دعای 36 ( دعا هنگام نظر به ابر و برق و شنیدن بانگ رعد ) ترجمه محسن غرویان - عبدالجواد ابراهیمی

(1) خداوندا اين دو پديده، دو نشانه از نشانه‌هاى تو و دو ياور از ياوران تو هستند كه تحت اطاعت تو، يا موجب رحمت نافع مى‌باشند و يا اسباب قهر مضر. پس بر ما بوسيله‌ى اين دو باران سوء مريز و با آن دو، لباس بلا بر ما مپوشان.

(2) خداوندا بر محمد و آل او درود فرست و نفع و بركت اين ابرها را بر ما نازل كن و اذيت و مضرت آنها را از ما دور كن و با آنها بر ما آفتى مرسان و به معيشت ما ضررى متوجه مساز.

(3) خداوندا اگر اين ابرها را براى نقمت و از روى غضب فرستاده‌اى، ما از خشمت به سوى خودت پناه مى‌آوريم و در درخواست بخشش به سوى خودت تضرع مى‌كنيم، پس غضبت را به سوى مشركين متوجه كن و چرخه‌ى نقمتت را به جانب ملحدين بگردان.

(4) خدايا خشكى سرزمينهاى ما را به سقايت و آبيارى خودت زائل گردان و عقده‌ى دل ما را به رزق و روزيت بگشاى و ما را به غير خود مشغول مساز و رشته‌ى احسانت را از جمع ما قطع مفرما. زيرا بى‌نياز كسى است كه تو او را بى‌نياز سازى و سالم كسى است كه تو او را حفظ كنى.

(5) غير از تو كسى توانائى دفاع ندارد و هيچ كس از سلطه و قهر تو قدرت امتناع ندارد. بر هر كس كه بخواهى به آنچه مى‌خواهى حكم مى‌كنى و آنچه را اراده فرمائى در حق هر كس كه بخواهى، صادر مى‌كنى.

(6) پس حمد و سپاس مر توراست در بلاهائى كه ما را از آنها محفوظ داشتى و شكر و ستايش تو را سزاست در نعمتهائى كه به ما عطا فرمودى. حمدى كه سپاس سپاسگزاران ديگر را پشت سر اندازد، حمدى كه زمين و آسمان الهى را پر سازد.

(7) همانا توئى كه با موهبتهاى بزرگ بر ما منت دارى و نعمتهاى عظيم را به ما عطا فرموده‌اى. توئى كه سپاس اندك ما را مى‌پذيرى و شكر ناچيز ما را سپاس مى‌گويى، صاحب احسان و نيكى و بخشش هستى. جز تو معبودى نيست و بازگشت همه به سوى توست.