دعای 36 ( دعا هنگام نظر به ابر و برق و شنیدن بانگ رعد ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) خداوندا! اين دو پديده («ابر» و «برق و رعد»)، دو نشان از نشانه‌هاى تو، و دو خدمتگزار از خدمتگزاران تواند، كه به فرمانبرى‌ات، همراه با رحمتى سودمند، يا عقوبتى زيانبار مى‌شتابند، پس باران عذاب را به توسط آن دو، بر ما مبار، و جامه‌ى محنت، بر ما مپوشان.

(2) خدايا! بر محمد و آل او رحمت فرست، و منفعت و بركت اين ابرها را بر ما نازل فرما، و آزار و زيانش را از ما دور ساز، و در آن، آفتى به ما مرسان، و به سرمايه‌هاى زندگيمان آسيبى مفرست.

(3) خدايا! و اگر اين ابر را براى عقوبت، برانگيخته‌اى، و از راه خشم، فرستاده‌اى، پس ما از خشمت، هم به تو پناه مى‌بريم، و براى طلب عفوت زارى مى‌كنيم، پس خشم را متوجه مشركين بدار، و آسياى عقوبتت را بر منكران حق، به گردش آر.

(4) خدايا! خشكى سرزمينهاى ما را به سقايتت (به باران و آب) بر طرف فرماى، و اضطراب دلهامان را با افزودن رزقت بزداى، و ما را از خودت، به ديگرى سرگرم مگردان، و سرمايه‌ى احسانت را از هيچ يك از ما مبر، زيرا بى‌نياز، كسى است كه تو او را بى‌نياز فرمايى، و سالم، آن است كه تواش از بلا نگاه دارى.

(5) كسى گذشته از تو، قدرت دفاع ندارد، و نزد هيچ كس، در برابر سطوتت پناهى يافت نمى‌شود. تو هر چه بخواهى، درباره‌ى هر كه بخواهى، حكم مى‌نمايى، و به آنچه اراده كنى، درباره‌ى هر كه اراده كنى، فرمان مى‌دهى.

(6) پس تو را ستايش كه ما را از بلا حفظ فرمودى، و تو را سپاس بر آن نعمتها كه به ما عطا نمودى، ستايشى كه حمد ستايشگران را پشت سر اندازد، ستايشى كه زمين و آسمانش را پر سازد،

(7) البته توئى بخشنده‌ى عطاياى سنگين، هبه‌كننده‌ى نعمتهاى بزرگ، پذيرنده‌ى ستايش مختصر، پاداش‌دهنده در برابر سپاس كم، نيكوكار، خوشرفتار، صاحب كرم، خدايى جز تو نيست، بازگشت همه، به سوى تو است.