دعای 36 ( دعا هنگام نظر به ابر و برق و شنیدن بانگ رعد ) ترجمه محسن محمود زاده

(1) بارخدايا در حقيقت اين دو نشانه‌اى از نشانه‌هاى تو، و اين دو خدمتگزارى از خدمتگزاران تواند، كه در اطاعت تو در رساندن رحمتى سودبخش يا عذابى زيانبار مى‌شتابند، پس به سبب اين دو باران بد بر ما مبار، و به واسطه‌ى اين دو بر ما لباس بلا و مصيبت مپوشان.

(2) بارخدايا درود فرست بر محمد و آلش، و بر ما سود اين ابرها و بركتش فروريز، و از ما آزار و زيان آن فراگير، و در آن ما را به آفت و بيمارى مرسان، و بر وسايل زندگى‌مان آسيبى مفرست.

(3) بارخدايا و اگر آن ابرها را براى كيفر برانگيخته‌اى، و از روى خشم روانه ساخته‌اى، پس ما را از غضبت به خودت پناه مى‌جوئيم، و براى خواهش عفو و گذشت به سوى تو مى‌ناليم، پس خشم را به سوى مشركبن ميل ده، و چرخ آسياى عذابت را بر كسانى كه غير تو را مى‌پرستند به دوران وادار.

(4) بارخدايا خشگى شهرهاى ما را به آب فشانى خود برطرف ساز، و انديشه‌ى بد سينه‌هاى ما را به روزى فرستادن خود بيرون ران، و ما را از خود به، ديگرى مشغول مكن، و اصل و مايه‌ى نيكى خود از ما قطع مگردان. چرا كه غنى كسى است كه تو بى‌نيازش ساخته‌اى، و سالم آنكه تو نگاهش داشته‌اى.

(5) هيچكس در برابر تو دفاعى ندارد، و هيچكس از تسلط تو امتناع نتواند، بر هر كه بخواهى به هر چه خواستى فرمان مى‌رانى، و درباره‌ى هر كس به هر چه اراده كنى حكم مى‌كنى.

(6) پس حمد و سپاس از آن تو باد بر آن بلادها كه از ما بازداشتى، و شكر تو راست بر آن نعمت‌ها كه بر ما روا داشتى، آن سپاسى كه سپاس سپاسگزاران پشت سر نهد، و آن سپاسى كه زمين و آسمان او پر كند.

(7) به راستى كه تو نعمت بخشى به موهبت‌هاى بزرگ، و بسيار بخشنده‌اى به نعمت‌هاى بزرگ، سپاس اندك را مى‌پذيرى، شكر ناچيز را پاداش مى‌دهى، نيكوكار خوشرفتارى، صاحب فضل و احسانى، خدايى جز تو نيست، بازگشت به سوى توست.