دعای 36 ( دعا هنگام نظر به ابر و برق و شنیدن بانگ رعد ) ترجمه محمد حسین سلطانی لرگانی کجوری

(1) الهى بينات تو ز قرآن دو آيت بينه در آن نمايان يكى رعد و دگر برق از تو فرمان پديد آيند و ريزش برف و باران و يا در آسمان محوند و پنهان تو آن را آفريدى از تو عنوان كه آنها از جلال تو هراسان صميمانه مطيع امر و فرمان و گاهى هست انبوه و تراكم و گاهى محو و در اين آسمان گم ز بانگ رعد يا زان شعله‌ى برق عيان در آسمان از غرب تا شرق بدانسانى كه از تو در مشيت ز رعد و برق دو آيت ز رحمت كه گاهى تازيانه بر عذابى به خلق خود فرستى بر حسابى كنون دست دعايم زان ره تو بود چشم اميدم درگه تو كه همواره ز بيم تو هراسان به سوى تو پناه آرم شتابان خداوندا چنان كن اين دو آيت براى ما ز آياتى به رحمت كه از باران او ريزى تو نعمت و زين نعمت براى ما بركت ز بارانى كه او باشد بلاخيز ز جان ما بگردان و ميانگيز فلاتمطر نابهما مطر السوء و لا تلبسنابهما لباس البلاء به فرق ما ز باران بلا را مبارى و مدارى اين روا را و بر اين پيكر ما جان ما را مپوشان جامه‌اى از آن بلا را

(2) الهى بر محمد (ص) هم ز آلش درودت باد بر صدق كمالش و بر اين آسمان ما ز نعمت بر آن گسترده باشى ابر رحمت ز جان ما نما دور از مضرت مدار اين را روا اى حى رحمت از آن ابرى كه پر باشد ز آفت بكشت و زرع ما آرد خسارت‌

(3) خداوندا گر اين ابر از علامت ز خشم و نقمت از تو شد هدايت همى خواهى كه ما را از گناهان ز كيفر بر عذابى را نمايان سزاى كار ما كردار و افعال كنار ما گذارى واى بر حال ز خشم تو بيابم در پناهت ز توبه بهر جبران پيشگاهت كه از افعال زشتم كرده توبت به درگاه تو بر اميد رحمت طلب كرده ز بخشش بر خدايم اميد من تويى عفوت روايم خدايا آن كسانى را كه گمراه و نشناسند حق يكتا و الاه به يكتايى نكردندت پرستش بلا را سوى آنان بر فرستش محيط آسمان آن كسان را ز ابرى از بلا پر ساز آن را

(4) و بر اين كشتزار ما ز نعمت نما سيراب تو از ابر رحمت چنان كن تا كه چشمان در ره تو به ياد تو اميد از درگه تو كه هرگز رحمتت زان مرحمت‌ها ز لطف خود مگيرى باز از ما خداوندا توانگر باشدش آن كه از تو مايه گيرد نيست پايان و آن كس تندرست است و سلامت ز رنجش ايمنى از تو سعادت‌

(5) چه كس باشد كه رو بر قدرت تو بخيزد بر دفاع از سطوت تو كجا آن قلعه تازان شوكت تو پناهمان دهد از هيبت تو تو فرمان مى‌دهى بر هر چه خواهى ز امرت برده فرمان هر كه خواهى قضاى تو كه واجب هست و محتوم به هر كس بر همه ممظى و ملزوم‌

(6) ستايش حمد تو زيبنده‌ى تو به ذات اقدست از بنده‌ى تو كه ما را از بلايا بر كنارى همى دارى دهى اميدوارى سپاس بى‌قياس ما به درگاه سزاوار تو باشد نام الله كه ما را سوى نور و رحمت خود همى رانى به عفو از رحمت تو بود زيبنده‌ى تو آن ستايش ز ذات تو كسى نتوان نگارش كه گفتار ستايشگر همان بود و در امواج ذاتت گشته مفقود

(7) و بر آن كائناتت آنچه وسعت ز ذات تو شده در غرق نعمت بزرگى نعمت از بخشش گذشتن نيايد او به وصف اندر نوشتن و از اين بندگانت در نيايش پذيرايى به اندك در ستايش سپاس كم ز ما لطف تو بسيار روا دارى ز احسانت نمودار گذشت تو ز جان ما صفت را گروى منتت در مرحمت را بجز سوى تو ما را بازگشتى نباشد مرجعى زين سرگذشتى‌