دعای 36 ( دعا هنگام نظر به ابر و برق و شنیدن بانگ رعد ) ترجمه محمد مهدی فولادوند

(1) بار خدايا! اين دو نشانه‌هايى‌اند در ميان نشانه‌هاى تو و دو كار گزارند در ميان كارگزاران تو كه يا به رحمتى سود بخش يا عذابى زيانبار مبادرت به بردن فرمان تو مى‌كنند، پس به وسيله‌ى آن دو باران عذاب بر سر ما مبار و جامه‌ى بلا بر ما در مپوشان!

(2) بار الها! درود بر محمد و خاندان وى، سود و بركت اين ابرها را بر ما بباران و آزار و زيان آنها را از ما دور گردان و ما را به آفتى از آن دچار مفرما و بر آنچه سرمايه‌ى معيشتهاى ماست بلايى گسيل مدار!

(3) بار خدايا! و اگر اين ابر را به آهنگ كيفر بر انگيخته و از راه خشم فرستاده‌اى، پس ما از خشم تو به سوى تو زنهار مى‌جوييم و به منظور عفوجويى از تو زار مى‌گرييم، پس خشم خود را متوجه مشركان فرماى و آسياى كيفرت را بر سر بى‌خدايان به گردش در آور!

(4) بار خدايا! خشگى سرزمين‌هاى ما را با آبيارى خود بر طرف فرما و با ارزانى داشتن روزى خويش كينه از دلهاى ما بزداى و ما را از خود به ديگرى سرگرم مساز و ماده‌ى احسان خود را از ما مبر چرا كه بى‌نياز آن باشد كه تو او را بى‌نياز فرمايى و سالم كسى است كه تواش از بلا نگاهدارى،

(5) زيرا چون از تو بگذرد، از سطوت تو دفاع‌كننده و مانع شونده‌اى وجود ندارد. بر هر كس به هر چه خواهى داورى فرمايى و به هر كس هرگونه خواهى قضا ميرانى.

(6) تو را سپاس باد كه ما را از بلا در امان داشته‌اى و تو را شكر باد كه نعمتهاى خود به ما ارزانى داشته‌اى، چنان سپاسى كه سپاس ديگر مدحت گران را واپس نهد و سپاسى كه آسمان و زمين را مشحون سازد

(7) چرا كه تويى منشا دهشهاى كلان و بخشايشگر نعمتهاى سترك و پذيرنده‌ى سپاس مختصر و شكرانه‌ى اندك و تويى نيكوكار بسيار دهشمند، هيچ معبودى جز تو نيست و بازگشت به سوى توست.