمين و آسمان او (خدا) را پر سازد،

(7) كه تويى بسيار نعمت دهنده‌ى نعمتهاى سنگين، بسيار بخشنده‌ى نعمتهاى بزرگ، پذيرنده‌ى سپاس اندك، و پاداش دهنده‌ى سپاس كم، نيكوكار و زيبابخش، صاحب فضل، جز تو خدايى نيست، بازگشت به سوى توست.