وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا نَظَرَ إِلَي السَّحَابِ وَ الْبَرْقِ وَ سَمِعَ صَوْتَ الرَّعْدِ
و از دعاهاى آن حضرت (ع) است چون سوى ابر و برق مىنگريست و آواز رعد را مىشنيد
﴿1﴾
اللَّهُمَّ إِنَّ هَذَيْنِ آيَتَانِ مِنْ آيَاتِكَ ، وَ هَذَيْنِ عَوْنَانِ مِنْ أَعْوَانِكَ ، يَبْتَدِرَانِ طَاعَتَكَ بِرَحْمَةٍ نَافِعَةٍ أَوْ نَقِمَةٍ ضَارَّةٍ ، فَلَا تُمْطِرْنَا بِهِمَا مَطَرَ السَّوْءِ ، وَ لَا تُلْبِسْنَا بِهِمَا لِبَاسَ الْبَلَاءِ .
(1) خدايا! اين دو (برق و رعد) نشانه از نشانهاى قدرت تواند و دو خدمتگزار از خدمتگزاران حضرت تو، سوى فرمان تو مىشتابند، يا به رحمت و سود و يا نقمت و زيان، پس بدين دو باران بد بر ما مبار و جامه بلا بر ما مپوشان.
﴿2﴾
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ أَنْزِلْ عَلَيْنَا نَفْعَ هَذِهِ السَّحَائِبِ وَ بَرَكَتَهَا ، وَ اصْرِفْ عَنَّا أَذَاهَا وَ مَضَرَّتَهَا ، وَ لَا تُصِبْنَا فِيهَا بِآفَةٍ ، وَ لَا تُرْسِلْ عَلَي مَعَايِشِنَا عَاهَةً .
(2) خدايا درود بر محمد و آل او فرست و سود و بركت اين ابرها را بر ما فرو بار و آزار و زيان آن را از ما دور گردان و به ما گزندى مرسان و معيشت ما را آسيبى مفرست.
﴿3﴾
اللَّهُمَّ وَ إِنْ كُنْتَ بَعَثْتَهَا نِقْمَةً وَ أَرْسَلْتَهَا سَخْطَةً فَاِنَّا نَسْتَجِيرُكَ مِنْ غَضَبِكَ ، وَ نَبْتَهِلُ إِلَيْكَ فِي سُؤَالِ عَفْوِكَ ، فَمِلْ بِالْغَضَبِ إِلَى الْمُشْرِكِينَ ، وَ أَدِرْ رَحَى نَقِمَتِكَ عَلَي الْمُلْحِدِينَ .
(3) خدايا اگر آن را براى انتقام و عذاب برانگيخته و به خشم فرستادهاى ما از خشم تو پناه به تو مىبريم و به لابه و زارى مىخواهيم از ما درگذرى و اين بلا را سوى مشركان فرستى و آسياى عذاب را بر ملحدان بگردانى.
﴿4﴾
اللَّهُمَّ أَذْهِبْ مَحْلَ بِلَادِنَا بِسُقْيَاكَ ، وَ أَخْرِجْ وَحَرَ صُدُورِنَا بِرِزْقِكَ ، وَ لَا تَشْغَلْنَا عَنْكَ بِغَيْرِكَ ، وَ لَا تَقْطَعْ عَنْ كَافَّتِنَا مَادَّةَ بِرِّكَ ، فَإِنَّ الْغَنِيَّ مَنْ أَغْنَيْتَ ، وَ إِنَّ السَّالِمَ مَنْ وَقَيْتَ
(4) خدايا خشكى زمينهاى ما را به ريزش باران زائل كن و به روزى خود اندوه سينه ما را بيرون بر و ما را به غير خودت مشغول مكن و سرچشمهى احسان خويش را از ما قطع مفرما. توانگر آنست كه تو روزيش دهى و تندرست آنكه تو از بلا محفوظش دارى
﴿5﴾
مَا عِنْدَ أَحَدٍ دُونَكَ دِفَاعٌ ، وَ لَا بِأَحَدٍ عَنْ سَطْوَتِكَ امْتِنَاعٌ ، تَحْكُمُ بِمَا شِئْتَ عَلَى مَنْ شِئْتَ ، وَ تَقْضِي بِمَا أَرَدْتَ فِيمَنْ أَرَدْتَ
(5) هيچكس وسيله ندارد كه عذاب تو را بازگرداند يا از خشم تو به سلامت گذرد، هر حكم بخواهى درباره هر كه بخواهى روان مىسازى و هر چه بخواهى درباره هر كس كه اراده كنى مجرى مىدارى.
﴿6﴾
فَلَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا وَقَيْتَنَا مِنَ الْبَلَاءِ ، وَ لَكَ الشُّكْرُ عَلَى مَا خَوَّلْتَنَا مِنَ النَّعْمَاءِ ، حَمْداً يُخَلِّفُ حَمْدَ الْحَامِدِينَ وَرَاءَهُ ، حَمْداً يَمْلَأُ أَرْضَهُ وَ سَمَاءَهُ
(6) سپاس تو را كه از بلا ما را نگاه داشتى، و شكر تو را كه نعمت خويش به ما عطا فرمودى، سپاسى كه از سپاس سپاسگزاران پيش افتد و درگذرد، شكرى كه آسمان و زمين را پر كند.
﴿7﴾
إِنَّكَ الْمَنَّانُ بِجَسِيمِ الْمِنَنِ ، الْوَهَّابُ لِعَظِيمِ النِّعَمِ ، الْقَابِلُ يَسِيرَ الْحَمْدِ ، الشَّاكِرُ قَلِيلَ الشُّكْرِ ، الُْمحْسِنُ الُْمجْمِلُ ذُو الطَّوْلِ ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ ، إِلَيْكَ الْمَصِيرُ .
(7) توئى كه نعمتهاى بزرگ مىدهى و عطاهاى سترگ مىبخشى، و سپاس اندك را مىپذيرى و شكر كم را پاداش مىدهى، كار تو نيكو و فعل تو جميل، توئى صاحب هر نعمت، معبودى جز تو نيست و بازگشت سوى تو است